De herfst is op komst, voor mij toch wel een leuk seizoen. Zichtbaar aan planten en bomen. Bomen die hun blad laten vallen, zich klaarmaken voor het seizoen van overleven van binnenuit. De kleuren die tevoorschijn komen. Soms mistige velden. Vele hebben het vaak over de lente, met de bloemen en geuren en kleuren. Maar voor mij is de herfst het seizoen van de rust. De kachel mag aan, de lampjes gaan weer branden, lekker knus en gezellig.
Elke verandering brengt een verschuiving met zich mee, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik ben streng geworden de voorbije maanden, voor mezelf maar ook voor anderen. Het kleine wereldje waar ik mij nu in bevind bescherm ik met mijn ganse inwendige soldaten. Rust, ik heb rust nodig en degene die mij die niet gunt, zijn op dit moment indringers. Ik durf nu mijn stem verheffen als er weer eens iemand er in slaagt van onaangekondigd in de keuken te staan. We hebben een voordeur, die als de poort dicht is gebruikt kan worden. Maar nee, door de bomen door en hupsakee. Vroeger liet ik dit voorbij gaan, diep in en uitademen en verder gaan. Nu niet meer, ik wil het gewoon niet meer. Streng zijn voor mezelf zie ik als een prioriteit waar alles en iedereen moet voor wijken.
