Verwachtingen zijn nergens goed voor, maar wel menselijk. Ze mogen er zijn, nee ze zijn er gewoon. Het is soms heel moeilijk om te geven zonder iets terug te verwachten...maar het is wel de sleutel tot harmonie in ons leven.
Was dat het nu.....vriendschap..liefde...ja dus. 18 dagen geleden om precies te zijn trok ik een streep onder zowat de helft van mijn "vriendenkring". Ze kregen een uitnodiging in de bus ,waar veel werk in gestoken was ..., die geschreven gepostzegeld en gebust was, geen tekstberichtje of een facebook uitnodiging maar een echte ordinaire uitnodiging. De echte vrienden heb ik eruit gehaald.....de rest krijgt nog geen tot ziens.
Degene die zich aangesproken voelen, het is klaar.
Acceptatie is wat overblijft.....ik was maar een......
18 dagen heb ik er mee geworsteld, het knagende gevoel blijft, het brengt me niet verder. Met deze gevoelens weet ik geen raad, maar ik weet wel dat ze moeten gevoeld worden. De reddingsboei in woelige wateren ben je tenslotte zelf.
Het verlangen om aan mezelf toe te behoren is nog sterker geworden dan aan eender wie.
Zulke dingen brengen me uit balans, de voorbije jaren volgden de pijnlijke gebeurtenissen elkaar op. diepe, rauwe, oude pijn. Maar er is geen ontkomen aan, vluchten kan niet.
De ontstekingen zijn weer aanwezig en de hoofdpijn is blijvend. Eigen schuld, ik had meer moeten rusten en minder verlangen.
Voor de eerste keer in mijn 40 lentes lang heb ik mezelf afgevraagd, wat als ik een pijnstiller meer zou nemen, hoe lang trek ik dit nog, wil ik dit nog......domme gedachten, maar wel gedachten om bij stil te staan, op mijn yoga mat stromen dan weer de tranen en denk ik..wat voel ik,wat maakt me gelukkig.
Eerlijk, op dit moment is het wazig en weet ik het even niet.
Fieso
