Innerlijke belletjes

Ik hoor ze heel duidelijk rinkelen, mijn innerlijke belletjes. Mijn soldaatjes hebben van mij een grote bel gekregen en als ze het niet meer aankunnen hoeven ze er mee te rinkelen en ik weet genoeg. Gisterenavond na een 4 dagenwerkweek van 14 u per dag stopte de bel niet meer. Oorverdovend klonk ze, duidelijker konden ze niet zijn. Ik heb nog één dag gevraagd voor al mijn reservelepels op te gebruiken en nu is het 2 volle dagen rust. Ik beloof het mezelf. Vaak is het besef van verandering willen, de eerste stap in de trein naar verandering. Ik kan het niet wegwuiven en naast me neerleggen, doen alsof ik het niet voel, zie of hoor. Ik weet het, hier sta ik weer op dat zelfde punt dat ik mezelf had beloofd niet meer terug te komen, want na al die tijd zou ik toch moeten leren uit deze lessen.

Pas op, ik doe veel, verzet ook bergen werk de voorbije week wat goed is, maar dan opeens zijn de lepels op, rinkelt de bel en dan komt de man met de hamer.Maar nu, nu is het even Fieso-tijd, quality time, zen, rust en mezelf voeden vanuit die stabiele pure kern. De verleidingen van het leven, sommige dan weerstaan.Terug naar de kern!
Dus als je me zoekt, hier ben ik, in mijn kern gedoken, van waaruit ik hoor te leven.
En beter nog, van waaruit ik wíl leven.

Nog drie weken en de chaos op mijn werk moet gepasseerd zijn, daar hou ik mezelf aan, na die drie weken, jammer voor het werk maar dan zal het terug ME tijd worden. De tijd vliegt en ik vlieg mee, ook veranderd de tijd continu, net als het leven, veranderlijk als ze is.Steeds maar weer krijgt ze het voor mekaar om met iets totaal anders om de hoek te staan wachten dat ik gewoon niet had kunnen bedenken.