Mijn leven, mijn lijfje heeft in deze periode alles beleefd wat het kon beleven.
Sinds het in juli in Frankrijk een kortsluiting heeft gehad is alles weer anders.
Eens je de bodem van de put hebt bereikt en in het pikzwarte komt, kom je dichtbij het licht. Ik kan het donker op me laten inwerken zonder oordeel of verzet, mijn lijf is op, het laadt niet meer op, mijn zenuwstelsel volledig overprikkelt.
Maar ik voel verdriet en geen onverschilligheid, door verdriet komt het licht stilaan door, het hoort bij elkaar, maar sommige durven dit verdriet niet aan en blijven geloven in het donker.
De vermoeidheid maakt het denken moeilijk. Ik weet dat er een nieuwe horizon is achter deze brokstukken, maar ik kan ze nog niet zien.
Mijn man werd na 23 jaar opeens mijn beste vriend, mijn zielsgenoot en mijn werkpartner, met een open mind keek hij toe hoe ik een nieuwe liefde vond.....dacht ik.
Ik voelde dankbaarheid voor deze energie, de energie die ik lang niet meer voelde.
Maar ook hierin verloor ik mezelf, ik leerde de voorbije jaren meditatie, yoga, zelfliefde, liefhebben, vertrouwen en dat werd zomaar met 1 grote uithaal neergehaald. Ik liet dit toe.
Zelfs met 10.000 oordoppen hoor ik mijn hart schreeuwen, maar het mag niet baten...er is geen gehoor. Raken, kraken en maken was één van mijn vorige blogtitels en ook hier helemaal van toepassing. Ik heb me laten raken en laten kraken en alleen het " maken" zal ik zelf doen.
Liefde zonder geduld is niets, zonder geduld krijgt liefde nooit de kans om te rijpen. Het kost tijd om thuis te komen in een relatie om te laten zien wie je bent.
Het leven en de liefde overkomt je in 1 seconde, maar het kost tijd om er voor elkaar te zijn en ze te ontvangen.
Sommige verwachten een perfecte partner, maar twijfel is een goed teken, ons gebruikelijk oordeel moet ook in twijfel worden getrokken, maar soms zitten angsten in de weg om onszelf open te stellen.
Liefde heeft niets te maken met iemand veranderen zodat hij aan onze wensen en dromen voldoet. Dat is egocentrische manipulatie, geen liefde.
Loslaten lukt me niet in dit geval, het moet doorbranden, dat is de enige manier om met een onrealistisch verlangen om te gaan.
Ik gaf hem mijn blote ziel, maar zelfs dat was niet goed genoeg.
Het spel van aantrekken en afstoten, liefdesbang of bindingsangst.......is niet te onderschatten. Maar leer je angsten aankijken, ren er niet voor weg. Oude pijnen die je niet durft voelen, blijven wonden, eens je ze onder ogen durft kijken worden het littekens en daar valt mee te leven. Dan pas kan er ruimte komen voor een nieuwe ronde in de liefde, met nieuwe kansen.
Het tegendeel van liefde is voor mij geen haat, maar onverschilligheid, ach laat maar, elk gesprek uit de weg gaan, opgeven en geen moeite doen.
Echte liefde geef je niet op, die is zeldzaam.
Liefde is geen spel met regels, het gaat er niet om wie wie bespeeld, liefde verspil je niet. Ik durf opkomen voor liefde, voor mijn liefde. Daarom dat ik dit ook niet kan opgeven.
Ik ben steeds vragende partij, hunker altijd naar antwoorden, ik wil begrijpen waarom iemand zegt dat hij van me houd maar het tegenovergestelde doet, die stilte is wat mij het meeste raakt en die ik verschrikkelijk vind.
Maar verdiet is geen psychiatrische afwijking en liefdesverdiet al helemaal niet. Het hoort bij het leven.
Ik ga nooit uit van onbegrip, maar de vraag " wat gebeurde er met jou, dat je dit doormaakt" spookt telkens door mijn hoofd. Daarop volgt dan steeds " Wat kan ik voor je doen zodat je deze pijn niet meer moet voelen" . Maar het antwoord is simpel....Niets.
Gelukkig heb ik vrienden die wel vragen hoe het met me gaat, een simpele vraag lijkt me....maar niet voor sommige.
Als ik 2019 kan samenvatten bleek dit alles een fata morgana.
Fie
