Stilte

Stress, druk, dit zijn de dingen die niet teveel de revue mogen passeren. Bij niemand natuurlijk. En ook zeker niet bij mij. Want sinds de start van de belemmerende fysieke toestand in mijn leven is het een zwaard van Damocles. Iets wat binnen no time ontwaard in een overprikkeld en belast systeem genaamd mijn lijf en hersens. Prikkels in mijn hersenen, mijn interne lijn geraakt uit balans zodat mijn hormonen op hol slaan met alle gevolgen van dien. Mijn werk is nu eenmaal een stressfactor, daar kom ik niet om heen. Klanten zijn zo veeleisend en om in deze moeilijke tijd een goed bedrijf te hebben moet je presteren, willen of niet. Doe het dan wat minder, ja ok, maar hoe? Klanten weigeren is ook geen optie. Geen werk is slecht maar teveel werk is voor mijn lijfje ook niet goed. " Het beest" zit klaar dag en nacht om toe te slaan. Ik doe wel stoer en regel alles, en het gaat wel beter met me dan 3 maanden geleden maar volgens mij heb ik die 3 weken hoofdpijn niet voor niets. Ik zweef altijd op het randje, nooit wat reserves. Al een tijdje wil ik een stilte retraite doen, voor de eerste keer is 3 dagen voldoende. Niets anders doen dan eten, wandelen, luieren en dat allemaal in stilte. Het is confronterend en alle spanningen komen er volgens mij uit maar ik denk voor mij een welkomende ervaring. Als je weet dat alle prikkels, geluid, licht,... voor mij storend zijn. Daar kan ik al die prikkels rustig onder het tapijt schuiven en 3 dagen stil zijn met mezelf. Ik hoor van sommige, bah stilte en alleen en een klooster, niets voor mij. In deze wereld leven we met verschillen, uitersten en contrasten. Alles is vertegenwoordigd zonder dat we erom vragen, geluid met overvloed. Zelfs nu ik deze blog aan het schrijven ben hoor ik de tv beneden, de radio in een andere kamer, auto's die voorbij razen en de trein die voorbij dendert. Herrie alom! Voor jullie misschien heel gewoon maar voor mijn hersenen teveel. Daarom een stilte retraite. Er zijn nu eenmaal geen wegwijzers, rust, regelmaat en beperkt eten zijn goed voor me, zover ben ik al, maar de rest? Er is zeker nog rest, maar hoe, waar dat zijn de vragen waar niemand me antwoord op kan geven.