Deze donderdagmorgen laat me weer even terug keren naar mezelf. Een dag in september dat het miezert, een dag dat ik terug een warme vest en wollen sokken aan mijn voeten draag, een dag die normaal een glimlach op mijn gezicht zou geven maar dat doet het niet.Na een wervelwind van veranderingen de laatste maanden in mijn leven sta ik vandaag even stil.
Mijn soldaten staken het werk. Ik word tot halt geroepen.
Mijn lichaam was maanden in extase van chaos en onrust.
Een rare mengelmoes van gevoelens. Veel te veel ondernomen en mezelf te weinig rust gegund, vooral mentaal dan.
Ik wil me steeds weer een "normaal"mens voelen.
Ik realiseer me dat ik me heel erg thuis voel in dit lichaam vol beperkingen maar dat ik er gewoon niet naar geluisterd heb, alle signalen werden genegeerd.
Ik moet terug naar mijn binnenste, naar de plek waar ik een tijdje niet geweest ben, niet meer gevoeld heb en mijn ziel niet meer heb laten spreken.Een beter seizoen dan de herfst is er niet om dit te doen.
Een nieuwe omgeving, een nieuwe thuis, een nieuw begin.......Nooit meer de oude herfst, hier hoop ik rust te vinden, een thuis.
Een thuis is waar het fijn is, waar het warm is, waar je jezelf kan zijn, waar je liefde voelt. Ook hier zal aan gewerkt moeten worden.
Mijn lichaam, mijn tempel, mijn huis heeft liefde nodig om in balans te blijven op fysiek, mentaal en spiritueel vlak.. Ik probeer het te voeden met liefde, eigenliefde. Die is echt, liefde van buitenaf wordt vaak gecreëerd door eigen gedachten, wat dan weer pijn en verdriet met zich meebrengt.
Met deze levensles worstel ik nog vaak, maar ik ga ze aan, in dit leven, in dit lichaam, in dit nieuwe avontuur........
Nooit vergeet ik de zin die ik van een wijze man leerde, hij zei "herhaal het totdat je hem nooit meer vergeet"
Jij, jij mag er zijn, jij met al je beperkingen, jij mag stralen, jij bent uniek, jij bent sterk...;en vergeet nooit liefde overwint alles.....
Namasté
Fieso
