Iedereen blijft hopen dat de dromen die hij heeft ook zullen uitkomen. We proberen vanalles uit en blijven hopen dat onze passie, ons droomleven ooit op ons pad zal verschijnen.
Vorige week had ik met een vriendin een gesprek over onvervulde verlangens. Wensen die je hebt en hoopt dat ze ooit realiteit zullen worden, maar ook verlangens die waarschijnlijk nooit zullen uitkomen. We hebben allemaal de neiging van onze dromen weg te drukken, omdat het in onze gedachten om de ene of andere manier niet te realiseren valt. Maar als je dat doet wijs je ook een deel van jezelf af. Er zijn omstandigheden die worden bepaald voor jou, hier ben je geboren en dit is je lichaam, dit zijn je sterke kanten en dit zijn je kwalen. Maar waar je van droomt, naar verlangt, zelfs al kan je het niet in praktijk brengen, die wens maakt een deel van wie je bent.
Sommige verlangens brengen verdriet met zich mee omdat ze voorbij zijn of nooit zullen gebeuren.
Maar elk verlangen is de moeite waard om te hebben, ze horen bij elk van ons. Stuk voor stuk.
Het afgelopen jaar knaagde er vaak iets van binnen, iets wat ik niet kon plaatsen, nog steeds niet.
Ergens ben ik boos op mijn lichaam dat het ziek geworden is, mij toch in de steek gelaten heeft, terwijl ik fier zou moeten zijn dat het zo sterk is, stilaan beter aan het worden is. Het is een dubbel gevoel zoals er wel vele zijn. Zijn sommige dingen de moeite waard of kan ik ze loslaten?
Ik stelde mezelf elke dag weer de vraag , wat wil je? Leven zei ik dan tegen mezelf! Hup zei dat stemmetje in mijn hoofd, ga dan leven. Leef je leven en doe het met een hoofdletter zodat het leven extra belangrijk wordt!
Nu denk ik, ik wil niet zomaar leven, ik wil alles uit het leven halen dat kan, ik wil het uitwringen tot de laatste druppel. Ik heb tenslotte maar één leven, een heel kort leven. Elke dag heb ik nog een keuze, en die keuze wil ik uitwerken.
Ik ga mij verdiepen in mijn mindfulness zodat ik een balans kan opmaken van alle rommel.
Fieso
