Tranen lopen, ze stoppen niet meer. Vanwaar ze komen geen idee. Flarden uit een ver verleden komen bovendrijven. Sommige herinneringen zijn vaag, maar geven rauwe pijn, verdriet, verwarring. Ik probeer er een verhaal van te maken, orde te scheppen, maar het blijft een chaos in mijn hoofd.
De verwarring stapelt zich op, terwijl het dagelijkse leven verder gaat.
Werk, gezin, dieren, vrienden, iedereen eist de nodige aandacht op. De ene al wat meer dan de andere. Afleiding die soms zeer welkom is om niet te verdrinken in het verdriet. Vanwaar het komt weet ik nog steeds niet.
Als ik naar de plant kijk die onze halve eetkamer in beslag neemt zie ik een nieuwe bloem tevoorschijn komen. Een eenvoudige schoonheid ik ben blij dat ook dat binnen komt.
Verdriet van vroeger, ver weggestopt komt vaak naar boven op momenten dat je er klaar voor bent. Ook al voelt het vaak overweldigend, dat is wat nu moet gevoeld worden.
Ook dit hoort bij het leven vanuit je hart. Het omarmen van mijn innerlijke kind, die om compassie vraagt. Die gezien wil worden niet alleen om mee te spelen. Maar ook om eens flink uit te huilen. En ik laat dat kind in mij dan ook huilen, ik omarm haar, ik omhels haar en ik laat haar huilen.
Een beetje later kreeg ik een bericht: Don't forget to love yourself!
een kleine zin, maar een grote levensles.
Ik hoor het de laatste weken vaker, je zit niet goed in het leven, je bent afwezig, je bent opgewekt, je bent stil, je bent....je bent.....je bent...... ja, das waar, ik ben in een moeilijke fase. Maar heeft niet iedereen die eens. Ik wil genieten van het leven, maar heb beperkingen. Ik besef opeens dat ik maar één keer leef en dat er nu eenmaal geen generale repetitie is. Het werk overweldigd, wat vorig jaar met vier mensen moest, moet blijkbaar dit jaar met twee. K zie mensen al bedenkelijk kijken, lukt dat? Het is geen keuze, het is een noodzakelijk kwaad, het moet! Dus doorgaan is de boodschap, nog acht weken en ik mag weer rusten. Mag ik dan nu eens even huilen en in een hoekje zitten, van mezelf wel!
Ik weet dat het een soort afstraffing is dat m'n lichaam me geeft. Nog steeds vraag ik er teveel van en negeer ik vaak de signalen. Telkens denk ik mijn lijfje te slim af te zijn, maar het is onverbiddelijk eerlijk. Het luistert niet naar mijn smoesjes. Regelmaat, voldoende rust, de juiste voeding maakt het gelukkig.
Nog acht weken en dan beloof ik plechtig aan al mijn soldaatjes dat ik platte rust neem, dan rust ik zodat ze terug kunnen timmeren en rechtzetten wat ik nu weer stuk maak. Dan begin ik met een hopelijk laatste ontgiftingskuur als mijn bloedwaarden het toelaten. De sterkste tot nu toe. Hoop dat 2016 nog beter mag worden dan 2015.
Net bij deze blog kreeg ik een sms je binnen van een vriend "Heb jij een goed leven?"
Lang moet ik hier niet over nadenken. Ik heb een super goed leven, ik kan lachen, huilen en leven.
Ik zie mensen graag, de ene al wat liever dan de andere. Heb super vrienden, voel heel wat warmte en heb een hartje dat gevuld is.
Voor mij de definitie van een goed leven.
Fieso
