Nu ik het allemaal een beetje voor elkaar begon te krijgen begonnen de laatste werkdagen en donder ik weer in mekaar. Mijn goede voornemens die zo heilig waren heb ik toch weer van me af laten pakken door het werk. Ik heb teveel hooi op mijn vork genomen, ik weet het. Ik moet hier toch weer even bij stilstaan en eruit leren. Dat noemen ze eigenwijsheid en daar heb ik toch een grote dosis van, wat mij ook gebracht heeft waar ik nu sta. Paden die voor mij onbewandeld waren hiervoor, paden die lastig waren. Bij elke 10 stappen voorwaarts zette ik 15 vreselijke achterwaartse stappen om dan langzaamaan terug te komen waar ik begonnen was. Nu zet ik nog maar 1 stap vooruit, blijf ik staan en wacht ik om soms terug 1 stap meer vooruit tegaan of 2 stappen achteruit. Geen grote stappen vooruit of reuze stappen achteruit.
Het lijkt wel of ik zit in een grote kooi waar de sleutel van weg is gegooid, verstrikt in een web zonder mogelijkheid er ooit uit te komen, verdwaald in een doolhof op zoek naar de uitgang die onvindbaar is.
In een gevecht met mijn lichaam dat niet meer instaat is terug te vechten, in een gevecht met de buitenwereld die van mijn situatie niets begrijpt, in een gevecht tegen "het beest", het gevecht tegen lyme waar je alleen op je eigen houtje, je eigen wilskracht en doorzettingsvermogen doorkomt.
Zo heb ik al mijn moed bijeengenomen en begon ik toch aan deze behandeling, ik wil de sleutel vinden van deze verschrikkelijke kooi, mijn leven weer op rails krijgen.
Fieso
