Misschien, ik weet het niet goed. Twee weken had ik terug een lach op mijn gezicht, vandaag kwamen de tranen terug. Je kan weer even vergeten welk je situatie is, maar dan zijn er telkens dezelfde valkuilen waar je in trapt.....dezelfde levenslessen komen terug tot je ze begrepen hebt. Ik kan niet iemand anders zijn dan ik ben....ik ben....ik ben...ik ben......op zoek naar .....in mijn leven.
Het leven is geen generale repetitie voor iets dat komt, nee, dit is het gewoon.
Het is wat je ervan maakt. Ik kom weer op een weg met splitsingen, welke weg neem ik, welke keuze maak ik. Altijd komt er dan twijfeling en onzekerheid. Deze maakt je bang, bang voor het onbekende. Twijfel beschermt je soms, terwijl durf gelijktijdig aan je hand trekt. Zonder risico's blijf je op de hoofdbaan maar is dat degene die je wil nemen?
Elke blog die ik de voorbije 5 jaar schreef zouden vandaag kunnen geschreven zijn.
Waarom? Omdat ik geen lessen leer, ik blijf in valkuilen trappen....die ikzelf maak of die mensen voor me opzetten. Ik ga over grenzen, pijn uitputting en hartproblemen zijn de prijs.
Ik schreef ooit "het leven is een achtbaan", mijn leven hangt op zijn kop en draait om hoogtes en laagten , pieken en dalen. Wel, laat het duidelijk zijn, ik hou niet van achtbanen en toch stap ik er telkens weer in.
Ik blijf mezelf in de ogen kijken en nee, ik zie nog geen verbonden ziel, eerder een gekwetste ziel die een rauwe pijn met zich meedraagt......
Vandaag keek ik iemand anders in de ogen, ik zag de spiegels van zijn ziel.
Die hoop ik bij mezelf ook ooit terug te vinden. Het is mooi je met deze spiegels te kunnen verbinden.
Mijn strijd is nog niet gestreden, ik ben en blijf een lymie met heel veel co infecties, maar deze heb ik geplaatst. Ik praat met mijn angsten en werk eraan. Ik ben fier op mijn zieke lijfje en dat is perfect zo.
