Gelukspotentie

Het is wonderlijk hoe goed ik als klein kind al wist waar ik blij van werd, waar mijn  levenslust van ging stromen. En even wonderlijk hoe die intuïtie ook weer compleet weg kan zakken. Doordat je je teveel gaat aanpassen aan je omgeving, of omdat je onzeker wordt, te perfectionistisch, of te meegaand. Als kind speelde ik tennis, zong ik liedjes , studeerde ik dansjes in met vriendinnen voor de spiegel, schreef ik brieven met penvriendinnen en creëerde ik songteksten met als titel bijvoorbeeld Mysterious guy. Ik werd hopeloos verliefd op die ene jongen, het waren allemaal passies.

In de jaren vanaf mijn pubertijd verdwenen deze passies grotendeels één voor één van het toneel. Tennis moest stoppen door gezondheidsproblemen, liedjes zingen werd beperkter maar bleef toch bestaan. Dansjes zijn nu zonder vriendinnen en zonder spiegel. En hé, die brieven schrijven aan penvriendinnen… dat lijkt eigenlijk best veel op het schrijven van mijn blogje. Een oude hobby in een nieuw jasje gestopt. En die jongen, die gaat zijn eigen leven verder met  vrouw en kinderen. 

Vanaf mijn geboorte zit er een enorme berg gelukspotentie in mezelf. Een weg, uitgestippeld, speciaal voor mij, waar ik dolblij van word. Er staan allerlei passies en talenten te popelen om tot leven te komen.
Ze roepen luid Hoor mij! Geniet van mij! Ik laat jouw levenslust weer stromen! Maar vaak zijn we te druk bezig ons leven te ondergaan en horen we deze kreetjes niet meer. We duwen ze weg, zolang de mallemolen draait, is er geen tijd voor . Als je die weg volgt van jouw unieke passies, dan gaan je ogen weer stralen en voel je de vrijheid en blijdschap van het leven door heel je lichaam stromen. Je intuïtie weet de juiste weg.  Het is de kunst om je oordelen opzij te zetten en het gewoon te gaan doen. 

Dat is wat ik probeer te doen, ik onderga het leven niet meer. Ik leef, inderdaad, met beperkingen. Maar zo zie ik het helemaal niet meer. 

Af en toe moet ik nog steeds alle stoplichten in mijn hoofd op rood zetten, ik ken het signaal. Alles wordt wazig en mijn hoofd begint te draaien zoals een draaikolk. Stekker eruit, mijn beste vriend, het bed, opzoeken. En de volgende morgen lukt het me steeds beter om terug groen licht te zien. 

Gisteren ben ik voor de eerst keer in 17 maanden op stap geweest. Niet lang, niet zot, gewoon een paar optredens hier in het dorp. 

Veel lawaai, drukte, lichten, een echte uitdaging.  Vol verwachting met een klein hartje maar zonder nare gevolgen. Een ganse nacht wakker en een emotionele dag was de prijs die ik betaalde. Niet slecht voor iemand die 17 maanden in quarantaine geleefd heeft.

Lichamelijk zitten we goed, mijn mindfulness therapie loopt op z'n einde, daar is nog werk aan de winkel.

De stilte retraite waar ik enorm naar uitkijkt staat in september op de planning.  Nog 4 maanden te gaan en daar is mijn oorspronkelijke streefdatum naar een gezonder leven in alle betekenissen.

Ik ga ervoor en hopelijk volgen jullie allemaal!

Fieso Bloem