Ik ben al een tijdje klaar met mijn lyme, maar de lyme blijkbaar niet met mij.
Wat doe ik fout, is het mijn schuld, hoe kon ik het beter doen? Ik wil uit deze film weglopen die me niet bevalt. Maar jammer genoeg werkt het zo niet. Ik ben moeder van..., vrouw van..., vriendin van..., partner in crime van....mensen die me nog niet kwijt willen.
Hoe harder ik vecht en vlucht, hoe harder de realiteit terug komt. Deze werkwoorden helpen om te overleven maar het is geen juiste manier om verder te leven.
Waarom doe ik dingen die ik doe.....een simpel maar hard antwoord.
Ik ben ongeneeslijk ziek en het verleden heeft me al meermaals plat gelegd, niet wetende wat morgen komt. Ik wilwgenieten van het leven dat me rest .De botsing met de realiteit stel ik uit, ik ontmoet nieuwe mensen en ben er zeker van dat ik mijn pijnen kan verstoppen, maar het blijft een wankel evenwicht.
Ik vecht als mens om een ziekte niet te baas te laten zijn, ik struikel telkens, ik val maar sta altijd weer op. Ik negeer mijn soldaatjes om te blijven liggen.
Mijn verdriet in het leven voelt vandaag weer diep en rauw, maar ik geef het ruimte.
Al heb ik nooit mijn grootste verdriet verwerkt......Dat zal ook nooit gebeuren, ik ga er elke dag doorheen.
Tegenslag, verlies en verdriet horen bij het leven, deze dragen we mee in onze denkbeeldige rugzak. Ik zeg nooit tegen mensen en wil het zelf ook niet horen ,tijd heelt alle wonden, sommige pijnen helen nooit, ze hebben je ziel geraakt, je hart gekraakt en je leven gemaakt. Ze worden steeds weer open gereten.
Ook deze wonden brengen potentiële wijsheid met zich mee, trek die deur open en luister naar wat je niet wilt horen. Ik laat mijn tranen stromen, ze spoelen de scherpste kantjes weg.
Geluk is niet hebben wat je wil, niet tevreden zijn met wat je hebt maar weten wat je wil en daarvoor gaan. Met passie in het leven staan, geef je over aan die passie...beleef ze.
Als ik verhalen van mensen rondom mij hoor, ben ik blij dat ik mijn leven anders beleef, bewuster leef, niet wegloop maar onderga. Het maakt me zachter en milder.
Zolang je je blijft druk maken om wat anderen van je vinden zal je voor altijd hun gevangene zijn. Wanneer we onze emoties laten afhangen van andere....onze collega's, onze partners, onze familie geven we hen de controle over ons leven.
Jouw lot ligt in hun handen en zij bepalen wanneer jij je goed of slecht voelt.
Waarom willen mensen hierin niet groeien?
Waarom verliezen mensen hun eigenheid?
Fieso
