Morgen zien we wel!

Hard, het gaat er hard aan toe in mijn lijfje. Ik voel de soldaatjes vechten, ik voel hoe sterk ze zijn op dit moment. Ze worden sterker door de medicatie en waarschijnlijk ook door de voeding. Ik zit toch al een goede 5 maand zonder "vuile" dingen in mijn lichaam met als gevolg dat de ontgifting minder is. Hartkloppingen zijn een stuk verminderd en de beta blokkers zijn volledig verdwenen. Babysteps, maar het zijn wel stappen in de goeie richting. Het meeste last komt van de prikkelingen in deze periode, lawaai, licht lukt toch nog niet. Mijn lepelinhoud is de laatste 2 weken toch al met 2 lepels gegroeid wat ook positief is.

Doen wat goed voelt draagt nog het meeste bij. Sorry vrienden en familie als ik de laatste tijd een beetje verdwenen ben, ook wel bewust. Alles moet "gefilterd" worden, ook relaties, vriendschappen en familie horen daarbij. Ik denk dat ik de voorbije jaren wel een aanwezig iemand was en sta verbaasd toe te kijken hoe de wereld draait nu er van mijn kant weinig aandacht komt. Er vallen mensen weg en komen nieuwe mensen bij. Ik moet vooral voor mezelf zorgen, zodat er niet veel energie over blijft.

Het positiefste is dat het nog steeds goed gaat. Ik hoop dat ik de juiste route gevonden heb, het juiste pad om te bewandelen, ik wil geen stuurloos leven.

Bij lyme is vaak niets wat het lijkt, ik weet niet wat er morgen komt, krijg ik een aanval of laat " het beest" mij min of meer met rust. Vandaag is vandaag en morgen zien we wel

Fieso