Mooie nazomerdagen, ze komen geregeld voor, maar voelen niet vanzelfsprekend. Bij september denk ik aan regen en storm, maar in plaats daarvan mikt de zon een gouden gloed over de herfstbomen, een bonus waar je op kan hopen maar zeker niet op kan rekenen. Een allerlaatste opflakkering die de zon ons geeft. Iedereen zou er van moeten genieten zodat de vitamientjes gemakkelijker binnen komen. Na 19 dagen( buiten vorige dinsdag, toen waren alle lepels en alle reservelepels helemaal opgebruikt) aan één stuk doorgewerkt te hebben moest en zou ik rusten en genieten van dit zonnige weekend! Niet alleen waren de voorbije dagen fysiek zwaar ook emotioneel kreeg ik het hard te verduren. Ons gezinnetje werd vergroot. Na een jaar van goede raad gaf ik toe en plaatste het ezelasiel een vriend bij onze allerkoppigste Francis. Nog een dier bij, meer werk, meer zorgen. Maar toen ik zijn snuitje achter de poort zag verschijnen voelde ik iets rond mijn hartstreek in beweging komen, Het werd warm en begon te gloeien, waarna ik begon te grijnzen. Zo voelt het neem ik aan " als je hart opengaat". Dat was geweldig, maar alleen " zat het daarvoor dan potdicht"?
Waarom vond ik het nodig om ganse dagen " met een gesloten hart" door te brengen? Het gekke is dat je er niets kan aan doen, ik kan het niet bewust open of dicht zetten. Hoe verder je het openzet hoe harder je gekwetst voelt, dat heb ik in mijn 36 lentes al vaak gevoeld. Maar dit ezeltje ( Arthuur) zal mij niet kwetsen, hij vraagt veel liefde en dat gaan we hem met veel plezier geven.
Gisteren trok ik met mijn emmer naar de eikenbomen in de buurt. Een emmertje vol eikels is een namiddag vol plezier met mijn vier varkentjes. Ze hebben twee uurtjes gewandeld en gespeeld. Ik zette mij tegen een boomstam en met vier kwamen ze bij me staan voor hun beloning. Eén voor één een nootje en smullen maar. Zo'n dagen zouden er meer moeten zijn. Zo vergeet ik mijn werk maar ook vooral mijn ziek zijn. Eventjes niets anders dan mijn kleine kapoenen, dat zijn weer die kleine gelukjes.
