In een genezingsproces is er volgens mij nooit één waarheid, mijn waarheid is dat ik positief moet blijven en de verantwoordelijkheid niet bij een ander mag leggen, hoe goed die ander ook is.
Nu na 8 weken mijn lijfje begint te wennen aan dit "nieuwe tijdelijke" leven melden zich nieuwe problemen aan de balie.
Mijn hormonenhuishouding is in staking! Schildklier, bijnieren, eierstokken, niets van al doet wat ze verwacht worden te doen. Dus daar komt dat huil- booswordengevoel van verder waarschijnlijk. Alsof mijn eigen prive apotheek nog niet groot genoeg was nog een olietje en druppels erbij. Waarom ook niet. Er wordt 25 jaar ellende losgeweekt, niet zo raar dat er emotioneel ook t een en ander loskomt.
Zo lang dit " beest" in mij rond hobbelt is mijn lichaam in stress en heeft de schildklier er niet veel zin in en zolang deze er geen zin in heeft is mijn lichaam niet optimaal gezond en wil "het beest" niet weg.
Hoe gezonder en sterker ik word hoe minder het zich erin thuis voelt.
Voorlopig speelt mijn droom zich nog af in een vaag en vuil decor maar er komt een dag dat ik terug zon, zee en strand ga zien. Tussen droom en werkelijkheid staan wetten in de weg maar vooral praktische bezwaren, een stok achter de deur!
En als de borrelia troepen met " het beest" zich terug trekken dan ben ik terug helemaal klaar om op te bouwen, een ontspannen pijnloos lichaam, daar ga ik voor!
Vandaag nog precies10 maanden te gaan
