Een paar dagen niet geblogd, reden werk! Teveel werk, beursweek gehad. Voorbereidingen en dan het echte werk, dagen in een hete zaal zonder daglicht in mijn zondagspak. Strak en met een lach op mijn gezicht voor iedere klant, maar binnenin aan het sterven. Gisterenavond dacht ik " Mijn lijfje is dood maar mijn hersenen weten het nog niet". Maar vanmorgen gingen de oogjes toch weer terug open. Deze morgen moest ik dan nog op controle. Waar ik het volgende te horen kreeg. Met de laatste testen duurt de behandeling nog 9 maanden. Hey, das niet zo gepland, 1 jaar was gezegd en dat is volgens mij nog maar 8 maanden. Het is wat het is natuurlijk, maar zo komt mijn aftelschema in de war!! Dat was nog niet alles, het goede nieuws, schildklier doet het terug goed en bijnieren ook, maar dan kwam het. Pancreas en lever werken niet goed meer, je darmen bevatten rottingsgassen wat er op wijst dat het voedsel niet meer verteerd maar rot in je darmen.
Volgens mij keek ik toen heel raar alsof er een marsmannetje voor me stond. Dus even medicatie aangepast en een compleet ander voedingsschema. Geen koude groenten meer en zo weinig mogelijk fruit. Alsof dat nog niet genoeg rarigheid was blijkt mijn temperatuur binnenin veel te koud te zijn zodat mijn lever en pancreas niet meer willen werken. Die willen het liever lekker warm hebben. Alle gekheid op een stokje. wat moet ik hier nu weer mee. Mijn betablokkers moeten gestopt worden, weer een probleem bij. Er zit niet anders op dan een warm kussen op mijn buik te houden de volgende dagen voor de warmte en me heel rustig te houden. Hey soldaatjes in mij riep ik, komaan, geef acht en schiet terug in actie.
Ik liet het gaan. Troostte mezelf. Steunde mezelf. En ik was, onderweg. Nog even meisje. Nog even. Nog maar 9 maanden. Je kan het!
Fieso
