Rotzondag

Zo goed als de vorige dagen waren, zo slecht is het vandaag. Mijn eigen lichaam dwingt me weer op m'n knieën. Mijn benen hebben de dodentocht uitgelopen, mijn armen hebben zakken cement gesleurd en het stukje dat er tussenzit ( rug) is met deze combinatie van de twee gewoon gebroken. Zo voelt het in ieder geval toch. En nee geen pijnstiller, ik bijt door. Morgen is het weer werkendag, dus beste spiertjes, geniet van deze laatste rustmomentjes van de week ( hoop ik), morgen verwacht ik een koninklijke order binnen te krijgen rechtstreeks van het paleis. 
Ik heb liggen denken dat het misschien komt van de opruimwerken dit weekend. Ik ben een echt hamster als het aankomt op mijn oude spullen. Bij elke schoolboek, broek, kleed of knuffel gooi ik precies een stukje van mezelf weg. Schoolboeken met jeugdliefdes hun naam op gekrabbeld, tekstjes, stickers, knuffels van weet ik veel waar. Een bomvolle kamer met spullen waar binnen een goed jaar onze slaapkamer moet komen. Af en toe sluit ik me in die kamer op en beveel ik mezelf nu eens goed te sorteren wat weg moet en wat niet. 
Moeilijk moment, ik kan hier gewoon geen afscheid van nemen. Tranen rollen dan over mijn wangen bij het elimineren van 100 videocassettes Dat was dat dan toch weer.  Eindelijk na 25 jaar mijn schoolboeken weggegooid. Had ik nu echt gedacht er ooit nog in te kijken. Nee, maar de herinneringen waren zo fijn .
Hier laat ik het dan toch maar weer bij, de kabouters, de babykleren, alle babyspullen, mijn 1000 brieven, foto s postkaarten blijven mooi liggen. Een jaar is nog lang, even lang als mijn behandeling.
Hier lig ik dan weer, hopend op een betere dag. 
Ik heb rechts naast mijn blogtekst een paar links naar artikels staan die je zeker ook eens moet lezen.
Ik hoor en zie mensen vaak verbaasd kijken als ik zeg dat ik ziek ben, omdat er gewoon aan de buitenkant niets te zien is. De rottigheid zit vanbinnen, en ik besef meer dan ooit als deze of een volgende behandeling niet aanslaan word dit mijn dood vroeg of laat. 


Fieso