Nu het eenmaal bijna zo ver is weet ik niet wat ik ervan moet denken. Veel zin heeft het namelijk niet om erbij stil te staan, het heeft meer zin om met deze halfjaarlijkse ervaring aan de slag te gaan, en niet zomaar, maar stevig aan de slag te gaan en alle mogelijk heden hierbinnen zo goed mogelijk te benutten. Na al deze jaren denk ik toch nog steeds, hadden de dokters op mijn negen jarige leeftijd de juiste behandeling boven gehaald had het mij veel tijd, geld, en verdriet gespaard.
Maar in Borellia kliniek kreeg ik de hoofdprijs. Lyme! De dag dat alles veranderde.
Mijn leven werd compleet overhoop gegooid, voedingschema werd strikt, slaapgedrag veranderde, vrienden kwamen en andere verdwenen als sneeuw voor de zon. Voor mij is alles goed als deze ellende maar stopt. Ik wil gerust de rest van mijn leven gezond en flink eten. fruit, groenten en water ( veel meer stelt het niet voor), ik wil gerust veel slapen. Ik wil gerust nieuwe vrienden krijgen ( mensen die er niet zijn als je ze nodig hebt moeten er achteraf ook niet meer zijn) maar het ziek zijn en de hoofdpijn ben ik zo moe als wat.
Beterschap vraagt de dokter, nee zeg ik vastberaden. Even doorwerken en mijn ganse lichaam valt stil. Ik wil toch een oproep doen aan mijn soldaatjes, laat me niet in de steek nu, nog een paar weken en dan kan ik het rustiger aan doen! Komaan lepels, bijvullen.
