Laatste tijd heb ik vaak momenten gehad dat ik achter mijn scherm ging zitten, een blad opende om iets te schrijven maar vrij snel deed ik het weer dicht. De altijd zo vanzelfsprekende vloeiing van woorden stroomt niet meer zo krachtig als voordien. Het voelt raar, het niet kunnen vinden van woorden, het soms wel heel erg duidelijk voelen maar niet kunnen uitdrukken. Het is geen kwestie van willen, maar de laatste maand lukte het me vaker niet dan wel. Ik had de rust niet om te schrijven.
Deze donderdagmorgen laat ik mij weer even terugkeren naar mezelf op de bank.
Een morgen in november waarop het regent, een morgen waar ik alleen maar het geluid hoor van voorbij rijdende auto's. Een morgen dat ik een dikke pyjama en wollen lange sokken aan mijn voetjes draag, een morgen die normaal niet zo'n warme glimlach op m'n gezicht zou geven, maar het voelt vandaag zo warm aan als een deken dat om mee heen is geslagen.
Na een wervelwind aan veranderingen die de voorbije maanden stond ik de laatste dagen even stil. Ik moest even weer plaats maken voor rust. Voelen wat ik moest voelen. Mijn lichaam was de laatste tijd weer volop in extase van chaos, en onrust. Veel te veel ondernomen en veel te weinig rust voor mijn geest. Maar het ware zalige weken, ze gaven me door alle drukte en gezelligheid weer een "normaal mens" voelend.
Het is leuk terug een moment van rust te vinden, met mezelf. Terug naar die warme, veilige plek waar ik de laatste weken niet veel meer was geweest, niet meer echt gevoeld had.
In mijn binnenste ik, mijn ziel, mijn huisje waar ik steeds weer dat gelukzalige gevoel kan vinden, dat een glimlach op m'n gezicht tovert. Mijn eigen kleine houten huisje, met warme kleuren en een fluffy dekentje op de grond voor de open haard. Dat beeld geeft me een gek warm gevoel. Een gevoel van naar binnen keren en alleen zijn.
Dit is mijn reis en van niemand anders, ik heb vertrouwen in wat er op mijn pad komt momenten zijn die aangereikt worden. ze zijn er niet zomaar. Op dit moment wil ik genieten van wat mogelijk is na een strijd die me geheel opgeslorpt heeft, mij getransformeerd heeft in een ander mens en daarnaast ook veel wilskracht, doorzettingsvermogen en positiviteit gegeven heeft om nu mijn angsten te overwinnen. Soms denk ik dat ik weer eens dringend moet gaan knallen tegen alle ongenodigde gasten in mijn lichaam, want ze zijn op momenten weer meer aanwezig of ze laten blijken dat ik nog niet van ze af ben, maar ik laat ze voorlopig even voor wat ze zijn, druk ze de kop in en schenk ze geen aandacht. Binnenkort een nieuwe behandeling, beginnend met een maand. Deze zijn nooit zonder gevolgen, maken me eerst zieker dan ik ben en het is nooit helemaal zeker dat ze gaat aanslaan.
Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik al zo ver sta en zoveel meer kan dan de voorbije jaren.
Elke nieuwe onderneming heeft wel zijn gevolgen, maar genieten doe ik des te meer met elke vezel van mijn lichaam en ziel.
Ik voel m'n lijfje schreeuwen "Pauze inlassen alsjeblief" De soldaatjes beginnen hun vechtlust te verliezen. Dus een beetje rustiger zal nodig zijn, Valkuilen liggen op de loer. Nog een paar weken doorwerken en het is weer voorbij, de drukke werkperiode. Hier kijk ik naar uit!!
Fieso
