Vrijdagmorgen 11u, Een uur laten dan gepland druk ik op de kloosterbel, dan begint mijn rustweekend. Hier keek ik alweer weken naar uit. Een plekje om tot rust te komen, het slotklooster van Brecht. Eens de lange gang door daalt de stilte neer. Met m'n koffers volgepakt nog in mijn handen omhelst Zuster Theresia mij. Ze laat haar liefde voelen, zo'n warme vrolijke vrouw.
Hier stopt mijn hollen achter het leven, hier, achter de kloostermuren is er meer.
Vele zusters vinden het jammer dat er in het gastenverblijf beperkt gepraat wordt, veel meer dan vroeger. Woorden hinderen en leiden af. Voor hun is het een zoektocht naar God en dat kan niet als je voortdurend babbelt. Natuurlijk is het als gast net iets anders. Voor vele zusters is de zaligste tijd als er weken niet word gepraat, zwijgen is ook een manier van communiceren. Zeven keer per dag staan ze naast elkaar te bidden en te zingen, maar ze spreken geen woord.
De nachtwake om 4u30 heb ik dit bezoek overgeslagen. Het is de mooiste dienst, maar ik had rust nodig en om voor mij toch dit onbehoorlijk uur op te staan was geen optie voor mijn doodvermoeide lijfje.
Voor de zusters klopt hun leven daar, in het diepste van hun hart hebben ze rust ook al stormt het vaak in hun hoofd.
Het eten in het klooster is lekker en doet me denken aan de keuken van mijn overgrootmoeder. Tijdens de maaltijd is de stilte kostbaar.
Gelovig zijn is iets.... Trappistin zijn is andere koek. Armoede, kuisheid, gehoorzaamheid zijn in onze maatschappij zo onaantrekkelijk geworden. Voor ons zijn die waarden bijna ondeugden. Uiteindelijk moet je als novice bereidt zijn om je persoon, je ego, helemaal te laten afbreken en daarna opnieuw overeind te krabbelen. Volgens mij heel pijnlijk en beangstigend. In het slotklooster bestaan er immers geen compromissen.
Na een paar uur in het klooster voel ik de stilte op me inwerken. Ik kom tot rust en de zorgen glijden van me af. De maalstroom valt stil,ik laat me meevoeren op de psalmen. Maar bidden is nog iets anders, bidden is een dialoog, een relatie aangaan met God. Die relatie moet je opbouwen hoor ik van de gastenzuster. Ik heb deze relatie in mijn bijna 38 jarig bestaan nog niet gevonden.
Dat moet ook niet zei Zuster Theresia, laat het gewoon gebeuren en doe vooral niet te hard je best.
Veel diensten heb ik dit verblijf niet gevolgd, maar het laatste gebed voor het slapen gaan "De completen" wou ik niet missen. De dag loopt ten einde en de zusters zingen nog een laatste keer het Salve Regina. Een eresaluut aan Maria. In hun sobere kerk is er buiten het kruisbeeld alleen nog maar het beeld van Maria. Alle lichten worden gedoofd en dat beeld blijft verlicht. Iedereen buigt zich naar daar en dan komt het laatste lied voor de grote stilte van de nacht intreedt. Het enige psalmlied in het latijn. Elke keer als ik het hoor krijg ik een krop in mijn keel, het is wondermooi.
Zondagavond zeven uur, mijn tas gepakt, lakens in de valies, vuilbakje leeg, kamer proper. En we komen weer een stapje terug dichter bij de mallemolen.
En weer ben ik rijker geworden...het leven valt of staat met liefde, Voor hun een liefde met drie letters..God.
De stilte....; een kostbaar goed!
Fieso
