Lyme en LYME 30/11/2014

De maand van lichtjes, gezelligheid en warmte start morgen, de kerstboom staat meestal nog voor sinterklaas goed en wel vertrokken is.

De dagen worden steeds korter en kouder wat ik toch wel erg begin te merken aan mijn lichaam die het liefste het hele jaar door warmte om zich heen heeft. Koude handen, voeten, knieën, billen. Het duid op een niet fantastische doorbloeding van mijn lichaam wat ook zeker zo is en ik zou ook het liefste iedere dag willen sporten om mijn lichaam in optimale top vorm te krijgen, maar dit zit er meestal niet in qua mijn gezondheid. Alles op een rustiger tempo, andere manier en mijn lichaam vooral niet uitputten, anders moet ik de daarop volgende dagen met een lichaam voort dat volledig op is en dat wil ik natuurlijk zoveel mogelijk vermijden. Ik krijg vaak de vraag is er een verschil in lyme. Wel ik geloof zeker in een verschil tussen Lyme en LYME, het verschil hoe diep het zit, hoelang het er zit, waar het zit en in hoeverre "het beest" je lichaam heeft veroverd, beroofd heeft van nodige stoffen en je volledig uit balans gerukt heeft, in hoeverre je lichaam nog kan detoxen, welke co-infecties en welke allergieen en intoleranties je hierdoor opgelopen hebt. Voor elke persoon heel verschillend.

Voor mij een onbegrijpbare ziekte die mij elke dag in zijn greep heeft, op dit moment in een houdgreep tegen de bank aandrukt en me laat verstaan dat ik het "ziek" zijn nog steeds niet helemaal begrijp.

Maar ik ga door tot ik dat helse beest weer onder controle heb op mijn eigen gevoel, op mijn eigen tempo tot mijn lichaam is waar het wil zijn.

Nieuwe Fase

Met mijn nieuw kleedje aan zit ik naar de juist geplaatste kerstboom te staren. Rode fonkelende lampjes, figuurtjes in alle vormen staren mij aan en ik realiseer mij ineens dat alles zoveel fijner voelt dan een jaar geleden. Twee maanden heb ik mezelf weer teveel laten verleiden door alles om mee heen, mezelf weer een stukje verliezend en mee laten sleuren in de "normale dingen" van de maatschappij. Iets wat ik helemaal niet wil en meestal ook niet kan bij benen, maar dat me stiekem soms ook wel weer aantrekt en daarbij meteen een valkuil is. Mezelf goed realiserend dat dit mij uit balans zal trekken maar zo eigenwijs ik ben wil ik toch niet luisteren en zal ik het weer moeten bekopen.

Het moment dat ik mezelf deze morgen eens goed aankeek in de spiegel schrok ik eigenlijk van wat ik zag, want hoeveel ik mezelf verbloem als ik naar buiten ga, dit wat ik hier zag, is mijn ware gezicht, is mijn ware ik achter het maskertje van make up. Met de instelling die ik laatste tijd had ‘zolang ik doe alsof dat het goed gaat, gaat het vast ook goed’ zette ik mezelf vandaag weer aan het werk, het is weer me and myself time, terug naar mijn eigen gevoel, terug naar mezelf, terug naar mijn eigen bron.

Ik kon de voorbije weken ook niet anders dan te doen wat het werk van me vraagt. Medicatie en verzorging zijn duur genoeg dat ik het me niet kan veroorloven mezelf in een hoekje te duwen. Nu ik terug voldoende tijd heb om alles te plaatsen en mijn lichaam rust te gunnen voel ik pas welke schade de voorbije maanden heeft aangericht.

Soms moet je gewoon even opnieuw beginnen om te realiseren wie je daadwerkelijk bent, waar je vandaan komt, welke heuvels, bergen of woeste oceanen je hebt moeten doorkruisen om erachter te komen hoever je bent gevorderd op de weg naar je doel. Dit moment is precies waat je hoort te zijn, dat je dat nu goed vindt of niet. Vaak krijgen we situaties voorgeschoteld waar we iets van moeten leren en de kunst is om erachter te komen wat die ene les nu precies betekent. Ik word constant op de proef gesteld en getest dat ik die ene les wel begrepen heb, ik blijk niet zo'n goede leerling te zijn, krijg heel regelmatig dezelfde lessen op mijn neus. De vraag is of ik ooit klaar geraak met deze "grote" lessenreeks.Iets wat vorig jaar, vorige maand of gisteren een goed idee leek kan voor vandaag helemaal anders uitdraaien.

Op momenten dat ik mezelf weer helemaal kwijt ben voel ik pas echt hoe belangrijk is om te blijven evolueren in die veranderingen. Ook al leek het een tijdje geleden een goed idee om stil te staan rondom mij te kijken, alles te bewonderen en stiekem een zijweggetje in te glippen om te kijken hoe het daar zou zijn. Zo verleidelijk om van mijn pad af te stappen en je weer even te wanen in een "gezond lichaam".

Maar dan opeens stoppen de soldaten met strijden, hier in dit zijweggetje verbergen ze hun wapens achter hun schilden en staken ze de strijd. Zonder hen kan ik niet verder en ik voel dat fijne gevoel weer afbrokkelen. Terug keren is de boodschap. Ik besef vandaag dat er geen terugweg is naar mijn "vroegere" leven.

Een weer nieuwe fase zit eraan te komen, een fase waarin alles anders zal zijn, een nieuwe fase met nieuwe lessen of misschien wel oude lessen die nog niet voltooid waren, een nieuwe fase met kansen om mijn "beest" te verslaan.

Fieso