Gelukkig Nieuwjaar

De laatste tijd was ik erg stil op mijn blog, maar ook in mijn sms en en mail. Blijkbaar zit ik in een periode dat schrijven niet zo vlot gaat, wat ik voordien moest schrijven is nu ver te zoeken. De reden is minder leuk, het ging en gaat niet zo goed, tenminste niet zo goed als ik zou willen.
Ik kom van ver, zware periodes fysiek, onmacht, verdriet, frustratie in mezelf en in alles en iedereen rondom mij. Blijkbaar de normale zaken wat een chronische aandoening met zich meebrengt en de strijd die het met zich meebrengt.
Ik kan oprecht zeggen dat ik dankbaar ben met waar ik nu sta, dat ik mezelf ben tegen gekomen en nog vaak zal tegen komen. Er is veel gebeurd en veel veranderd. Door de periode van liggen, slapen, ademen, donker stilte ben ik bijna door. Ik kan al terug genieten van een paar uurtjes op stap ( met de nodige rust achteraf). Maar de verbinding tussen mij en "HET BEEST" is nog iedere dag voelbaar, ik ben er nog niet doorheen. Het maakt ook niet uit. De behandeling is veranderd, verzwaard, verlengd. Zoals het er nu voorstaat nog 7 maanden te gaan.....en dan?? Allemaal vraagtekens. Het blijft een weg vol kuilen en onverwachte hindernissen. 

Wij gaan naar de laatste dagen van 2014, een jaar vol pieken en dalen, een apart jaartje voor mij, een jaar waar ik mijn grenzen heb verkend en er veel te ver ben overgegaan als je t mij vraagt om vervolgens plat op mn bek te gaan, weer nieuwe lessen heb geleerd die voordien nog niet aan de orde waren gekomen, ervaren hoe belangrijk het is om naar mijn juiste gevoel te luisteren. Een jaar met lachen, gieren, brullen maar ook onzekerheden en verdrietige momenten, maar ook dit laat ik bijna achter mij. 
2014 was ook het jaar van deze blog, dankbaar ben ik voor elke keer ik weer kon schrijven, dankbaar voor de mensen die het lezen, delen en reageren. Ook al waren mijn posts niet alleen rozengeur en maneschijn, maar dat is mijn leven ook niet.

Zo sluit ik vandaag dankbaar op deze blog dit jaar af met een zeer tevreden gevoel en de gedachten dat het binnen een paar dagen weer een nieuw begin mag zijn. Een frisse start, een nieuwe kans en een nieuw begin!

Ik wens iedereen een fijne jaarwisseling en dat 2015 een heerlijk jaar mag worden vol gezondheid, liefde en geluk!!!
Tot volgend jaar dan maar waarin ik hopelijk nog veel fijne blogs zal mogen schrijven.

Fieso

Lyme en LYME 30/11/2014

De maand van lichtjes, gezelligheid en warmte start morgen, de kerstboom staat meestal nog voor sinterklaas goed en wel vertrokken is.

De dagen worden steeds korter en kouder wat ik toch wel erg begin te merken aan mijn lichaam die het liefste het hele jaar door warmte om zich heen heeft. Koude handen, voeten, knieën, billen. Het duid op een niet fantastische doorbloeding van mijn lichaam wat ook zeker zo is en ik zou ook het liefste iedere dag willen sporten om mijn lichaam in optimale top vorm te krijgen, maar dit zit er meestal niet in qua mijn gezondheid. Alles op een rustiger tempo, andere manier en mijn lichaam vooral niet uitputten, anders moet ik de daarop volgende dagen met een lichaam voort dat volledig op is en dat wil ik natuurlijk zoveel mogelijk vermijden. Ik krijg vaak de vraag is er een verschil in lyme. Wel ik geloof zeker in een verschil tussen Lyme en LYME, het verschil hoe diep het zit, hoelang het er zit, waar het zit en in hoeverre "het beest" je lichaam heeft veroverd, beroofd heeft van nodige stoffen en je volledig uit balans gerukt heeft, in hoeverre je lichaam nog kan detoxen, welke co-infecties en welke allergieen en intoleranties je hierdoor opgelopen hebt. Voor elke persoon heel verschillend.

Voor mij een onbegrijpbare ziekte die mij elke dag in zijn greep heeft, op dit moment in een houdgreep tegen de bank aandrukt en me laat verstaan dat ik het "ziek" zijn nog steeds niet helemaal begrijp.

Maar ik ga door tot ik dat helse beest weer onder controle heb op mijn eigen gevoel, op mijn eigen tempo tot mijn lichaam is waar het wil zijn.

Nieuwe Fase

Met mijn nieuw kleedje aan zit ik naar de juist geplaatste kerstboom te staren. Rode fonkelende lampjes, figuurtjes in alle vormen staren mij aan en ik realiseer mij ineens dat alles zoveel fijner voelt dan een jaar geleden. Twee maanden heb ik mezelf weer teveel laten verleiden door alles om mee heen, mezelf weer een stukje verliezend en mee laten sleuren in de "normale dingen" van de maatschappij. Iets wat ik helemaal niet wil en meestal ook niet kan bij benen, maar dat me stiekem soms ook wel weer aantrekt en daarbij meteen een valkuil is. Mezelf goed realiserend dat dit mij uit balans zal trekken maar zo eigenwijs ik ben wil ik toch niet luisteren en zal ik het weer moeten bekopen.

Het moment dat ik mezelf deze morgen eens goed aankeek in de spiegel schrok ik eigenlijk van wat ik zag, want hoeveel ik mezelf verbloem als ik naar buiten ga, dit wat ik hier zag, is mijn ware gezicht, is mijn ware ik achter het maskertje van make up. Met de instelling die ik laatste tijd had ‘zolang ik doe alsof dat het goed gaat, gaat het vast ook goed’ zette ik mezelf vandaag weer aan het werk, het is weer me and myself time, terug naar mijn eigen gevoel, terug naar mezelf, terug naar mijn eigen bron.

Ik kon de voorbije weken ook niet anders dan te doen wat het werk van me vraagt. Medicatie en verzorging zijn duur genoeg dat ik het me niet kan veroorloven mezelf in een hoekje te duwen. Nu ik terug voldoende tijd heb om alles te plaatsen en mijn lichaam rust te gunnen voel ik pas welke schade de voorbije maanden heeft aangericht.

Soms moet je gewoon even opnieuw beginnen om te realiseren wie je daadwerkelijk bent, waar je vandaan komt, welke heuvels, bergen of woeste oceanen je hebt moeten doorkruisen om erachter te komen hoever je bent gevorderd op de weg naar je doel. Dit moment is precies waat je hoort te zijn, dat je dat nu goed vindt of niet. Vaak krijgen we situaties voorgeschoteld waar we iets van moeten leren en de kunst is om erachter te komen wat die ene les nu precies betekent. Ik word constant op de proef gesteld en getest dat ik die ene les wel begrepen heb, ik blijk niet zo'n goede leerling te zijn, krijg heel regelmatig dezelfde lessen op mijn neus. De vraag is of ik ooit klaar geraak met deze "grote" lessenreeks.Iets wat vorig jaar, vorige maand of gisteren een goed idee leek kan voor vandaag helemaal anders uitdraaien.

Op momenten dat ik mezelf weer helemaal kwijt ben voel ik pas echt hoe belangrijk is om te blijven evolueren in die veranderingen. Ook al leek het een tijdje geleden een goed idee om stil te staan rondom mij te kijken, alles te bewonderen en stiekem een zijweggetje in te glippen om te kijken hoe het daar zou zijn. Zo verleidelijk om van mijn pad af te stappen en je weer even te wanen in een "gezond lichaam".

Maar dan opeens stoppen de soldaten met strijden, hier in dit zijweggetje verbergen ze hun wapens achter hun schilden en staken ze de strijd. Zonder hen kan ik niet verder en ik voel dat fijne gevoel weer afbrokkelen. Terug keren is de boodschap. Ik besef vandaag dat er geen terugweg is naar mijn "vroegere" leven.

Een weer nieuwe fase zit eraan te komen, een fase waarin alles anders zal zijn, een nieuwe fase met nieuwe lessen of misschien wel oude lessen die nog niet voltooid waren, een nieuwe fase met kansen om mijn "beest" te verslaan.

Fieso

Er is geen ontkomen aan!

Er is geen ontkomen aan, vluchten kan niet! De ontstekingen steken weer de kop op en de hoofdpijn is blijvend. Eigen schuld, ik had meer moeten rusten. Maar nu gaat het lukken. Morgen laatste werkdag en dan drie dagen de stekker eruit. Knop omdraaien en een weekendje Parijs. Niet om veel te gaan bezichtigen ( na 100 keer heb ik het allemaal wel gezien) wel om lekker te slenteren, lekker te eten vooral niet om te werken! Daarna ga ik terug in herstelmodus komen, ik voel het. Dit weekend trakteer ik mijn soldaatjes op ontspanning en vanaf dan moeten ze er kei hard tegenaan. Ik ga ze aanmoedigen met alles wat ze willen. Mijn vooropgesteld plan was vanaf januari terug een beetje meer te kunnen en zoals het er nu naar uit ziet ga ik die lijn niet halen, maar ik blijf proberen.
Het is en blijft een enorm gevecht tegen mijn lichaam, goed tegen kwaad, wie zal overwinnen?
Ik vergelijk het met een fabriek, zolang alle banden rollen is er geen probleem. Hapert en iets geraakt alles in de war. Zo zie ik mezelf op dit moment.

Momenten, dagen, maanden, seizoenen en jaren gaan voorbij, zo ontzettende snel wisselen ze elkaar af, in sneltreinvaart sta je plotseling in een ander seizoen, zo vliegensvlug dat je soms vergeet er van te genieten door de sleur van het dagelijkse leven. Maar wat zou er gebeuren als je een moment stil zou gaan staan, waar je op dit moment ook bent, de chaotische maatschappij langs je heen laat gaan om te voelen, te luisteren en te ervaren wat alles om je heen met jou doet. Hoe voel jij je van binnen en maakt dat jou gelukkig? Wat als je die trein nou zou missen, of je auto zou laten staan, de boel de boel laat en een andere weg in zou slaan?

Lyme kun je beter voorkomen dan genezen, genezing zal volgens mij gedeeltelijk uitblijven en daar zal elke lyme patient het volgens mij mee eens zijn. Het is geen sprint maar een marathon. Het is geen kuurtje volgen en we zijn genezen. Nee het is een proces van jaren en de rest van je leven draag je de gevolgen van het doolhof der genezing. Genezen geraak ik volgens mij nooit, wel zullen we de borrelia infecties en co infecties uitroeien door het aanpassen van mijn levensstijl. Ik ga voor eeuwig ervoor moeten zorgen dat mijn immuunsysteem blijft werken en het gif mijn lichaam verlaat.

"Beest" Ik weet dat je er nog bent, maar ik krijg je wel klein!!

jubileum

Nog drie dagen en dan kreeg ik 6 maanden geleden mijn diagnose en behandelplan voor mijn neus geschoteld, een dag later ging het van start. Ik heb vaak gedacht aan dit moment, het moment dat ik halverwege zou zijn, zou ik proosten op "de helft"? Of zou ik binnen die tijd allang weer beter zijn?
Nu het eenmaal bijna zo ver is weet ik niet wat ik ervan moet denken. Veel zin heeft het namelijk niet om erbij stil te staan, het heeft meer zin om met deze halfjaarlijkse ervaring aan de slag te gaan, en niet zomaar, maar stevig aan de slag te gaan en alle mogelijk heden hierbinnen zo goed mogelijk te benutten. Na al deze jaren denk ik toch nog steeds, hadden de dokters op mijn negen jarige leeftijd de juiste behandeling boven gehaald had het mij veel tijd, geld, en verdriet gespaard.

Maar in Borellia kliniek kreeg ik de hoofdprijs. Lyme! De dag dat alles veranderde.

Mijn leven werd compleet overhoop gegooid, voedingschema werd strikt, slaapgedrag veranderde, vrienden kwamen en andere verdwenen als sneeuw voor de zon. Voor mij is alles goed als deze ellende maar stopt. Ik wil gerust de rest van mijn leven gezond en flink eten. fruit, groenten en water ( veel meer stelt het niet voor), ik wil gerust veel slapen. Ik wil gerust nieuwe vrienden krijgen ( mensen die er niet zijn als je ze nodig hebt moeten er achteraf ook niet meer zijn) maar het ziek zijn en de hoofdpijn ben ik zo moe als wat.

Beterschap vraagt de dokter, nee zeg ik vastberaden. Even doorwerken en mijn ganse lichaam valt stil. Ik wil toch een oproep doen aan mijn soldaatjes, laat me niet in de steek nu, nog een paar weken en dan kan ik het rustiger aan doen! Komaan lepels, bijvullen.

Innerlijke belletjes

Ik hoor ze heel duidelijk rinkelen, mijn innerlijke belletjes. Mijn soldaatjes hebben van mij een grote bel gekregen en als ze het niet meer aankunnen hoeven ze er mee te rinkelen en ik weet genoeg. Gisterenavond na een 4 dagenwerkweek van 14 u per dag stopte de bel niet meer. Oorverdovend klonk ze, duidelijker konden ze niet zijn. Ik heb nog één dag gevraagd voor al mijn reservelepels op te gebruiken en nu is het 2 volle dagen rust. Ik beloof het mezelf. Vaak is het besef van verandering willen, de eerste stap in de trein naar verandering. Ik kan het niet wegwuiven en naast me neerleggen, doen alsof ik het niet voel, zie of hoor. Ik weet het, hier sta ik weer op dat zelfde punt dat ik mezelf had beloofd niet meer terug te komen, want na al die tijd zou ik toch moeten leren uit deze lessen.

Pas op, ik doe veel, verzet ook bergen werk de voorbije week wat goed is, maar dan opeens zijn de lepels op, rinkelt de bel en dan komt de man met de hamer.Maar nu, nu is het even Fieso-tijd, quality time, zen, rust en mezelf voeden vanuit die stabiele pure kern. De verleidingen van het leven, sommige dan weerstaan.Terug naar de kern!
Dus als je me zoekt, hier ben ik, in mijn kern gedoken, van waaruit ik hoor te leven.
En beter nog, van waaruit ik wíl leven.

Nog drie weken en de chaos op mijn werk moet gepasseerd zijn, daar hou ik mezelf aan, na die drie weken, jammer voor het werk maar dan zal het terug ME tijd worden. De tijd vliegt en ik vlieg mee, ook veranderd de tijd continu, net als het leven, veranderlijk als ze is.Steeds maar weer krijgt ze het voor mekaar om met iets totaal anders om de hoek te staan wachten dat ik gewoon niet had kunnen bedenken.

In quarantaine

Soms voel ik me net een visje. Een visje dat in quarantaine is geplaatst, met uitzicht op het mooie, rijkbegroeide aquarium waar van alles te beleven is en waar een heleboel vrolijke visjes wonen. In dat aquarium gaat het er gezellig aan toe: samen gaan de visjes regelmatig op ontdekkingsreis in alle grotten en door alle weelderige groene planten. Oneindig veel valt er te zien. De visjes kijken me uitnodigend aan: 'Kom mee!' Helaas, ik zou wel willen, het zal vast geweldig zijn, maar ik kan jammer genoeg niet ingaan op de uitnodiging.

De tijd gaat verder. De kleine visjes worden groter, het mooie aquarium wordt steeds voller en raakt steeds rijker begroeid. Visjes komen en gaan. Sommige visjes maken andere vriendjes, bij anderen verandert er maar weinig. Op een ochtend word ik wakker, en zie ik dat het aquarium in een prachtige blauwe kleur is gehuld. Hip hoor, zo'n nieuwe lamp!

Ik geniet ervan, iedere dag, van die andere visjes, het aquarium en de reizen die ze daarin maken. Maar ik zie ook dat hun wereld verandert, en mijn wereld niet.

Het is een aparte gewaarwording, om in alle rust de wereld zo te zien veranderen. Om er niet middenin te hoeven zitten en klakkeloos te doen wat anderen ook doen. Niet constant op zoek te hoeven zijn naar 'beter', 'meer' of 'sneller', simpelweg omdat het niet kan, en ook omdat het helemaal niet nodig is.

Ik zit op mijn eigen eiland, en aanschouw de wereld in alle rust. Ik hoef niet uit onrust en ontevredenheid telkens op zoek naar een nieuw doel, een nieuwe ambitie. Ik ben niet bang voor de stilte in mezelf, en wat er gebeurt als alle geluiden, drukte en 'belangrijke' zaken wegvallen. Laat het maar komen. Alleen met mijn gedachten. Niks aan de hand.

Ik zit in quarantaine, en geniet vanaf de zijlijn. Ik hoef niet naar het buitengewone te streven. Het alledaagse is voor mij bijzonder genoeg. Het is een gift die de ziekte met zich mee heeft gebracht. Een andere bril, een andere visie, een ander gevoel.

Innerlijke rust ligt niet in het uitschakelen van het denken, 

maar in de herkenning dat je diepste wezen

niet kan worden verstoord door het denken.

Erik van Zuydam

Ons wijze lichaam

Hoofdpijn, spierpijn, een raar gevoel in je maag.vaak negeren we deze signalen, gewoon omdat ze ons niet goed uitkomen. Maar ons lichaam bedot je niet, het heeft zo zijn eigen wijsheid.
Bij mijn eerste klachten( jaren geleden) ging ik naar de dokter, en al realiseerde ik me wel dat dokters ook niet alles weten, het liefst had ik gewillen dat hij me vertelde wat ik moest doen om beter te worden. Ik was de controle kwijt, maar de de dokter kon die controle misschien wel terug brengen.

Dan krijg je wat er in de medische wereld " de wisseltruc" wordt genoemd. De patient komt met een kwaal bij de dokter, die stelt een diagnose vast  en gaat dan de symptomen behandelen, zonder naar de patient te kijken. Bij de behandeling wordt de patient de klacht, hij is dan op dat moment alleen nog de klacht. Zo ging ik van dokter naar dokter en ik bleef de klacht. Nu er dan na veel zelfonderzoek uit de bus is gekomen dat chronische lyme de oorzaak is van alle ellende ben ik nu bij een arts in behandeling die naast de vele tests ook naar mij kijkt. Vooral naar mij eigenlijk. Hij helpt me mee de controle te houden en langs de andere kant ook weer los te laten. Hij laat me mijn lichaam accepteren zoals het is van moment tot moment. Ik moet leren mijn lichaam terug te vertrouwen.

Ik kan de verantwoordelijkheid over mijn lichaam niet alleen maar in zijn handen leggen. Ook al denkt hij de juiste medicijnen gevonden te hebben, het gaat om samenspel. Het juiste medicijn in de juiste hoeveelheid op het juiste moment is een wondermiddel. Mijn lichaam weet sneller dan mijn hoofd of de dingen wel of niet kloppen. Alleen hebben ze ons als kind geleerd van naar ons hoofd te luisteren.
Ik ben het niet gewend om mijn lichaam te zien als raadgever. Wij zijn eigenlijk de beste computer ooit gemaakt. We kunnen onze eigen virussen opsporen, zelf onze nieuwe programma' s installeren zolang we maar goed naar ons lichaam luisteren. Ons lichaam liegt nooit!!

De lyme code

Vandaag is weer zo n dag dat ik in mijn nest zou willen blijven liggen om er pas weer uit te komen als ik energie voor tien heb. Niet moeilijk na de voorbije weken, bergketens werk die me enorm veel stress bezorgen en dan ontdekken we opeens een barst de laatste werkdag in een leiding in de badkamer, met water een verdiep lager door het plafond. Plafond half moeten afbreken, badkamervloer, douche, meubels alles eruit. Moedeloos word je ervan, een huis van 4 jaar oud. Stel je voor. 2 Maanden geen badkamer meer, deze moet uitdrogen. Maar na de laatste jaren al zoveel in mijn bed te hebben doorgebracht vertik ik het gewoon om daar nog verder vandaag te liggen wegkwijnen dus verdoe ik mijn tijd wel half liggend in de zetel met chinese eetstokjes tussen mn oogleden, want de lucifers waren op om vervolgens toch wat rust te krijgen.

Ik ben er echt klaar mee, met het ziek zijn en nee ik heb de lyme code nog niet gekraakt.

Chronische lyme ontmantelen is geen kattepis of hoe ze het ook zeggen. Het gaat met stappen, stappen vooruit maar vooral veel stappen achteruit. Maar zolang er beweging is, is het goed, dit geeft me houvast en daar ben ik blij om. Hoop doet leven en dat doe ik hopen.

Ook ben ik wel bang, vooral van mijn rug en benen. Een rolstoel denk ik dan, ik in een rolstoel, k ben er met momenten niet ver af, maar toch langs de andere kant nog heel ver. Komaan rug, komaan benen, laat zien van wie je bent. Koppig karaktertje van mij!


Fieso

Tussen hart en verstand

Stel je voor dat je hart en je verstand een gesprek gaan voeren. Het verstand zit netjes op een stoel met de armen over elkaar, het hart dartelt wat plagend rond.
Weet je dat jij ouderwets aan het worden bent zegt het hart tegen het verstand?

Hoe kom je erbij, antwoord het verstand met een frons, ik ben juist helemaal in. Ik ben de mensen hun brein.
Ha ha, dat had je gedacht, zegt het hart en maakt een huppelpasje. Je verliest terrein. Mensen beginnen eindelijk te begrijpen dat ze hun hart moeten volgen.

Daar heb je het al, zegt het hoofd. Iedereen roept maar "het voelt niet goed" als ze ergens geen zin in hebben en dan doen ze het niet, zonder zich af te vragen waarom. Nee nee je hart volgen daar komt alleen maar chaos van. Want dan doe je alleen nog maar waar je zin in hebt. En we weten allebei waar dat naartoe leidt. Lui op de bank liggen, flirten, vetrolletjes.

Af en toe op de bank liggen kan ziekten voorkomen, misschien komt er uit dat flirten wel de grote liefde en vetrolletjes kunnen best schattig zijn. Trouwens als meer mensen hun diepste gevoel zouden volgen zouden ze minder troosteten nodig hebben.

Diepste gevoel, diepste gevoel, sputtert het verstand, gevoel is zo ongrijpbaar, gedachten kun je tenminste verwoorden.

Precies! roept het hart blij uit, daarom moet je juist naar mij luisteren. Even je verstand stil zetten en voelen wat er komt. Vroeger zeiden mensen, gebruik je verstand om te beslissen. Maak een lijste met voor en tegens en sstreep ze tegen elkaar af. Dan pas maak je een rationele keuze. Maar daar zijn ze allang van terug gekomen. Als mensen beslissingen nemen met hun hart zijn ze achteraf blijer met hun keuzes dan wanneer ze er langer over nadenken, blijkt uit onderzoeken. Dus koop een huis of een auto en volg je hart. Zonder mij kan het nooit kloppen.

Oh ja dat onderzoek, zegt het verstand. wist ik allang. vage gevoelens kan je niet zo makkelijk onder woorden brengen en die komen daarom niet op die lijstjes voor. Maar wat zegt dat? Dat mensen beter moeten nadenken over hun gevoelens? Daar heb je romanschrijvers voor, om gevoelens te omschrijven, waarom lees je anders boeken?

Om mee te voelen met de personages, glimlacht het hart.

Correct. Dus dan word je je steeds beter bewust van wat je voelt. En daar heb je mij bij nodig. Gevoelens kun je ook afwegen tegen elkaar. Emoties kun je observeren, koel en helder. Dan kom je erachter dat ze komen en gaan, net als gedachten. Zodra je een emotie helemaal hebt gevoeld, heeft ze de neiging om weg te gaan. Als je dat weet, hoef je minder bang te zijn voor boosheid, pijn en verdriet. Goed om te weten, toch? Bovendien zijn emoties niet altijd betrouwbaar, ook dat kan ik je vertellen. Neem nu zo'n avond waarop je met vriendinnen hebt afgesproken. Je bent moe en je hebt een slecht humeur. Jij, hart, gaat dan meteen roepen: bel toch af, kruip lekker op die bank... Maar ik houd de feiten in de gaten, zoals het feit dat je altijd opgeladen en geïnspireerd van die vriendinnen thuiskomt. Luister dus liever naar mij.'

'Maar nu vergeet je toch iets, verstand zegt het hart. Zonder je gevoel heb je niets aan gezellige avondjes. Als je andere mensen opzoekt, doe je dat altijd met je hart.'
'Ha ha,' lacht het verstand spottend. 'Dat moet jij nodig zeggen! Wat jij al niet aan ongeluk teweeggebracht hebt tussen mensen. Je staat bij de minste geringste aanleiding in vuur en vlam. Jij moet altijd zo nodig verbinden, ook mensen die totaal niet bij elkaar passen. En als het misgaat, verander je in een gevangenis, dan houd je geliefden vast en laat je ze niet gaan.'
'Het is waar,' zegt het hart en het bloost een beetje, 'dat ik gehecht raak aan mensen. Als die mensen onverhoopt verdwijnen, scheur ik los. Maar hartenpijn is mentale pijn. Als ik breek, breekt het ego. Sommige spiritueel leraren zeggen zelfs dat je hert gebroken moet worden. Wat overblijft, is echte liefde.'

'Verklaar je nader,' zegt het verstand met een denkrimpel tussen de ogen.
'Tja, dat is nu typisch iets wat je met je verstand niet kunt begrijpen,' zegt het hart. 'Maar als ik breek dan ga ik niet kapot - dan ga ik open. Dan kan er spirituele liefde binnenstromen. Die is groter en dieper dan menselijke liefde. Het is liefde die tegenstellingen overstijgt, die tegendelen verbindt. Vroeger wisten de mensen dat nog. In het oude Egypte werden de doden met het hart erin gemummificeerd. En weet je wat ze met de hersenen deden? Die gooiden ze weg. Totaal onbelangrijk.'
'Alsof we niks hebben bijgeleerd sinds die tijd,' schampert het verstand. 'Die Egyptenaren geloofden ook dat je hart werd gewogen als je dood was, weet je nog? Het mocht niet zwaarder zijn dan een veertje, anders was de mens verloren.'
'Maar soms ben ik ook zo licht als een veer!' juicht het hart. 'Als mensen vol licht en vreugde zijn, als ze hun kopzorgen hebben afgeschud.'

'Doe maar luchtig,' moppert het verstand 'Het gaat niet om afschudden, maar om oplossen. Kun je problemen oplossen als je je hoofd verliest?'
'Kun je problemen oplossen zonder je hart?' riposteert het hart. 'Jij verstand, denkt waarschijnlijk dat ik alleen maar een pomp ben om het bloed rond te pompen in het lichaam. Maar ik ben geen pomp, ik ben een spiritueel orgaan. Ik doseer de levensstroom die vanuit de kosmos de ziel binnenstroomt. Als die goddelijke stroom in één klap het lijf binnenkwam, zou het lichaam dat niet overleven. Door mijn ritme zorg ik ervoor dat er telkens kleine beetjes kosmische vitaliteit instromen. Baboem, baboem, met elke hartenklop een beetje leven. Ik verenig dus ook hemel en aarde, goddelijkheid en het lichaam. Natuurlijk is er daarnaast die business met het bloed. Ook fysiek zorg ik dat het lichaam één geheel is, doordat ik het tot in de fijnste haarvaatjes voorzie van vers bloed, vols zuurstof en andere essentiële stoffen. En daar hoor jij bij, hoofd, al denk je nog zo vaak dat je erboven staat. Kijk maar hoe mensen het symbool van het hart gebruiken. Ik verbind uitersten, hoe tegenovergesteld ze ook lijken. Ik laar mensen zien dat ze allemaal één grote familie zijn, een organisme. En dat iedereen erbij hoort.'

'Iedereen, iedereen...' sputtert het verstand. 'Je bent toch ook een dwaze idealist, hart, en je weet heel goed dat mensen niet alleen moeten verbinden, maar ook scheiden. Kaf van koren, rijp van rot. Onderscheidingsvermogen! Daar hebben ze mij voor nodig. Anders wordt het een hutspot. Krijgen ze niks meer voor elkaar.'
'Scheiden doet lijden,' zegt het hart en het klink nu zowaar een beetje hooghartig. 'Verbinden maakt vrinden.'
'Daar ga je alweer,' schudt het verstand 'Je zwijmelt, je romantiseert. De scheikunde heeft ons toch enorme welvaart bezorgd. Kijk een hoe blij mensen zijn met de techniek. Allemaal hersenwerk, hoor.'

'Maar niemand kan zonder romantiek!' roept het hart en het bonkt opstandig tegen de ribbenkast. 'Wetenschappers die met hartstocht werken doen het beter dan koele kikkers. Weet je dat ik zenuwcellen in me heb die lijken op de zenuwcellen in de hersens? Sommige vooruitstrevende onderzoekers noemen mij wel het tweede brein.'
'Aha, daar zeg je wat,' en het verstand buigt even licht in de richting van het hart. 'Touché. Maar jij moet toegeven: liefde waarbij je helder blijft, is duurzamer dan liefde waarbij je je verstand verliest.

Nu kijken ze elkaar getroffen aan.
'We zijn allebei nodig,' zegt het hart. 'Jij, verstand , bent ongetwijfeld slim genoeg om te beseffen hoe belangrijk ik ben. Dat je bij alles wat je doet, ook naar mij moet luisteren.'
'Ja, en jij, hart, voelt vast wel aan dat ik er ook bij hoor. Dat je het niet alleen af kunt, maar alles erin moet betrekken, ook feiten en cijfers en redelijke argumensen. Maar de vraag is nog wel wie de baas mag zijn, jij of ik. Volgens mij moet ik het laatste woord hebben. Jij mag je gevoelens inbrengen en dan bepaal ik wat er gebeuren gaat.'

'O hoofdje,' zucht het hart. 'Wat ben je toch koppig. Het gaat niet om de vraag wie de baas is. Als we er samen maar uitkomen.'

Duizelende draaikolk

Met mijn hoofd draaiend op mijn nek sta ik op een druk kruispunt in de duizelende draaikolk van mijn werk. Nog één dag te gaan en dan begint mijn welverdiende week verlof, rust om duidelijker te zijn. Dat was tenminste waar ik vorige week nog van uitging. Na weer eens een weekend doorwerken besefte ik gisteren toch dat ik alle stoplichten in mijn hoofd tegelijkertijd op rood moest zetten. Hoe hard we ook ons best hebben gedaan het werk geraakt niet klaar. Als zelfstandige betekent dat doorwerken. Rusten, hoe kan ik nu rust vinden in deze chaos? Ik heb voor mijn gevoel enkel als een kip zonder kop rond gerend, ik ben moe, maar ik kan toch niet gewoon in mijn zetel kruipen. Zelfs als ik in een warm bad ga zitten hoor ik het werk roepen. Ik zou het meer gestructureerd moeten aanpakken maar hoeveel lijstjes en schematjes ik maak, de boel draait vierkant. En ik weet dondersgoed dat "ik" het probleem ben. Wie wil er nu verlof in de drukste periode van het jaar, ik dus. Hoe andere het klaar spelen, ik begrijp er niets van.

Wat zou een naald zijn zonder draad, of een kaars zonder vuur? Volgens mij kan ik ook niet zonder werk, en vinden wij samen bij elkaar de juiste betekenis.

afscheid van een grote liefde

Het is nu precies 153 dagen geleden sinds onze dramatische scheiding. Het was een heerlijke tijd voor mij en ik denk ook voor jou. Soms mis ik deze tijd van volledige overgave, de lekkere en sexy momenten. Het helemaal onderdompelen van elkaar.
Het spijt me dat ik ben weggelopen, maar weet je onze relatie deed me geen goed. Hoewel ik hevige momenten van genot heb gekend, voelde ik me achteraf altijd waardeloos. Ik negeerde dit gevoel de hele tijd, de verleiding was te sterk.

Het probleem erkennen was voor mij een eerste stap, ik steek de schuld niet op jou. Ik was verslaafd aan dat ene moment, de eerste hap die me zoveel vreugde schonk. Maar de waarheid is en blijft dat deze verslaving aan mijn zelfvertrouwen wrat en het besef gag om hiervan weg te gaan.

Een bekende filosoof zei ooit dat alles een gewoonte kan worden zolang je het maar 21 dagen na elkaar herhaalt. Misschien kwam mijn verslaving daardoor. We zagen mekaar te vaak. Je werd een gewoonte, en om van die gewoonte af te geraken moest ik van je weg stappen. Je volledig ontwijken.

Ik was ontroostbaar, een leegte vulde me elke dag opnieuw, tot de dag dat ik een nieuwe liefde tegenkwam. Een liefde die goed voor me is, een gezondere versie van jou. Misschien een nieuwe verslaving, maar dan een gezonde. Dat begrijp je toch...........

Is dat niet wat iedereen zoekt?

Oh liefste zebrakoek, het is niet zo dat ik betreur je ontmoet te hebben, door jou heb ik leren genieten.
Maar door mijn nieuwe liefde kan ik dit op een gezonde manier doen. Ik hoop dat jij mij niet te hard mist en misschien zien we mekaar nog wel eens.

Morgen zien we wel!

Hard, het gaat er hard aan toe in mijn lijfje. Ik voel de soldaatjes vechten, ik voel hoe sterk ze zijn op dit moment. Ze worden sterker door de medicatie en waarschijnlijk ook door de voeding. Ik zit toch al een goede 5 maand zonder "vuile" dingen in mijn lichaam met als gevolg dat de ontgifting minder is. Hartkloppingen zijn een stuk verminderd en de beta blokkers zijn volledig verdwenen. Babysteps, maar het zijn wel stappen in de goeie richting. Het meeste last komt van de prikkelingen in deze periode, lawaai, licht lukt toch nog niet. Mijn lepelinhoud is de laatste 2 weken toch al met 2 lepels gegroeid wat ook positief is.

Doen wat goed voelt draagt nog het meeste bij. Sorry vrienden en familie als ik de laatste tijd een beetje verdwenen ben, ook wel bewust. Alles moet "gefilterd" worden, ook relaties, vriendschappen en familie horen daarbij. Ik denk dat ik de voorbije jaren wel een aanwezig iemand was en sta verbaasd toe te kijken hoe de wereld draait nu er van mijn kant weinig aandacht komt. Er vallen mensen weg en komen nieuwe mensen bij. Ik moet vooral voor mezelf zorgen, zodat er niet veel energie over blijft.

Het positiefste is dat het nog steeds goed gaat. Ik hoop dat ik de juiste route gevonden heb, het juiste pad om te bewandelen, ik wil geen stuurloos leven.

Bij lyme is vaak niets wat het lijkt, ik weet niet wat er morgen komt, krijg ik een aanval of laat " het beest" mij min of meer met rust. Vandaag is vandaag en morgen zien we wel

Fieso

" Ik laat de boel gewoon de boel zijn"

Weer een hectische werkweek geweest, zonder blogtijd. Nog 2 weken door deze harde zure appel bijten en dan hopelijk een paar dagen verlof. Raar om te horen waarschijnlijk maar ik voel me redelijk goed. Na regen komt zonneschijn zeggen ze, en in mijn geval klopt dit als een bus. Ook al weet ik dat er na zonneschijn ook dagen met regen komt. Stortregen is er niets tegen. Maar we trekken ons op aan de goede dagen. Soldaatjes jullie zijn terug in de strijd, ik voel het. Op naar maand 6 met een goed gevoel. De vorige 5 maanden zijn zijn toch snel voorbij gegaan. De momenten dat ik genoten heb staan in deze maanden toch wel haaks aan de momenten die mij enorm teleurstelde of verdrietig, boos of ziek maakte.Maar ik besef dat we niet op de wereld gezet zijn om te leven in constante rozengeur en maneschijn. Ups en downs, deze maken het leven tot wat we zijn, die zorgen ervoor dat je op zalige momenten meer kan genieten dan ervoor. Wat zou ik zijn zonder al dit in mijn leven.... Gelukkiger, wie zal het zeggen?Soms plan ik iets leuks en baal ik enorm dat mijn lichaam zich zo klote moet voelen, nog 7 maanden en we zien verder, een jaartje ouder, wijzer en hopelijk meer vooruitgang.Voor de eerst keer in mijn leven heb ik momenten dat ik tijd heb om stil te staan bij alles. De dingen die ik dan rond mij zie gebeuren en ervaar dan wat alles met mij doet. Ook al reageer ik anders nu op bepaalde situaties door mijn ziek zijn, ik weet toch dat ik nu juist zit. Meer juiste beslissingen maak en conclusies trek die juister zijn dan ervoor. Ik kan nu echt doe boel laten voor wat de boel is, wat een zaligheid.

"Beest, ik haat je zo erg, maar ik zal winnen deze strijd, maandag vermeerderd mijn medicatie weer en hopelijk ga je er onder door, nog een beetje vroeg denk ik...........maar winnen zal ik!!

Share this:

20 weken

20 weken zijn voorbij, nog niet eens de helft. Zo als ik er nu voor sta één derde. De eerste weken begin je met volle moed, en nu na 20 weken merk ik dat de oplettendheid meer en meer verdwijnt. Na weken van hoofdpijn, moeheid en andere ongemakkelijkheden voelde ik me de voorbije week terug fitter en pijnlozer. Wat maakt dat ik minder rust en andere gaan denken dat het opmerkelijk beter gaat waardoor ze toch weer dat net ietsje meer gaan verwachten. En natuurlijk laat ik dat toe. Fout, ik weet het. Maar de strijd met mezelf strijden is al moeilijk en zwaar genoeg dat er geen sprankeltje moed overschiet om de rest te overtuigen. Ik realiseer me dat er zoveel meer factoren zijn in ons leven dan alleen wijzelf die ervoor zorgen dat we ons fit, vermoeid, emotioneel, opgelucht, angstig of eenzaam voelen, dit los van ziek te zijn of niet. Er is geen enkel mens of dier dat zich altijd 100% goed kan voelen. Natuurlijk heb je hierin een groot stuk in de hand. Wel dat stukje zit bij mij toch wel een beetje fout. Ik wil voor mezelf zoveel, alles goed doen. Ik hoor en zie mensen die op hun 50 ste gezond zijn en volledig uitgeblust rondlopen. Elke week weer minder willen werken, werk is een straf voor hun. Voor mij onbegrijpelijk, werk daar haal je voldoening uit, dat is een groot stuk van ieders leven. Dat is mijn visie. Natuurlijk zou het ook beter zijn als ik elke dag om 14 u voor de tv zou gaan zitten, beter voor mijn gezondheid, maar toch niet liever.

Lyme is geen griepje, het doet je nadenken. Toen ik één van mijn beste vrienden verloor 5 jaar geleden aan darmkanker stond mijn wereld letterlijk stil. Hoe kon dit nu, een man van 35, para als beroep, die gestreden heeft als een leeuw, ondraaglijke pijnen heeft doorstaan zich gegeven heeft, hij kon niet meer, was op. Er gaat geen week voorbij dat ik niet aan hem denk. Nu ik hier zelf zit in een situatie die niet gelijk is maar voor mij even onwetend is wat de toekomst brengt, begrijp ik hem beter dan ooit. Je kan vertellen, schrijven, zingen wat je voelt maar daar stopt het dan ook. Er is niemand die de soldaten kan helpen vechten, niemand voelt wat je voelt en niemand begrijpt wat je doormaakt. Hierdoor hoef ik niet zielig gevonden te worden, ik hoef geen aandacht voor mezelf, maar ik wil hiermee aantonen dat lyme zoveel erger en zoveel groter is dan veel mensen weten en denken. Ik maak zelf mee hoe het is om niets meer te kunnen verdragen, hoe het voelt om niet op je benen te kunnen staan, zo vaak bang bent dat er geen morgen meer komt. Zo liggen er miljoenen mensen over de hele wereld die er alles aan zouden willen doen om genezen te geraken.

Fieso

Waarom, waarom, gewoon daarom!

Ik roep al mijn soldaten tot orde, wat is er mis met jullie jongens? Waarom vechten jullie niet met man en macht? Ik voel dat jullie niet genoeg je best doen, mijn slogan hier thuis en op mijn werk is " doe het goed of doe het niet". Wel jullie horen bij mij en naar mijn normen doen jullie niet goed genoeg jullie best. Ik sloof me hier twee dagen uit om te rusten, mijn lijf meer plat te leggen dan rechtop. Geloof me, niet gemakkelijk als je hoofd niet mee wil. Maar nee na al deze rust voel ik mij geen sikkepit beter, nog altijd hoofdpijn. Ik heb de indruk dat deze hele toestand niet alleen op mij maar ook op mijn man begint in te werken. Hij loopt al twee weken met een verkoudheid rond, ligt meer in bed dan te werken en loopt al drie dagen met barstende hoofdpijn rond. Soms denk ik dat niet alleen het leven uit mij genomen wordt maar ook uit hem. Het werk zit zo propvol en als je dan nog ziek wordt bevorderd het de situatie natuurlijk niet. En nee, de vele woorden zoals "maak je niet druk" of " het is nu eenmaal zo" passen niet bij mij, met deze goedbedoelde woorden barst de bom van onmacht en frustratie helemaal. Maar na regen komt zonneschijn hoop ik en deze situatie zet zich wel weer recht!

Soms moet je even op je bek gaan om vervolgens op die plek terecht komen te komen waar je liever niet wil zijn, die plek voelt alsof alles tegen zit, die plek waar je pas voelt hoeveel pijn iets heeft gedaan, die plek waar je vanaf een afstand naar terug kijkt en erachter komt dat je jezelf te hard hebt laten meeslepen. Op die plek lijk ik nu te zijn. Alles in vraag te stellen, waarom doe ik dit werk, waarom wil ik zelfstandig zijn, waarom wou ik hier wonen, waarom zie ik iemand graag, waarom wil ik de verantwoordelijkheid van een halve boerderij, waarom, waarom, waarom..................Ik baal verschrikkelijk omdat ik zoveel antwoorden kan bedenken en eigenlijk ook geen. Waarschijnlijk maak ik keuzes om te zijn wie ik ben, verkeerd, helemaal niet!

Hoe vaak doen we dat niet, onszelf goedpraten tegenover onszelf? Ons gevoel negeren of verbloemen door angst en verlangen? En daar hoorde dit besef bij, ik heb mezelf voor de gek gehouden, deels bewust, deels onbewust. Dat was het kind in mij dat graag wilde en mijn emotie manipuleerde.

Ik moet eerlijk ziek zijn opent je ogen, leert je jezelf kennen. toch een pluspuntje aan het "beest"


Fieso

Kacheltje

Gisteren vond ik het idee "herfst" nog leuk, vandaag denk ik er toch anders over. Voor het eerst voel ik bevroren voeten en een ijskoude neus. De temperatuur is nog niet eens onder de 10 graden en mijn voeten voelen als ijsklompjes, heb kippevel overal alsof ik zo direct een pak veren krijg, de stoppels op mijn benen staan overeind als naaldjes. Gratis accupunctuur, nee bedankt....alhoewel het zou misschien helpen tegen mijn aanhoudende hoofdpijn.
Ik vind kou hebben vreselijk en dan al die lagen kleren over elkaar om mezelf toch maar een beetje warm te houden. Door mijn stijve nek en schouders liggen die lagen kleren als een blok beton erboven op.
Wat kan een mens toch wispelturig zijn. De ene dag is de herft best wel fijn, al de kleuren en geuren, gezellig bij de kachel, maar als mijn lijfje kou krijgt vind ik het weer heel wat minder. Dus kachel aan, dekentje, kersepittenkussen en we zullen weer opwarmen!
Kan er iemand een toverwoord uitspreken, een kaars branden of weet ik veel......de hoofdpijn moet overgaan.

Zwart

Ik ben er even niet, zie alleen nog een zwarte kleur. Ik vraag me af gaat dit leven nog wel over mij. Ik die zo sociaal diertje was, ik die zo graag sms te, belde, gewoon contact had. Nu lijkt deze wereld alleen nog van andere te zijn. winkelen nee dank je, teveel drukte, kinderen te veel drukte. Tv, teveel drukte, werken teveel drukte, laat staan iets gaan drinken, volgens mij bega ik dan een moord.
Mijn bed en de zetel, mijn deken en kussen, beste vrienden.
Ik heb zo mijn buik vol van al die pilletjes en druppeltjes en al dat gezonde gedoe. Maar het niet doen is geen optie. een lekkere ijs of een groot stuk taart, pudding of zo n lekkere zebrakoek. Het blijft toch hangen hoor. Maar wekenlang knagende hoofdpijn is het toch ook niet?

Oei, hoe krampachtig klinkt dit allemaal, ik vecht alleen tegen ziek zijn. Accepteren, natuurlijk. Maar niet vandaag, vandaag is een zeurdag tegen mezelf. Iedere vezel in mijn lijf schreewde vandaag " Stop ermee" Mijn lijfje is al zover gesloopt, dat ik me toch afvraag of ik ooit nog bovenop geraak. Ik vind het wel eng worden. Ik wil niet weer een aanval, niet weer mn bed in.

Ik loop overal tegenaan te schoppen maar morgen word het beter, zeker weten!