Tot ziens, maar zeker geen vaarwel dacht ik donderdagavond na mijn laatste mindfulnessles. Mijn 8 stappenplan is afgewerkt, gepraat, gelachen, de raarste oefeningen hebben we gedaan. Maar vooral een ander zicht op mezelf. Hij heeft me leren "voelen". Voelen wat emoties met je doen, waar de emoties vandaan komen en vooral ze toe te laten. Welke emotie het ook is, ervaar ze, was de boodschap. Vooral dankbaarheid naar Marc toe die toch wel als klankbord fantastisch werk heeft geleverd, mij geleerd heeft de rust te vinden in mezelf, naar mij heeft geluisterd met zijn milde open geest. Mij het laatste duwtje heeft gegeven voor volgend weekend een stilte retraite in te plannen in het klooster van Brecht. De stilte waar ik zo naar verlang. 3 dagen lang volledig mindfulness.
Stil op de bank, kijk ik naar de regendruppels die plensen op de ramen. Een zalig geluid en voor mij komt stilaan het begin van de herfst eraan.
In mijn ogen was de herfst er altijd om te cocoonen, in je schulp te kruipen, lekker terug te trekken in huis om weer tot jezelf te komen, nog steeds vind ik het het ideale moment om terug naar de bron te keren maar deze komende herfst lijkt anders. Ik wil dolgraag mijn laarsjes aantrekken, door het bos huppelen en naar die prachtige paddenstoelen gaan kijken, die ik nog nooit eerder gezien heb als de perfecte kabouterhuisjes. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik de herfst anders ga beleven dan alle voorgaande jaren sinds ik op deze aardbol ben gezet. Het begon half augustus al, de drang naar het terug koudere weer en nu we er steeds verder naartoe gaan vind ik het nog steeds uitkijken naar. De herfstzon blijft mijn favoriet!
Mijn Lichaam is nog niet optimaal gezond maar gelukkig ben ik anders wel geworden.
Een paar jaar geleden, toen de lyme al aan het woekeren was kreeg ik de diagnose: gegeneraliseerde angststoornis. Wat betekent dat ik zowat overal bang voor was. Concrete dingen zoals, hoogten en laagten. Ik had geen dieptezicht meer zodat elk opstapje en afdalingetje op een bergketen leek. Een simpele rolstoelplateau kon ik niet af zonder me krampachtig vast te houden. Op een opstapje leek het wel een ravijn onder mij. Nog een probleempje was donker. In het donker sloeg mijn adem in galop. Ik begon te hyperventileren, had totaal geen richtingsgevoel meer. Zakte op de grond en zat daar maar.
Gelukkig zijn deze angsten aan het verdwijnen. Ik weet nu dat ze er mogen zijn, het is geen probleem meer ze te hebben. En dat alleen is voor mij een overwinning.
Maar ook angsten voor wat komen gaan. Angst om te sterven, angst om beslissingen te nemen, angst om dromen na te streven. Maar toch deed ik het keer op keer, mijn hart achterna. Met alle risico's en angsten die erbij hoorden. Ik koos voor de natuurlijke behandeling, mijn lichaam sterker maken ipv de klassieke geneeskunde. Vele begrepen deze keuze niet, waarom ga je niet voor iets dat je kent, wat als dit niet helpt....... Wel alle onbegrijpende, omdat mijn hart me vertelde dat dit goed zat. En op dat hart vertrouw ik al 37 jaar. In kleine stapjes.One step at a time. Het gaat er toch om dat je het doet, dat je er voor gaat. Welke keuze je ook maakt. Temidden van alle angsten, twijfels en onzekerheden. Temidden van alles blijf ik bij mezelf, bij mijn hart. En natuurlijk is het soms doodeng, maar ook that's part of the deal.
Maar ik accepteer nu mijn angsten, ik geef hem een naam, soms een gezicht, ik praat ermee, ik schrijf er nu over, ik voel hem. En nu ik dat kan, kan ik ook samenwerken met mijn angsten. Ik hoef hem niet meer te onderdrukken, ik loop er niet meer van weg, ik kijk hem recht in de ogen, en daarmee wordt hij opeens een heel kopje kleiner.
Fieso