Een jaar geleden schreef ik Waarom,waarom, daarom. Nu ik er twaalf maanden later op terug kijk zat ik dieper dan diep.Maar toch zijn er dingen die vandaag zouden kunnen geschreven zijn. Hoe ik ook vocht, tijd was het enige dat me raad kon brengen. Mijn soldaatjes vechten nog iedere dag om me te laten verder strijden. Ik heb een lepelvoorraad opgebouwd waar ik toch eventjes mee verder kan. In drukkere periodes helpen ze me erdoor. Maar dan komt natuurlijk om de hoek de overleefmodus kijken. Zo ben ik zaterdag letterlijk neergestort, fysiek en emotioneel een wrak. Zo als een klein kind plat op de grond, tranen met tuiten heb ik gehuild. In m'n totaliteit gebroken. Elke vezel vocht terug. Maar telkens weer lijm ik de brokken, krabbel overeind, kin omhoog en verder gaan. Ik dacht toch echt wel dat ik de voorbije weken weer gewoon gezond was, laat gaan slapen, etentjes met vriendinnen, koffiekletsjes hier en daar, alles ging super. Maar daar was hij dan, de man met de hamer en hij sloeg raak. Het voelt alsof ik in een achtbaan zit, ik kan er niet uit en word heen en weer geslingerd. Iemand zei me.....kun je niet genieten van de achtbaan zelf....? Daar was ik even stil van, ik wist wel dat er een grote waarheid schuilde in het genieten van de achtbaan, alles gaat immers ooit voorbij. Dus proef vooral van de goede momenten die er zijn in je leven zei ze.
Het leven is gewoon een achtbaan, soms ga je tergend langzaam omhoog. Andere keren zoef je weer naar beneden. Of heb je het gevoel dat je hele leven op z'n kop staat. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik niet van achtbanen houd.
Ik blijf deze momenten nodig hebben om me weer bij mezelf te brengen, om weer te beseffen dat er beperkingen zijn. En dan op dat moment, op dat unieke moment komt de angst weer boven. De angst om eenzaamheid. Tijd voor een reis te maken van mijn hoofd naar mijn hart, uiteindelijk zullen die twee het moeten uitvechten. Soms kom ik in een roes terecht en lijkt het alsof ik niet wakker ben.
Niet lang geleden vertelde iemand me, op een moeilijk moment moet je jezelf in de ogen kijken.
Hoe vaak kijk je jezelf en andere mensen diep in de ogen? Ogen zijn de spiegels van onze ziel. Achter ogen liggen levensverhalen verscholen. Iedereen heeft heeft zijn eigen levensverhaal, met worstelingen, spanningen, verdriet en vreugde. Probeer dat terug te vinden in de ogen die de jouwe kruisen.Maar ook in die van jezelf. Maandag, als een nog grotere brok ellende zette ik mezelf voor de spiegel en keek ik mezelf in de ogen. Naar de juiste woorden ben ik nog op steeds zoek.
Wie ben ik, wie was ik en vooral wie word ik?
Fieso
