20 weken

20 weken zijn voorbij, nog niet eens de helft. Zo als ik er nu voor sta één derde. De eerste weken begin je met volle moed, en nu na 20 weken merk ik dat de oplettendheid meer en meer verdwijnt. Na weken van hoofdpijn, moeheid en andere ongemakkelijkheden voelde ik me de voorbije week terug fitter en pijnlozer. Wat maakt dat ik minder rust en andere gaan denken dat het opmerkelijk beter gaat waardoor ze toch weer dat net ietsje meer gaan verwachten. En natuurlijk laat ik dat toe. Fout, ik weet het. Maar de strijd met mezelf strijden is al moeilijk en zwaar genoeg dat er geen sprankeltje moed overschiet om de rest te overtuigen. Ik realiseer me dat er zoveel meer factoren zijn in ons leven dan alleen wijzelf die ervoor zorgen dat we ons fit, vermoeid, emotioneel, opgelucht, angstig of eenzaam voelen, dit los van ziek te zijn of niet. Er is geen enkel mens of dier dat zich altijd 100% goed kan voelen. Natuurlijk heb je hierin een groot stuk in de hand. Wel dat stukje zit bij mij toch wel een beetje fout. Ik wil voor mezelf zoveel, alles goed doen. Ik hoor en zie mensen die op hun 50 ste gezond zijn en volledig uitgeblust rondlopen. Elke week weer minder willen werken, werk is een straf voor hun. Voor mij onbegrijpelijk, werk daar haal je voldoening uit, dat is een groot stuk van ieders leven. Dat is mijn visie. Natuurlijk zou het ook beter zijn als ik elke dag om 14 u voor de tv zou gaan zitten, beter voor mijn gezondheid, maar toch niet liever.

Lyme is geen griepje, het doet je nadenken. Toen ik één van mijn beste vrienden verloor 5 jaar geleden aan darmkanker stond mijn wereld letterlijk stil. Hoe kon dit nu, een man van 35, para als beroep, die gestreden heeft als een leeuw, ondraaglijke pijnen heeft doorstaan zich gegeven heeft, hij kon niet meer, was op. Er gaat geen week voorbij dat ik niet aan hem denk. Nu ik hier zelf zit in een situatie die niet gelijk is maar voor mij even onwetend is wat de toekomst brengt, begrijp ik hem beter dan ooit. Je kan vertellen, schrijven, zingen wat je voelt maar daar stopt het dan ook. Er is niemand die de soldaten kan helpen vechten, niemand voelt wat je voelt en niemand begrijpt wat je doormaakt. Hierdoor hoef ik niet zielig gevonden te worden, ik hoef geen aandacht voor mezelf, maar ik wil hiermee aantonen dat lyme zoveel erger en zoveel groter is dan veel mensen weten en denken. Ik maak zelf mee hoe het is om niets meer te kunnen verdragen, hoe het voelt om niet op je benen te kunnen staan, zo vaak bang bent dat er geen morgen meer komt. Zo liggen er miljoenen mensen over de hele wereld die er alles aan zouden willen doen om genezen te geraken.

Fieso