"Ja" zeggen doen we vaak in het leven. Ik alleszins te vaak, gewoon omdat het beter uitkomt, ik niet anders durf of gewoon denk dat het beter is. Maar tegen deze ellende heb ik nooit "ja" gezegd. Iedereen streeft ernaar zich alleen maar goed te voelen, helaas werkt het leven zo niet, hoe je het ook draait of keert, we zullen het totaal pakket moeten verwelkomen.
Het leven biedt mooie dingen, helaas kom je ook verlies en verdriet tegen.
Ons hart is langs de ene kant extreem gevoelig, langs de andere kant de sterkste spier die we hebben. Het voorbije jaar heb ik hele nare momenten meegemaakt, een paar weken geleden nog, bij het uit eten gaan met vrienden. Zo slecht dat ik me voelde, later bleek dat ik mezelf helemaal vergiftigd had en bijna in shock was gegaan.Dan denk ik, hoe lang kan ik dit nog verdragen. Maar hoe dieper ik ga hoe meer ik de oerkracht van mijn hart voel die zegt: kom op met deze narigheid, ik kan nog meer verdragen. Ik vertrouw erop dat dat oergevoel sterk genoeg is mij hierdoor te helpen.
Sommige momenten ben ik precies een buitenstaander in mijn lichaam op doorreis, maar ik verwelkom deze toerist met open armen. Deze heeft me vele nieuwe dingen geleerd, vooral rekening houden met mezelf en leven in het nu. Ook al laat ik mezelf nog op sommige tellen vangen en verval ik terug even in "het vroegere" maar besef dan heel goed dat deze mensen of behoeften niet meer passen in het leven dat ik wil of kan hebben. Waarom doen mensen elkaar bewust of onbewust pijn en verwachten we zoveel van elkaar? Een vraag om over na te denken.
Maar 3 dagen werken deze week en dan een extra lang weekend.........rusten zal de boodschap worden, ik heb het er graag voor over!
Fieso
