Vandaag is weer zo n dag dat ik in mijn nest zou willen blijven liggen om er pas weer uit te komen als ik energie voor tien heb. Niet moeilijk na de voorbije weken, bergketens werk die me enorm veel stress bezorgen en dan ontdekken we opeens een barst de laatste werkdag in een leiding in de badkamer, met water een verdiep lager door het plafond. Plafond half moeten afbreken, badkamervloer, douche, meubels alles eruit. Moedeloos word je ervan, een huis van 4 jaar oud. Stel je voor. 2 Maanden geen badkamer meer, deze moet uitdrogen. Maar na de laatste jaren al zoveel in mijn bed te hebben doorgebracht vertik ik het gewoon om daar nog verder vandaag te liggen wegkwijnen dus verdoe ik mijn tijd wel half liggend in de zetel met chinese eetstokjes tussen mn oogleden, want de lucifers waren op om vervolgens toch wat rust te krijgen.
Ik ben er echt klaar mee, met het ziek zijn en nee ik heb de lyme code nog niet gekraakt.
Chronische lyme ontmantelen is geen kattepis of hoe ze het ook zeggen. Het gaat met stappen, stappen vooruit maar vooral veel stappen achteruit. Maar zolang er beweging is, is het goed, dit geeft me houvast en daar ben ik blij om. Hoop doet leven en dat doe ik hopen.
Ook ben ik wel bang, vooral van mijn rug en benen. Een rolstoel denk ik dan, ik in een rolstoel, k ben er met momenten niet ver af, maar toch langs de andere kant nog heel ver. Komaan rug, komaan benen, laat zien van wie je bent. Koppig karaktertje van mij!
Fieso
