Met m'n armen om m'n knieen geslagen en wiegend van van voor naar achter denk ik na over de voorbije 13 dagen. Wat zou iemand anders gedaan hebben in mijn situatie? Zouden zij ook deze strijd aangegaan zijn of zouden ze toch gekozen hebben voor de klassieke geneeskunde en een jaartje " verhuizen" naar Duitsland?
Ik heb me de voorbije jaren nooit zwak getoond, alles rustig weggestopt in een innerlijk koffertje en doorgegaan. Alles wat zich voordeed heb ik aangepakt, professioneel maar ook lichamelijk. Alles wat ik liefhad heb ik tegen me aangedrukt, bang dat mijn wereld net zo breekbaar was als mijn gezondheid. Maar nu moet ik dat even loslaten, het gaat niet meer. De volgende dagen, maanden moet ik me concentreren op mijn " beest" dat zoals ik het nu voel aan t rondzwerven is in mij. Ik heb het boos gemaakt door het te storen in zn knusse comfort zone. Maar geen nood met veel slaap, ( vorige nacht 13 uur) en een strikt voedingschema hoop ik dat mijn medicatie snel aanvaardt zal worden.
Misschien is er toch iets positiefs aan deze situatie, tijd voor mezelf die ik nooit had ga ik nu wel moeten maken. Luisteren naar mezelf, een echte uitdaging!!
Zie je wel uit elke nare ervaring moet er iets leuks uit verder
komen.
Fieso
