Morgen vertrek ik op vakantie, 2 volle weken rust, rust voor mijn lichaam en hopelijk gaat dit gepaard met innerlijke rust. Maar nu zit ik hier met een hoofd dat als ik m loslaat keihard op de grond zou vallen en zou barsten zo zwaar. Mijn hersenen lijken zo gezwollen dat de hersepan te klein lijkt, elke piep of gesnor lijken wel loeiende sirenes in een weergalmende ruimte. Een hart dat tekeer gaat in mijn borstkast en om de haverklap even overslaat, dansende letters op mijn scherm, maar toch schrijf ik met de vermoeidheid dat als een deken over mij hangt. Vakantie of niet, lijfje breekt bijna. Ik zit hier weer op zo n punt, zo eentje waar ik mezelf had voorgenomen niet meer op te willen zitten. Ik heb geleerd te voorkomen, waar zijn al deze levenslessen nu gebleven. Alles was zo druk, druk druk druk. Een woord dat ik eigenlijk niet meer zou moeten gebruiken. Ik wil ook altijd zo ontzettend veel. Ik doe, ik kan nog meer en uiteindelijk is het teveel. Ik had nog thans goed gerust op voorhand maar blijkbaar bouw ik niet genoeg energie op en degene die er dan is is heel snel opgebruikt.Geen drama nu, morgen gas terug nemen en genieten van een leuke vakantie.
Fieso
