Ik geloof er heilig in dat jij en ik een verschil kunnen maken in de wereld. Dat wij de wereld een stuk lichter en liefdevoller kunnen maken. Puur door ons eigen hart te volgen. Ook al maak je jezelf klein, ook al ben je bang dat je niets te bieden hebt en ook al vind je vast dat andere het allemaal beter kunnen dan jij.
Diep van binnen zit er in jou een prachtige kern, een leeuw die naar buiten wil komen die zich volop aan de wereld wil laten zien. Met alle talenten, passies en liefde die erbij horen.
We hebben niet dezelfde liefde, we maakten niet dezelfde keuzes, maar geloven allebei in onze eigenliefde, de liefde van ons hart.
Zoveel wijze woorden sprak Zuster Teresia tegen me uit.
Weer was ik verbaasd, weer stond ik versteld van de antwoorden op alle vragen die ik jaren niet durfde stellen. Voor mij waren katholiek zusters achter slot en grendel driedubbele vraagtekens.
Hun geloften van armoede en celibaat staan haaks op alles wat onze moderne maatschappij te bieden heeft. Vrouwen die al 50, 60 jaar proberen om stil, gehoorzaam en kuis te zijn. Ik was benieuwd dat ik daar de stilte en rust kon vinden waar ik al zolang naar op zoek was.
De deuren vielen achter me dicht, een andere wereld bood zich aan. Versteld van de wereld waarin ik terecht kwam als helemaal niet katholieke. Ik had me voorbereid op saaie bekrompen wereldvreemde wezens. Maar ik ontmoette daar wijze warme vrouwen met een verrassend open blik. Nog nooit heb ik op mijn eentje 3 dagen zo intens beleefd als deze dagen achter slot. Slapen op een dun matrasje met 6 dekens over mij. Een kamertje met een lavabo, tafel, stoel en bed. Weg van de wereld, weg van alle geluiden. Nog nooit ben ik zo één geweest met mezelf.
Vele gesprekken heb ik gehad met de gastenzusters. De nieuwsgierigheid kwam van beide kanten. Zij over mijn leven, ik over het hunne. Mondjesmaat begrepen we elkaars leven.
Het klooster is geen hotel, er waren verwachtingen. Tafel dekken, wassen, poetsen alles moest gebeuren. Zo liep mijn wekker af om vier uur in de morgen voor de eerste gebedsdienst van de dag te volgen. Vier uur is voor mij een onbehoorlijk uur, maar ik moest me zo reppen om op tijd in de kerk te geraken dat ik voelde hoe het bloed door mijn lichaam pomte. Het was nacht en pikkedonker wanneer ik de kerk binnen kwam. Mijn lijf en geest waren in de war, maar toch was deze gebedsdienst zalig. Was het de stilte, was het het zacht gezang. Ik zonk weg in een gelukzalige vrede. Om vijf uur verdwenen de zusters weer en begonnen ze aan de arbeid van de dag. Ik trok me terug in mijn kamertje, kroop terug onder de lakens en genoot nog na van deze hele nieuwe ervaring. Om half acht begon de tweede gebedsdienst, een echte eucharistieviering. Dit kon me niet boeien. Ik was al vier uur wakker had al twee keer in de kerk gezeten, maar nog steeds geen slok koffie gedronken.
In het klooster is er geen woon-of leefkamer, geen radio of tv. Er zijn geen gezelligheidsmomenten, er is geen ruimte voor een babbel of een gezelschapsspel.Alleen in de conferentiezaal komen de zusters samen om iets te bespreken. De drie pijlers zijn : het gebed, de stilte en de arbeid. Ik zie de zusters naar mij kijken en ik naar hen, we wisselen geen woord. Wie achter slot leeft en niet gezien mag worden, prikkelt automatisch de nieuwsgierigheid. dat beseffen de zusters wel.
Met zuster Anna had ik een speciale band, zij is de jongste zuster en nog novice tot januari. Dan zal ze haar absolute ja woord uitspreken. We konden elkaar plagen met onze blikken, hebben ook in de niet stille ruimtes wat afgelachen. Diep vanbinnen begrijp ik de zusters beter dan ik hardop durf toe te geven. Natuurlijk weet ik dat je met geld geen geluk kan kopen, dat niet elke seks goeie seks is en dat goeie seks nog geen goede relatie is. Het streven naar geld, status en seksueel genot is zo vermoeiend. Zulke woorden uit de mond van een "non" te horen komt behoorlijk aan.
Eerst heb je mijn leven...druk, druk, drukker en drukst.Een overvolle agenda en werkdagen van soms zestien uur, dan krijg je daarbij ook nog eens een raar beest in je lichaam gepropt waar je geen kant mee op kan. Toch blijft het druk, drukker en drukt.
En dan komt er op mijn pad dat slotklooster met stille trapistinnen zonder radio, tv, gsm, overuren, feestjes, kinderen, andere verplichtingen en gedoe. Een wereld van arbeid, stilte en gebed. De wereld leek me vreemd, maar aantrekkelijk. Een oase van rust, een plek om op adem te komen.
Een nieuwe ervaring met zoveel warmte en liefde. Mijn liefde hebben ze gewonnen, mijn bedje staat al terug gereserveerd. Het plekje dat nog vrij was in mijn hart hebben ze voorgoed gestolen.
Fieso
