Daar ligt hij dan te blinken, mijn nieuwe hebbedingetje, een paar honderd bladzijde, dik te wachten om verslonden te worden. Dat heb je met een nieuwe schrijver, je leest de eerste, en de volgende 5,6,7 wachten ongeduldig op hun beurt. Wat schreef ik weer een paar blogs geleden....Me-time....juist, blijkbaar leuk in theorie maar in de praktijk is het heel wat anders. Tijdens de werkuren mag ik van m'n baas geen me-time hebben. Ik kan best streng zijn voor mezelf. Dan komt dat kijvend vingertje boven en weet ik genoeg.
Boeken hebben voor mij vaak van die onzichtbare handjes die langs de zijkant uit het boek kruipen en elke keer als ze mij zien beginnen wuiven, hier ben ik, hier lig ik. Komaan lees mij....lees mij nu. Ongeduldige dingetjes die boeken van mij. Als je ze dan nog negeert beginnen ze te roepen met een stemmetje dat ik alleen hoor ( zoals de chocolade in de koelkast) tot je ze dan maar vastneemt en hun zin geeft.
Engel van Toni coppers, zeur nog maar de rest van de dag, morgen ga je eraan geloven.
Vrijdag de 13 de, zou voor onze noorderburen een mooie dag zijn om de Spanjaarden te verslaan.Wat op papier haast onmogelijk lijkt. Spanje heeft een heel goed team, een geoliede machine bijna. Spanje is een klasse beter dan oranje, maar das op papier en op papier win je geen wedstrijden, het zal op het gras moeten gebeuren. Ik ben al helemaal geen oranje fan ( heeft alles met mijn werk te maken) maar alleen voor vandaag Hup Holland hup!!
