Diep, heel diep heb ik gezeten. Dieper dan de kern van mijn lichaam en soms nog. Met geen woorden te beschrijven, maar hier ben ik dan na bijna 12 maanden. Niet genezen, helemaal niet, maar wel op een bepaalde manier rijker. Ik begrijp nu de taal van mijn lichaam. Het heeft een tijdje geduurd voor ik ze verstond. Maar nu lukt het perfect. Ik geef mijn soldaatjes wat ze nodig hebben om te strijden. Ik kom er al vrij snel achter wat ze nodig hebben om de strijd te blijven strijden. Mijn lichaam is de gids geworden in mijn leven dat in het teken staat van een persoonlijke missie. Ik kan niet afwijken, geen greintje, geen zijweggetje voor een avondje plezier of een "gewoon etentje". De gewone pleziertjes die we in onze huidige wereld zogezegd zo nodig hebben. Ik pas ervoor. Voor mij zijn het alleen maar opofferingen geworden. Ik hoor het regelmatig, ach dat ene wijntje, dat ene snoepje, dat ene...... moet toch kunnen. Nee het kan niet voor mij. Streep eronder en klaar. Mijn soldaatjes zitten in het laatste gevecht en verdienen hierin alle steun die ik hun kan bieden. Ik volg niet zomaar een dieet zodat een snoepje als beloning kan, dit gaat over winnen of verliezen. Levenskwaliteit in boeten of niet.
Het is een levensstijl geworden, het was niet van "willen" maar van "moeten" en eerlijk gezegd, het lukt me prima. Er is een nieuwe wereld voor me open gegaan, nieuwe produktjes, nieuwe manieren van met voeding om te gaan. Ik wil volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven. het klinkt eng als ik het uitspreek, maar hierbij meen ik het ook echt. Het eindpunt is niet meer voelbaar, ik maak plannen, toekomst plannen. Andere dan twee jaar geleden,dat wel. Maar zijn ze daarom minder goed, voor mij niet.
Mijn situatie maakt dat ik vaak keuzes moet maken, ik heb niet de luxe om veel te doen. Kiezen tussen wat ik wil of wat ik echt wil. Dat was moeilijk een paar maanden geleden, nu weet ik dat ik eigenlijk maar één ding echt wil. Gezonder worden en rust. De rust is een terug komende factor. Zonder deze rust lukt me niets. Het lijkt me dus een goed plan om het de komende maanden nog maar eens het rustig aan te doen.
I
