Warm onder mijn deken

Laatste tijd heb ik vaak momenten gehad dat ik achter mijn scherm ging zitten, een blad opende om iets te schrijven maar vrij snel deed ik het weer dicht. De altijd zo vanzelfsprekende vloeiing van woorden stroomt niet meer zo krachtig als voordien. Het voelt raar, het niet kunnen vinden van woorden, het soms wel heel erg duidelijk voelen maar niet kunnen uitdrukken. Het is geen kwestie van willen, maar de laatste maand lukte het me vaker niet dan wel. Ik had de rust niet om te schrijven. 
Deze donderdagmorgen laat ik mij weer even terugkeren naar mezelf op de bank.

Een morgen in november waarop het regent, een morgen waar ik alleen maar het geluid hoor van voorbij rijdende auto's. Een morgen dat ik een dikke pyjama en wollen lange sokken aan mijn voetjes draag, een morgen die normaal niet zo'n warme glimlach op m'n gezicht zou geven, maar het voelt vandaag zo warm aan als een deken dat om mee heen is geslagen.

Na een wervelwind aan veranderingen die de voorbije maanden stond ik de laatste dagen even stil. Ik moest even weer plaats maken voor rust. Voelen wat ik moest voelen. Mijn lichaam was de laatste tijd weer volop in extase van chaos, en onrust. Veel te veel ondernomen en veel te weinig rust voor mijn geest. Maar het ware zalige weken, ze gaven me door alle drukte en gezelligheid weer een "normaal mens" voelend.


Het is leuk terug een moment van rust te vinden, met mezelf. Terug naar die warme, veilige plek waar ik de laatste weken niet veel meer was geweest, niet meer echt gevoeld had.
In mijn binnenste ik, mijn ziel, mijn huisje waar ik steeds weer dat gelukzalige gevoel kan vinden, dat een glimlach op m'n gezicht tovert. Mijn eigen kleine houten huisje, met warme kleuren en een fluffy dekentje op de grond voor de open haard. Dat beeld geeft me een gek warm gevoel. Een gevoel van naar binnen keren en alleen zijn.

Dit is mijn reis en van niemand anders, ik heb vertrouwen in wat er op mijn pad komt momenten zijn die aangereikt worden. ze zijn er niet zomaar. Op dit moment wil ik genieten van wat mogelijk is na een strijd die me geheel opgeslorpt heeft, mij getransformeerd heeft in een ander mens en daarnaast ook veel wilskracht, doorzettingsvermogen en positiviteit gegeven heeft om nu mijn angsten te overwinnen. Soms denk ik dat ik weer eens dringend moet gaan knallen tegen alle ongenodigde gasten in mijn lichaam, want ze zijn op momenten weer meer aanwezig of ze laten blijken dat ik nog niet van ze af ben, maar ik laat ze voorlopig even voor wat ze zijn, druk ze de kop in en schenk ze geen aandacht. Binnenkort een nieuwe behandeling, beginnend met een maand. Deze zijn nooit zonder gevolgen, maken me eerst zieker dan ik ben en het is nooit helemaal zeker dat ze gaat aanslaan.

Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik al zo ver sta en zoveel meer kan dan de voorbije jaren.
Elke nieuwe onderneming heeft wel zijn gevolgen, maar genieten doe ik des te meer met elke vezel van mijn lichaam en ziel.

Ik voel m'n lijfje schreeuwen "Pauze inlassen alsjeblief" De soldaatjes beginnen hun vechtlust te verliezen. Dus een beetje rustiger zal nodig zijn, Valkuilen liggen op de loer. Nog een paar weken doorwerken en het is weer voorbij, de drukke werkperiode. Hier kijk ik naar uit!!

Fieso

Een vriend deel 4

vriendschap of liefde

Ik vraag me soms af, staat dat niet gelijk?
Voor mij wel, als ik naar mijn vrienden kijk.
Ik heb een relatie, en hij is mijn allerbeste vriend.
Er is dan ook geen ander die deze titel verdient.

Maar ik hou ook van de mensen die naast me staan.
van iedereen die met mij mee wil gaan.
Ik ben heus niet altijd een makkelijk persoon.
Denk soms niet na of doe iets gewoon.

Ik krijg dan echt wel mijn lesje geleerd.
Toch wordt het door mijn vrienden geaccepteerd.
Want echte vrienden kunnen iets van elkaar aanvaarden.
Al zijn het niet altijd hun eigen normen en waarden.

Mijn vrienden, ze zullen heus niet alles van mij pikken.
Maar ze zullen mij in elk geval niet laten stikken.
Bij vriendschap hoort een soort van onvoorwaardelijkheid.
En ik weet, bij mijn vrienden heb ik die zekerheid.

Want als vriendin sta ik wel altijd voor hen klaar.
Heeft iemand me nodig, dan roept ie maar.
Dan zet ik al mijn eigen belangen opzij.
Zolang ze me nodig hebben, sta ik aan hun zij.

De basis voor vriendschap is er dus wel.
De grondslag, die vergeet ik niet snel.
De bereidheid om elkaar iets te gunnen.
Zonder dat zou het echt niet kunnen.

Met een gerust hart weet ik dat ik zeggen kan.
Vriendschap is wel degelijk houden van…
En als vriendin hou ik van jou.
En blijf ik je voor altijd trouw.

Rauwe pijn, verdriet en verwarring

Tranen lopen, ze stoppen niet meer. Vanwaar ze komen geen idee. Flarden uit een ver verleden komen bovendrijven. Sommige herinneringen zijn vaag, maar geven rauwe pijn, verdriet, verwarring. Ik probeer er een verhaal van te maken, orde te scheppen, maar het blijft een chaos in mijn hoofd.
De verwarring stapelt zich op, terwijl het dagelijkse leven verder gaat.
Werk, gezin, dieren, vrienden, iedereen eist de nodige aandacht op. De ene al wat meer dan de andere. Afleiding die soms zeer welkom is om niet te verdrinken in het verdriet. Vanwaar het komt weet ik nog steeds niet.
Als ik naar de plant kijk die onze halve eetkamer in beslag neemt zie ik een nieuwe bloem tevoorschijn komen. Een eenvoudige schoonheid ik ben blij dat ook dat binnen komt.
Verdriet van vroeger, ver weggestopt komt vaak naar boven op momenten dat je er klaar voor bent. Ook al voelt het vaak overweldigend, dat is wat nu moet gevoeld worden.
Ook dit hoort bij het leven vanuit je hart. Het omarmen van mijn innerlijke kind, die om compassie vraagt. Die gezien wil worden niet alleen om mee te spelen. Maar ook om eens flink uit te huilen. En ik laat dat kind in mij dan ook huilen, ik omarm haar, ik omhels haar en ik laat haar huilen.
Een beetje later kreeg ik een bericht: Don't forget to love yourself!
een kleine zin, maar een grote levensles.

Ik hoor het de laatste weken vaker, je zit niet goed in het leven, je bent afwezig, je bent opgewekt, je bent stil, je bent....je bent.....je bent...... ja, das waar, ik ben in een moeilijke fase. Maar heeft niet iedereen die eens. Ik wil genieten van het leven, maar heb beperkingen. Ik besef opeens dat ik maar één keer leef en dat er nu eenmaal geen generale repetitie is. Het werk overweldigd, wat vorig jaar met vier mensen moest, moet blijkbaar dit jaar met twee. K zie mensen al bedenkelijk kijken, lukt dat?  Het is geen keuze, het is een noodzakelijk kwaad, het moet! Dus doorgaan is de boodschap, nog acht weken en ik mag weer rusten. Mag ik dan nu eens even huilen en in een hoekje zitten, van mezelf wel!

Ik weet dat het een soort afstraffing is dat m'n lichaam me geeft. Nog steeds vraag ik er teveel van en negeer ik vaak de signalen. Telkens denk ik mijn lijfje te slim af te zijn, maar het is onverbiddelijk eerlijk. Het luistert niet naar mijn smoesjes. Regelmaat, voldoende rust, de juiste voeding maakt het gelukkig.

Nog acht weken en dan beloof ik plechtig aan al mijn soldaatjes dat ik platte rust neem, dan rust ik zodat ze terug kunnen timmeren en rechtzetten wat ik nu weer stuk maak.
Dan begin ik met een hopelijk laatste ontgiftingskuur als mijn bloedwaarden het toelaten. De sterkste tot nu toe.  Hoop dat 2016 nog beter mag worden dan 2015.


Net bij deze blog kreeg ik een sms je binnen van een vriend "Heb jij een goed leven?"
Lang moet ik hier niet over nadenken. Ik heb een super goed leven, ik kan lachen, huilen en leven.
Ik zie mensen graag, de ene al wat liever dan de andere. Heb super vrienden, voel heel wat warmte en heb een hartje dat gevuld is.
Voor mij de definitie van een goed leven.

Fieso

Spitsuur in mijn brein

Na acht sessies mindfulness heb ik de theorie wel onder de knie, maar aan de praktijk moet elke dag gewerkt worden. Bewust kan ik er perfect mee omgaan, maar onbewust geraak ik mezelf nog kwijt. Ik trap nog steeds in mijn eigen valkuilen.

Door mindfulness merkte ik dat mijn brein op volle toeren werkte. Ik zag door bewust stil te staan pas hoeveel gedachten er door mijn hoofd spookte, zowel s'avonds als overdag. Niet gek eigenlijk dat ik altijd volledig uitgeput was op het einde van de dag. Losstaande van de lyme die ook woekerde. Ik denk nog steeds van alles, mijn brein werkt ongestoord verder, volle gas! Moe van alle gedachten die voorbij komen, allerlei plannen voor de toekomst, en vervelende gedachten over het verleden. Er waren eigenlijk altijd scenario s in mijn hoofd hoe de dingen mogelijk zouden kunnen lopen die dag, die week of dat jaar. Ik was nooit in het nu, maar altijd bezig met het verleden en de toekomst.

Gelukkig leerde ik anders omgaan met deze gedachten, ze vanaf een afstand bekijken, zodat ze minder invloed op me hebben. De gedachten zijn er nog steeds, maar ik weet nu dat het gedachten zijn en niet altijd de waarheid. Ik moet even niets met deze scenario's.

Ik probeer het geheel te overzien in plaats van opgeslokt te worden door mijn gedachten en een gevangene te zijn van mijn brein. In plaats van als een neuroot alle aandacht te geven en als een mallemoot alles proberen te doen wat mijn gedachten me ingeeft, tot ik weer helder word en het besef komt wat ik allemaal aan het doen ben.

Ik was altijd een planner, een leven zonder agenda, ondenkbaar. In mijn hoofd stond alles gepland. Ik hield een strak dagschema aan om alles wat ik wilde doen ook gedaan te krijgen. Maar het leven is niet optimaal. Soms kosten dingen meer tijd dan gepland, lukte iets niet direct of gebeurde er iets onverwachts waardoor gans mijn schema in de war was. Desnoods werkte ik de klok rond door, mijn schema van de dag moest klaar. Er was geen plaats of tijd voor wat niet in de planning paste want morgen was er een nieuwe planning. Ik raasde door het leven zoals een sneltrein.

Door mindfulness ben ik me daar bewust van en plan ik de zaken niet meer zo strak. Door aandacht te geven aan de dingen die ik doe en bewust stil te staan , heb ik ervaren dat er meer voldoening komt dan van hier naar daar te rennen. Ik vergat te leven. In deze valkuil trap ik soms nog, kracht der gewoonte.

Alles was altijd zwart of wit, goed of fout. Er was geen tussenweg mogelijk. Ik deed het gewoon heel goed of heel slecht. Gewoon goed was er niet. Alles moest aan mijn strenge eisen voldoen. Mijn werk, gezin, personeel.....iedereen moest mee.

Mindfulness leerde mij dat ik inzicht kreeg, en dat de dingen goed zijn zoals ze zijn. Ik ben milder geworden naar anderen toe, maar vooral voor mezelf. Goed is goed genoeg zeg ik vaak tegen mezelf. Adem in en uit, ik ben ook maar een mens.

Door bewuster te zijn van wat ik denk, voel en ervaar lukt het me steeds beter om bij mezelf te blijven.Nu weet ik dat ik in situaties ook een keuze heb en me niet steeds moet aanpassen aan de situatie. Ik moet me niet passief laten meeslepen maar heb ook een mening. Een prachtig proces!
Luisteren naar mezelf, naar mijn eigen behoefte, luisteren naar wat ik diep van binnen wil en vooral trouw blijven aan mezelf.

Ik wens iedereen deze ervaring toen

Fieso

Achtbaan

Een jaar geleden schreef ik Waarom,waarom, daarom. Nu ik er twaalf maanden later op terug kijk zat ik dieper dan diep.Maar toch zijn er dingen die vandaag zouden kunnen geschreven zijn. Hoe ik ook vocht, tijd was het enige dat me raad kon brengen. Mijn soldaatjes vechten nog iedere dag om me te laten verder strijden. Ik heb een lepelvoorraad opgebouwd waar ik toch eventjes mee verder kan. In drukkere periodes helpen ze me erdoor. Maar dan komt natuurlijk om de hoek de overleefmodus kijken. Zo ben ik zaterdag letterlijk neergestort, fysiek en emotioneel een wrak. Zo als een klein kind plat op de grond, tranen met tuiten heb ik gehuild. In m'n totaliteit gebroken. Elke vezel vocht terug. Maar telkens weer lijm ik de brokken, krabbel overeind, kin omhoog en verder gaan. Ik dacht toch echt wel dat ik de voorbije weken weer gewoon gezond was, laat gaan slapen, etentjes met vriendinnen, koffiekletsjes hier en daar, alles ging super. Maar daar was hij dan, de man met de hamer en hij sloeg raak. Het voelt alsof ik in een achtbaan zit, ik kan er niet uit en word heen en weer geslingerd. Iemand zei me.....kun je niet genieten van de achtbaan zelf....? Daar was ik even stil van, ik wist wel dat er een grote waarheid schuilde in het genieten van de achtbaan, alles gaat immers ooit voorbij. Dus proef vooral van de goede momenten die er zijn in je leven zei ze.

Het leven is gewoon een achtbaan, soms ga je tergend langzaam omhoog. Andere keren zoef je weer naar beneden. Of heb je het gevoel dat je hele leven op z'n kop staat. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik niet van achtbanen houd.

Ik blijf deze momenten nodig hebben om me weer bij mezelf te brengen, om weer te beseffen dat er beperkingen zijn. En dan op dat moment, op dat unieke moment komt de angst weer boven. De angst om eenzaamheid. Tijd voor een reis te maken van mijn hoofd naar mijn hart, uiteindelijk zullen die twee het moeten uitvechten. Soms kom ik in een roes terecht en lijkt het alsof ik niet wakker ben.

Niet lang geleden vertelde iemand me, op een moeilijk moment moet je jezelf in de ogen kijken.
Hoe vaak kijk je jezelf en andere mensen diep in de ogen? Ogen zijn de spiegels van onze ziel. Achter ogen liggen levensverhalen verscholen. Iedereen heeft heeft zijn eigen levensverhaal, met worstelingen, spanningen, verdriet en vreugde. Probeer dat terug te vinden in de ogen die de jouwe kruisen.Maar ook in die van jezelf. Maandag, als een nog grotere brok ellende zette ik mezelf voor de spiegel en keek ik mezelf in de ogen. Naar de juiste woorden ben ik nog op steeds zoek.

Wie ben ik, wie was ik en vooral wie word ik?

Fieso

Nieuwe liefde

Ik geloof er heilig in dat jij en ik een verschil kunnen maken in de wereld. Dat wij de wereld een stuk lichter en liefdevoller kunnen maken. Puur door ons eigen hart te volgen. Ook al maak je jezelf klein, ook al ben je bang dat je niets te bieden hebt en ook al vind je vast dat andere het allemaal beter kunnen dan jij.
Diep van binnen zit er in jou een prachtige kern, een leeuw die naar buiten wil komen die zich volop aan de wereld wil laten zien. Met alle talenten, passies en liefde die erbij horen.
We hebben niet dezelfde liefde, we maakten niet dezelfde keuzes, maar geloven allebei in onze eigenliefde, de liefde van ons hart.
Zoveel wijze woorden sprak Zuster Teresia tegen me uit.


Weer was ik verbaasd, weer stond ik versteld van de antwoorden op alle vragen die ik jaren niet durfde stellen. Voor mij waren katholiek zusters achter slot en grendel driedubbele vraagtekens.

Hun geloften van armoede en celibaat staan haaks op alles wat onze moderne maatschappij te bieden heeft. Vrouwen die al 50, 60 jaar proberen om stil, gehoorzaam en kuis te zijn. Ik was benieuwd dat ik daar de stilte en rust kon vinden waar ik al zolang naar op zoek was.

De deuren vielen achter me dicht, een andere wereld bood zich aan. Versteld van de wereld waarin ik terecht kwam als helemaal niet katholieke. Ik had me voorbereid op saaie bekrompen wereldvreemde wezens. Maar ik ontmoette daar wijze warme vrouwen met een verrassend open blik. Nog nooit heb ik op mijn eentje 3 dagen zo intens beleefd als deze dagen achter slot. Slapen op een dun matrasje met 6 dekens over mij. Een kamertje met een lavabo, tafel, stoel en bed. Weg van de wereld, weg van alle geluiden. Nog nooit ben ik zo één geweest met mezelf.

Vele gesprekken heb ik gehad met de gastenzusters. De nieuwsgierigheid kwam van beide kanten. Zij over mijn leven, ik over het hunne. Mondjesmaat begrepen we elkaars leven.

Het klooster is geen hotel, er waren verwachtingen. Tafel dekken, wassen, poetsen alles moest gebeuren. Zo liep mijn wekker af om vier uur in de morgen voor de eerste gebedsdienst van de dag te volgen. Vier uur is voor mij een onbehoorlijk uur, maar ik moest me zo reppen om op tijd in de kerk te geraken dat ik voelde hoe het bloed door mijn lichaam pomte. Het was nacht en pikkedonker wanneer ik de kerk binnen kwam. Mijn lijf en geest waren in de war, maar toch was deze gebedsdienst zalig. Was het de stilte, was het het zacht gezang. Ik zonk weg in een gelukzalige vrede. Om vijf uur verdwenen de zusters weer en begonnen ze aan de arbeid van de dag. Ik trok me terug in mijn kamertje, kroop terug onder de lakens en genoot nog na van deze hele nieuwe ervaring. Om half acht begon de tweede gebedsdienst, een echte eucharistieviering. Dit kon me niet boeien. Ik was al vier uur wakker had al twee keer in de kerk gezeten, maar nog steeds geen slok koffie gedronken.

In het klooster is er geen woon-of leefkamer, geen radio of tv. Er zijn geen gezelligheidsmomenten, er is geen ruimte voor een babbel of een gezelschapsspel.Alleen in de conferentiezaal komen de zusters samen om iets te bespreken. De drie pijlers zijn : het gebed, de stilte en de arbeid. Ik zie de zusters naar mij kijken en ik naar hen, we wisselen geen woord. Wie achter slot leeft en niet gezien mag worden, prikkelt automatisch de nieuwsgierigheid. dat beseffen de zusters wel.

Met zuster Anna had ik een speciale band, zij is de jongste zuster en nog novice tot januari. Dan zal ze haar absolute ja woord uitspreken. We konden elkaar plagen met onze blikken, hebben ook in de niet stille ruimtes wat afgelachen. Diep vanbinnen begrijp ik de zusters beter dan ik hardop durf toe te geven. Natuurlijk weet ik dat je met geld geen geluk kan kopen, dat niet elke seks goeie seks is en dat goeie seks nog geen goede relatie is. Het streven naar geld, status en seksueel genot is zo vermoeiend. Zulke woorden uit de mond van een "non" te horen komt behoorlijk aan.

Eerst heb je mijn leven...druk, druk, drukker en drukst.Een overvolle agenda en werkdagen van soms zestien uur, dan krijg je daarbij ook nog eens een raar beest in je lichaam gepropt waar je geen kant mee op kan. Toch blijft het druk, drukker en drukt.

En dan komt er op mijn pad dat slotklooster met stille trapistinnen zonder radio, tv, gsm, overuren, feestjes, kinderen, andere verplichtingen en gedoe. Een wereld van arbeid, stilte en gebed. De wereld leek me vreemd, maar aantrekkelijk. Een oase van rust, een plek om op adem te komen.

Een nieuwe ervaring met zoveel warmte en liefde. Mijn liefde hebben ze gewonnen, mijn bedje staat al terug gereserveerd. Het plekje dat nog vrij was in mijn hart hebben ze voorgoed gestolen.

Fieso

Angst, ik laat je toe!

Tot ziens, maar zeker geen vaarwel dacht ik donderdagavond na mijn laatste mindfulnessles. Mijn 8 stappenplan is afgewerkt, gepraat, gelachen, de raarste oefeningen hebben we gedaan. Maar vooral een ander zicht op mezelf. Hij heeft me leren "voelen". Voelen wat emoties met je doen, waar de emoties vandaan komen en vooral ze toe te laten. Welke emotie het ook is, ervaar ze, was de boodschap. Vooral dankbaarheid naar Marc toe die toch wel als klankbord fantastisch werk heeft geleverd, mij geleerd heeft de rust te vinden in mezelf, naar mij heeft geluisterd met zijn milde open geest. Mij het laatste duwtje heeft gegeven voor volgend weekend een stilte retraite in te plannen in het klooster van Brecht. De stilte waar ik zo naar verlang. 3 dagen lang volledig mindfulness.
Stil op de bank, kijk ik naar de regendruppels die plensen op de ramen. Een zalig geluid en voor mij komt stilaan het begin van de herfst eraan.
In mijn ogen was de herfst er altijd om te cocoonen, in je schulp te kruipen, lekker terug te trekken in huis om weer tot jezelf te komen, nog steeds vind ik het het ideale moment om terug naar de bron te keren maar deze komende herfst lijkt anders. Ik wil dolgraag mijn laarsjes aantrekken, door het bos huppelen en naar die prachtige paddenstoelen gaan kijken, die ik nog nooit eerder gezien heb als de perfecte kabouterhuisjes. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik de herfst anders ga beleven dan alle voorgaande jaren sinds ik op deze aardbol ben gezet. Het begon half augustus al, de drang naar het terug koudere weer en nu we er steeds verder naartoe gaan vind ik het nog steeds uitkijken naar. De herfstzon blijft mijn favoriet!

Mijn Lichaam is nog niet optimaal gezond maar gelukkig ben ik anders wel geworden.
Een paar jaar geleden, toen de lyme al aan het woekeren was kreeg ik de diagnose: gegeneraliseerde angststoornis. Wat betekent dat ik zowat overal bang voor was. Concrete dingen zoals, hoogten en laagten. Ik had geen dieptezicht meer zodat elk opstapje en afdalingetje op een bergketen leek. Een simpele rolstoelplateau kon ik niet af zonder me krampachtig vast te houden. Op een opstapje leek het wel een ravijn onder mij. Nog een probleempje was donker. In het donker sloeg mijn adem in galop. Ik begon te hyperventileren, had totaal geen richtingsgevoel meer. Zakte op de grond en zat daar maar.
Gelukkig zijn deze angsten aan het verdwijnen. Ik weet nu dat ze er mogen zijn, het is geen probleem meer ze te hebben. En dat alleen is voor mij een overwinning.
Maar ook angsten voor wat komen gaan. Angst om te sterven, angst om beslissingen te nemen, angst om dromen na te streven. Maar toch deed ik het keer op keer, mijn hart achterna. Met alle risico's en angsten die erbij hoorden. Ik koos voor de natuurlijke behandeling, mijn lichaam sterker maken ipv de klassieke geneeskunde. Vele begrepen deze keuze niet, waarom ga je niet voor iets dat je kent, wat als dit niet helpt....... Wel alle onbegrijpende, omdat mijn hart me vertelde dat dit goed zat. En op dat hart vertrouw ik al 37 jaar. In kleine stapjes.One step at a time. Het gaat er toch om dat je het doet, dat je er voor gaat. Welke keuze je ook maakt. Temidden van alle angsten, twijfels en onzekerheden. Temidden van alles blijf ik bij mezelf, bij mijn hart. En natuurlijk is het soms doodeng, maar ook that's part of the deal.
Maar ik accepteer nu mijn angsten, ik geef hem een naam, soms een gezicht, ik praat ermee, ik schrijf er nu over, ik voel hem. En nu ik dat kan, kan ik ook samenwerken met mijn angsten. Ik hoef hem niet meer te onderdrukken, ik loop er niet meer van weg, ik kijk hem recht in de ogen, en daarmee wordt hij opeens een heel kopje kleiner.

Fieso

Gelukspotentie

Het is wonderlijk hoe goed ik als klein kind al wist waar ik blij van werd, waar mijn  levenslust van ging stromen. En even wonderlijk hoe die intuïtie ook weer compleet weg kan zakken. Doordat je je teveel gaat aanpassen aan je omgeving, of omdat je onzeker wordt, te perfectionistisch, of te meegaand. Als kind speelde ik tennis, zong ik liedjes , studeerde ik dansjes in met vriendinnen voor de spiegel, schreef ik brieven met penvriendinnen en creëerde ik songteksten met als titel bijvoorbeeld Mysterious guy. Ik werd hopeloos verliefd op die ene jongen, het waren allemaal passies.

In de jaren vanaf mijn pubertijd verdwenen deze passies grotendeels één voor één van het toneel. Tennis moest stoppen door gezondheidsproblemen, liedjes zingen werd beperkter maar bleef toch bestaan. Dansjes zijn nu zonder vriendinnen en zonder spiegel. En hé, die brieven schrijven aan penvriendinnen… dat lijkt eigenlijk best veel op het schrijven van mijn blogje. Een oude hobby in een nieuw jasje gestopt. En die jongen, die gaat zijn eigen leven verder met  vrouw en kinderen. 

Vanaf mijn geboorte zit er een enorme berg gelukspotentie in mezelf. Een weg, uitgestippeld, speciaal voor mij, waar ik dolblij van word. Er staan allerlei passies en talenten te popelen om tot leven te komen.
Ze roepen luid Hoor mij! Geniet van mij! Ik laat jouw levenslust weer stromen! Maar vaak zijn we te druk bezig ons leven te ondergaan en horen we deze kreetjes niet meer. We duwen ze weg, zolang de mallemolen draait, is er geen tijd voor . Als je die weg volgt van jouw unieke passies, dan gaan je ogen weer stralen en voel je de vrijheid en blijdschap van het leven door heel je lichaam stromen. Je intuïtie weet de juiste weg.  Het is de kunst om je oordelen opzij te zetten en het gewoon te gaan doen. 

Dat is wat ik probeer te doen, ik onderga het leven niet meer. Ik leef, inderdaad, met beperkingen. Maar zo zie ik het helemaal niet meer. 

Af en toe moet ik nog steeds alle stoplichten in mijn hoofd op rood zetten, ik ken het signaal. Alles wordt wazig en mijn hoofd begint te draaien zoals een draaikolk. Stekker eruit, mijn beste vriend, het bed, opzoeken. En de volgende morgen lukt het me steeds beter om terug groen licht te zien. 

Gisteren ben ik voor de eerst keer in 17 maanden op stap geweest. Niet lang, niet zot, gewoon een paar optredens hier in het dorp. 

Veel lawaai, drukte, lichten, een echte uitdaging.  Vol verwachting met een klein hartje maar zonder nare gevolgen. Een ganse nacht wakker en een emotionele dag was de prijs die ik betaalde. Niet slecht voor iemand die 17 maanden in quarantaine geleefd heeft.

Lichamelijk zitten we goed, mijn mindfulness therapie loopt op z'n einde, daar is nog werk aan de winkel.

De stilte retraite waar ik enorm naar uitkijkt staat in september op de planning.  Nog 4 maanden te gaan en daar is mijn oorspronkelijke streefdatum naar een gezonder leven in alle betekenissen.

Ik ga ervoor en hopelijk volgen jullie allemaal!

Fieso Bloem 

Mijn lichaam bruist

Energie, ik voel het weer bruisen door mijn lichaam. Ook al was het een rare eerste werkweek die nog niet zo vlotjes verliep, het voelt als een verandering die is gebeurd. Ik laad weer op. Misschien heb ik stilletjes toch mijn balans gevonden ofwel gewoon een goed moment? Het maakt niet uit, genieten van de juiste dingen en niet overdrijven is de boodschap. De potloodlijnen die mijn pad aangeven vervagen en worden stilaan vervangen door dikkere lijnen. Maar de potloodlijntjes laten toch groeven na, ik weet nog precies waar ze stonden. Mijn koppige ik laat het ook niet toe altijd tussen deze lijntjes te wandelen, en met zijweggetjes weet je natuurlijk nooit waar ze uitkomen. Soms bereik je hier ook een plaats waar je nooit had kunnen van dromen, natuurlijk moet je altijd terug op de hoofdweg uitkomen. Ofwel geven deze avonturen me een enorme energiestoot ofwel zuigen ze me helemaal leeg.

Ik ben wel eens jaloers op m'n telefoon. Hoe fijn zou het zijn als je 's morgens weer helemaal opgeladen bent en in de loop van de dag precies weet hoe je batterij ervoor staat. Een tijdje geleden was opeens het zwarte balkje in de rechterbovenhoek verdwenen en zonder dat ik het zag aankomen ging de batterij opeens leeg.
Toen besefte ik dat wij mensen eigenlijk altijd een beetje in het duister tasten over de energie de we hebben. En dat stiekeme energieslurpers onze batterij sneller laten leeglopen dan ons lief is.

Maar toch is er een verschil tussen mensen en telefoons, wij kunnen tegelijkertijd energie opladen en verbruiken. Hoe beter we weten welke onze energiegevers en energienemers zijn hoe beter we hiermee kunnen omgaan. Kleine dingen kunnen ons zoveel geven, daarom heb ik mezelf deze week heel liefdevol maar streng toegesproken : Als deze dingen je optillen, je je gelukkig laat voelen, waarom doe je die dingen dan niet vaker. Die afspraak maakte ik dus met mezelf.
Stiekem kijk ik weer uit naar de herfst, hoe de bladeren mooie kleuren krijgen en de zon een mooie gloed achterlaat. Dagdromen over een mooie toekomst, ik heb er zo'n zin in. Ook dit is liefde, liefde voor jezelf. Milde openheid voor alles wat komt. Dat is tenslotte waar het om draait.

De strijd is nog niet gestreden, maar mijn legertje doet zo hun best,

De kleine soldaatjes die ondertussen zo moe gestreden zijn hebben het niet opgegeven, ik ben fier op hen!!

Fieso

Slapende borrelia

Vakantie......komt en gaat. Hoe hard ik een naar getracht heb, hoe blij ik ben dat alles stilaan weer in zijn normale ritme komt. Ik hou niet van klagen over het weer, maar dit was me toch te warm. Kamperen in 40 graden is voor mij te heftig.Gelukkig terug thuis is het hier beter van temperatuur.

Me-Time nemen was moeilijk op vakantie, en als er iets is wat ik nodig heb is het me-time. Vakantie is super natuurlijk, samen ontbijten, samen afwassen, samen wandelen, samen zwemmen en vooral veel in je hoofd samen. Geen uurtje om rustig op mijn adem te letten in de stilte, even af te stemmen op mezelf en naar binnen keren. Ik ging gewoon mee in het gezamenlijke ritme. Niets mis mee natuurlijk, maar toch werd het er wazig van in mijn hoofd. Stilte in mijn hoofd is wat ik nu nodig heb.

Lichamelijk helemaal uitgerust ging ik gisteren voor nieuwe testen........zelfs na een vakantie waar je ritme en eetgewoontes anders liggen waren ze super. De borrelia was nog steeds slapende, na 2 maanden gestopt te zijn met de antibioticakuur was dit het beste nieuws ze konden geven, geen schimmels of parasieten meer te bekennen. Pluimpje voor mezelf dacht ik. Nu alleen de schildklier en baarmoeder nog terug in orde krijgen dan mogen de soldaatjes hopelijk uitrusten. Ik gun ze een lange winterslaap. Iedereen heeft hard gewerkt aan mijn gezondheid het voorbije jaar. Als ik de grafieken bekijk is het ongelooflijk. Nog 3 maanden mijn 57 tabletjes slikken en dan zien we weer verder. Ik ga proberen mijn grenzen te bewaken, zodat ik weer niet in een dal beland, mijn lepelvoorraad is aangevuld en hopelijk groeit hij nog wat aan. Dat is de volgend missie!!

Fieso

Emotionele detox

Toch moet ik hem nog gebruiken "de overleefmodus". Deze modus gaat in wanneer ik over mijn grenzen ga, meestal net voor de vakanties om mijn werk tijdig klaar te krijgen. Dan ben ik niet in de mogelijkheid om ziek te zijn, die periodes bestaan, absurd of niet. Dan nemen ongekende krachten het over, sleuren me erdoor heen. Doorgaan en alle signalen negeren. Helaas nooit zonder gevolgen.

Mijn lichaam vol pijnscheuten, hartslag die in galop gaat, longen die niet genoeg gevuld worden, met andere woorden, lymecrime.

Hiervoor heb ik mijn lepelvoorraad opgebouwd om nu alle reserves te kunnen op gebruiken, waarna de wel gekende crash volgt.

Nog een weekje werken en dan volledig resetten, de stekker gaat er dan volledig uit, klinkt goed.
Zoals iedere zomervakantie heb ik ook dit jaar wel een vakantie, maar geen activiteiten gepland.

Niet van hier naar daar, gewoon ruimte voor wat komt. Zo kan ik volledig bijkomen van het afgelopen werkjaar. Gedachten op nul. En zo ontstaat er telkens dat gevoel weer dat alles mogelijk word. Vakanties zijn voor mij een soort emotionele detox, Loslaten van dingen, ruimte maken voor nieuwe dingen.

Fieso

Rise and shine

Na wat blogs van mezelf terug te hebben gelezen zit ik nu met een glimlach en een trots gevoel achter mijn scherm. Lastig uit te leggen wat ik nu voel, maar het terug lezen van die blogs doet me weer even realiseren waar ik vandaan kom en hoe moeilijk ik heb heb gehad in mijn lyme strijd de afgelopen jaren. Door veel vast te leggen op mijn blog zie ik wat het bij mij teweeg heeft gebracht aan groei, kennis en ervaring waar ik enorm trots op ben dit te mogen hebben ervaren.
Soms vragen mensen mij hoe ik het doe van altijd zo positief in het leven te staan, iets negatiefs proberen om te buigen naar iets positiefs. Ik heb hier niet zo direct een antwoord op, want iedere mens is anders, uniek in zijn soort en dus meestal niet te vergelijken met mezelf. Elke situatie is anders, iedereen heeft een ander verleden en aan andere visie op dingen.

Positief in het leven staan hangt van veel meer af, maar soms ligt het voor een deel recht voor je neus en zoek je het dus eigenlijk veel te ver weg of op een plek waar je het helemaal niet zou moeten zoeken. en moet je wel willen zoeken? Vaak als je geobsedeerd iets zoekt zal je het niet vinden.

Natuurlijk heb ik ook wel eens dagen dat ik het helemaal niet meer weet, dat ik met zelfmedelijden het allemaal niet meer zie zitten. We zijn allemaal mensen, maar ik probeer te zorgen dat ik deze gedachten kan laten verdwijnen door te schreeuwen, huilen, schrijven, te jammeren of te slaan. Het klinkt misschien raar of agressief, maar deze energie moet eruit, het opkroppen werkt verzurend op je lichaam, maakt wrok los en dat haalt me naar beneden.
Maar ik weet wel dat dat voor iedereen hetzelfde is, wil je een positief leven, dan moet je positief denken en handelen, met negatieve gedachten kan je nooit een positief leven bereiken.

De dag dat ik letterlijk stilstond, niet meer mee kon met de drukte van onze chaotische maatschappij, realiseerde ik mij pas echt dat positief denken veel meer betekend dan een woord.
Omdat ik niemand zo 'n stilstand gun hoop ik dat voor vele mensen het besef ook zal komen zonder dat ze daarvoor eerst tot stilstand worden gebracht.

Fieso

Oplaadtijd

Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet.

Links, rechts of was het toch het zijweggetje? Niemand kan de richting aantonen, niemand weet waar je heen moet. Daarom is het ook zo moeilijk en maken we vaak de foute keuzes.

Een blij en ontspannend leven, zonder overdadig mokken of piekeren en verre van oppervlakkig. Het lijkt gemakkelijk, maar de weg er naartoe is zwaar. Een proces waar je niet zonder kleerscheuren doorkomt. Elke keer ik denk op de goede weg te zitten staat er wel ergens een bordje met "lyme gevaar" langs de kant gevolgd door een wegversperring. Hart, longen, darmen, maag, spieren,pezen overal kruipt " het beest" om het mij moeilijk te maken zodat ik mijn reis moet onderbreken.

Ik heb ondertussen wel geleerd dat ik de gedachten aan genezing los moet laten, hoe harder de gedachten te bestrijden, hoe sterker ze worden. Door er losjes naar te kijken helpt het ze te relativeren.

Voor mijn eigen ontwikkeling moet ik dingen los laten.
Hoewel ik heel erg geloofde en het doel stelde op genezing, heb ik dat doel nu stilaan losgelaten.
We zien wel wat er komt.

Mijn lepelvoorraad vult zich sneller dan een jaar geleden, maar ik merk als ik te moe word dat mijn lichaam stilvalt. Ik zwel op, mijn maag, darmen, lever, nieren stoppen gewoon met werken tot ik weer uitgerust ben. Het kan maar zo simpel gaan als het ritme van alles te volgen. Rusten, ontgiften en zorgen voor mezelf dat is nu het aller belangrijkste. Voldoende oplaadtijd nemen als ik weer eens mijn lijn gepasseerd ben.

Het leven heeft me laten zien dat het de vreemdste wendingen kan nemen, ik ben benieuwd wat er nog allemaal aankomt. Dit is mijn unieke pad, is het niet wonderlijk. De weg ontvouwt zich vanzelf terwijl ik de reis verder zet. Het enig wat ik moet doen is op de juiste weg blijven............

Fieso

Ik heb "Het leven"

Er zijn zo van die dagen dat je al chagrijnig bent bij het wakker worden, nog voor dat je je ogen goed en wel hebt geopend. Meestal geen idee waar het vandaan komt, geen slechte droom, geen slechte dagplanning, gewoon nieuwe medicatie die mijn soldaatjes liever zien gaan dan komen. Ik neem ze nu 2 weken in en lijk wel een luchtballon. Ik zwel helemaal op en ben zo misselijk als iets. De herxheimerreacties van een jaar geleden zijn terug . Ik Krijg geen eten binnen, maar volgens de dokter, helemaal zo als het moet lopen met natuurlijk niet zo'n aangename bijwerkingen. Ik sleep mezelf zo al tien dagen uit mijn bed en kruip er na het werk weer even ongemakkelijk in. Het is opnieuw mijn overlevingseiland.

Ook dan kan je leuke unieke ervaringen hebben, gisteren speelden drie vliegen tikkertje in de lucht, een klein spinnetje liet zich zakken aan haar draadje, heen en weer en heen en weer. De vliegen gingen onverstoorbaar verder met hun nutteloze bezigheid, en ik lag daar in een halve coma., maar toch ik was niet ongelukkig.

Het was dromen van de toekomst, maar met beide voeten op de grond gezet worden door het pijnlijke besef dat alles wordt bepaald door een kracht sterker dan mezelf, namelijk door een lichaam dat niet meewil met mijn geest. Een lichaam dat weer op een dieptepunt zit door verandering, verandering van medicatie.

Toen kwam dat liedje op de radio 'Aint got no/I got life', hierbij kwam mijn glimlach terug. Zo veel dankbaarheid in een paar minuten. Misschien zit het vandaag weer helemaal niet mee, opeens herinner ik mij wat ik wel heb. Ik heb mijn hoofd, mijn ogen, mijn oren,mijn neus, mijn mond, mijn lach, mijn hart en mijn ziel. Kortom ik heb het leven.

Gewoon "zijn"

Daar lag ik dan op een zwart matje op de grond proberen gewoon "te zijn". De 2 de week mindfulness.Wat vind ik het lastig om mijn gedachten zolang bij mijn lichaam en geest te houden.  Na een week intens oefenen kom ik er achter dat het helemaal geen ontspanningsoefening is maar een inspanningsoefening voor mijn mind. Mijn coach staat dan ook elke keer klaar met een spiegel, zodat ik meer en meer bewust word van mijn eigen gevoel. Ook de valkuilen waar ik vorige week ben ingetrapt bespreken we. Het blijft lastig met die geest die altijd afdwaalt, terug in het verleden, of op weg naar de toekomt, er zijn allerlei oordelen, angsten die dit moment verbloemen.  Ik probeer wel enkele keren per dag te gaan zitten en mijn gedachten te observeren. dat is de enige manier om er achter te komen dat gedachten gaan en komen, en gaan en komen als golven op zee. Dan kan het pas echt interessant worden.....dan merk ik dat ik echt wel meer ben dan alleen maar gedachten. Diep in mij, helemaal in de kern zit toch een rustige kracht. Volgens mij noemen sommige dit de ziel. Om echt bij die ziel te komen heb ik stilte nodig. Nu ben ik erachter gekomen dat stilte daarom voor mij zo belangrijk is.


Ieder dag een beetje meer bewust zijn van de "rommel". Al de chaos wordt meer en meer zichtbaar, hij heeft zich dan ook jaren opgestapeld. Bij onze verhuis 5 jaar geleden heb ik dan ook een kamer vol rommel meegesleurd. Dingen waarvan ik dacht nooit afscheid te kunnen van nemen. Nu besef ik dat herinneringen beter in mapjes kunnen geklasseerd worden in je hoofd dan opgestapeld in een kamer. Het moet een plaats krijgen in mijn mind. Stapje per stapje gaan we dit opruimen zodat er meer ruimte komt voor nieuwe ervaringen, nieuwe levenslessen maar vooral overzicht.
Deze morgen heb ik de deur van de rommelkamer op een kier gezet, we zien wel wat de gevolgen zijn.

Fieso

De Ik-Zie-Wel- houding

Mijn gevoel doet een beetje raar de laatste tijd. Ik zou het op de mindfulness kunnen steken maar het is al langer aan de gang. Ik begin minder en minder verwachtingen te hebben. Minder verwachtingen van mijn gezin, werk, vrienden, gezondheid, gewoon van het leven rondom mij. En wat blijkt nu, geen verwachtingen hebben is het geluksrecept. Een rustgevend gevoel dat ik nog niet kende. Een paar weken, maanden geleden verwachte ik dat ik snel beter ging worden.Na dat verschrikkelijke jaar zou alles terug op zijn plooi vallen. Nu weet ik dat dat veel te veel verwachtingen waren en dat ik de druk veel te hoog heb gelegd. Ik maakte een mooi verhaaltje in gedachten van hoe iets zou kunnen zijn. Maar mijn droomwereld en de realiteit matchen nu eenmaal niet vaak met elkaar. Dat betekent niet dat de realiteit tegenvalt, hij is gewoon anders.
Maar ik merk nu dat ik veel meer open sta voor de mooie momenten die zomaar op mijn pad komen zodra ik mijn verwachtingen laat varen. Kortom momenten dat ik het leven aanvaardt zoals het komt.
Natuurlijk blijf ik dromen en hoop koesteren, maar meer geniet van de weg die ik bewandel.
Maar de Ik-Zie-Wel -Houding staat me wel aan.



De voorbije week was best heftig, nieuwe medicatie die me een constante zeurende hoofdpijn bezorgen, me amper laten slapen en dan de eerste keer mindfulness.
Nieuwe medicatie die me flink laten ontgiften. Drie kg groene tabletten kreeg ik in mijn schoot geworpen en eten maar. Mijn verdere eetlust is volledig weg, positief voor de weegschaal maar daar is ook alles mee gezegd. Mijn eerst 2 uur mindfulness waren leuk maar tegelijkertijd ook raar. Raar in de zin van, ik wist helemaal niet dat onze gedachten zo vaak werden weg getrokken. Ze willen hun eigen weg gaan en hebben er veel voor over. Het is zoals een spier trainen. Elke paar seconden onze gedachten terug brengen naar waar ze horen te zijn. Niet simpel, maar we gaan er voor. Ik kan net niet die ene persoon zijn waar het niet bij lukt.
Je gedachten bekijken zonder oordeel, hoe mooi kan het zijn.


Fieso

eindelijk verandering

Eindelijk verandering in mijn lijfje te bespeuren. Vandaag een niet geplande test gedaan en wat bleek. De borrelia bacterie verzwakt me niet meer. Ik mag dus stoppen met de antibiotica. "Het beest" is in een diepe slaap maar je hoort me al aankomen, Na elk goed nieuws moet er natuurlijk ook iets negatiefs komen, mijn pancreas zit vol gifstoffen en de rest van mijn lichaam weer vol schimmels. Hoe kan dat nu, aangezien ze zich niet meer kunnen voeden met suikers? Toch wel, fruit zijn ook suikers en het minimale aan zetmelen ik ook eet, ze aanbidden ze, de rotzakjes. 1 medicatietje minder en 3 nieuwe erbij. Waarom ook niet. De komende 3-4 weken ziet mijn eetpatroon er behoorlijk karig uit. Nu worden alle fruitjes, natuurlijke suikers en zetmelen gans geschrapt.

Niets aan te doen, ik mag "het beest" niet aanmoedigen om wakker te worden dus gaan we er maar weer voor. Binnen 4 weken testen we terug, als alles goed is en de borrelia bacterie blijft zoals ze is, de schimmels en gifstoffen zijn weg kan ik eindelijk beginnen aan een herstel van mijn eigen paleisje. Ik hoop binnen 4 weken of maanden of jaren niet te moeten herbeginnen met deze verdomd zware antibiotica. Wie had nu gedacht dat een paar druppeltjes van dat toch natuurlijke goedje iemand zo ziek kan maken.
Ik heb altijd flink mijn best gedaan om er niet ziek uit te zien als andere mij zagen, ik ga op m'n best naar buiten en keerde het voorbije jaar op m'n slechtste terug. Als de deur achter me dicht viel, viel gelijk het masker af. Strompelde ik naar de dichtst bijzijnde bank, helemaal op. Ik heb het voor vele goed kunnen verstoppen, waarom, uit trots, schaamte of angst? Geen idee.....
Alleen de mensen die dag in dag uit met mij leven die er een beter zicht op hebben en dan nog is het moeilijk te begrijpen.
Een juiste behandeling stond nooit op mijn hoofd geschreven, wat die behandeling inhoudt al evenmin.
Ik was voor vele onzichtbaar ziek, maar schijn bedriegt en dat weet ik maar al te goed.


Ik heb het gevoel dat ik langzaam aan terug recht krabbel na deze oorlog.
Gewonnen heb ik hem nog niet, maar mijn soldaatjes hebben al wel een medaille verdiend voor dit level. Hop naar het volgende!!

Rommel opruimen

Na een jaar bewust bezig te zijn met mezelf, is het tijd geworden om niet alleen het lichamelijke maar ook het geestelijke te verbeteren. Tijd voor alle rommel op te ruimen die er zit. Controle krijgen over mijn leven. Deze opruimactie komt er natuurlijk niet zomaar. Volgende week begin ik aan een 8 weken lange mindfulness therapie. Alleen kan ik het niet, dus ben ik op zoek gegaan naar een coach. Een super lieve man die mij de weg gaat helpen zoeken naar de rust waar ik zo naar verlang.
Iedereen blijft hopen dat de dromen die hij heeft ook zullen uitkomen. We proberen vanalles uit en blijven hopen dat onze passie, ons droomleven ooit op ons pad zal verschijnen.
Vorige week had ik met een vriendin een gesprek over onvervulde verlangens. Wensen die je hebt en hoopt dat ze ooit realiteit zullen worden, maar ook verlangens die waarschijnlijk nooit zullen uitkomen. We hebben allemaal de neiging van onze dromen weg te drukken, omdat het in onze gedachten om de ene of andere manier niet te realiseren valt. Maar als je dat doet wijs je ook een deel van jezelf af. Er zijn omstandigheden die worden bepaald voor jou, hier ben je geboren en dit is je lichaam, dit zijn je sterke kanten en dit zijn je kwalen. Maar waar je van droomt, naar verlangt, zelfs al kan je het niet in praktijk brengen, die wens maakt een deel van wie je bent.

Sommige verlangens brengen verdriet met zich mee omdat ze voorbij zijn of nooit zullen gebeuren.
Maar elk verlangen is de moeite waard om te hebben, ze horen bij elk van ons. Stuk voor stuk.

Het afgelopen jaar knaagde er vaak iets van binnen, iets wat ik niet kon plaatsen, nog steeds niet.
Ergens ben ik boos op mijn lichaam dat het ziek geworden is, mij toch in de steek gelaten heeft, terwijl ik fier zou moeten zijn dat het zo sterk is, stilaan beter aan het worden is. Het is een dubbel gevoel zoals er wel vele zijn. Zijn sommige dingen de moeite waard of kan ik ze loslaten?
Ik stelde mezelf elke dag weer de vraag , wat wil je? Leven zei ik dan tegen mezelf! Hup zei dat stemmetje in mijn hoofd, ga dan leven. Leef je leven en doe het met een hoofdletter zodat het leven extra belangrijk wordt!
Nu denk ik, ik wil niet zomaar leven, ik wil alles uit het leven halen dat kan, ik wil het uitwringen tot de laatste druppel. Ik heb tenslotte maar één leven, een heel kort leven. Elke dag heb ik nog een keuze, en die keuze wil ik uitwerken.
Ik ga mij verdiepen in mijn mindfulness zodat ik een balans kan opmaken van alle rommel.

Fieso

We blazen 1 kaarsje uit

Hiep hiep hoera, precies 1 jaar geleden poste ik mijn eerste blog, 99 blogjes verder. Naar dit moment heb ik 365 dagen uitgekeken en wat bleek, ik voelde me vanmorgen niet beter of slechter dan gisteren.

Ik heb dan ook 6 weken (tot nu toe) verlenging gekregen. Vandaag ook een realistisch gesprek gehad met mijn dokter. De borellia zal nooit verdwijnen uit mijn lichaam, wel kunnen we "het beest" slapend houden met de nieuwe levensmethode. Binnen 6 weken doen we terug alle tests en bespreken we wat te doen. Ik vertrouw op de kennis van mijn arts. De stempel chronische lyme zal dus voor altijd als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd blijven bengelen. Ik blijf mijn eigen oorlog vechten en soms is de strijd heel eenzaam Na een bloedtest denk ik soms, nog een bacterie waarom niet, ik lijk wel een wandelende dierentuin.
Jammer alleen dat deze zoo alleen maar bevolkt is met monsters!
Mijn grootste angst zal zijn als er een nieuwe kuur komt, met andere medicatie, ik mag er niet aan denken. Zover zijn we gelukkig nog niet.


Voorlopig vaar ik de koers die moet bevaren worden, en ik kies er bewust voor me niet druk te maken over hoe de zaken lopen, Dit lukt me niet altijd, maar vaak en vaker toch echt wel. En dat geeft rust. Alles komt goed, wat er ook gebeurd. Mijn soldaatjes laten mij niet in de steek. Sommige dingen geven me kracht, een goede babbel, een gezond etentje, eens goed uithuilen.
Ik ben het voorbije jaar vaak opnieuw moeten beginnen om te realiseren wie ik echt ben, waar ik vandaan kom en waar ik naartoe wil. Woeste oceanen heb ik door zwommen om op deze dag te komen, 365 dagen later. Mijn lepel voorraad is gegroeid, rust heb ik ontdekt, maar "klaar" ben ik nog lang niet. Want iets wat vorige week, vorige maand of vorig jaar nog zo'n goed idee was wil niet zeggen dat het nu nog hetzelfde aanvoelt. 
In mij eerst blogje sloot ik af met 2016 zal van mij zijn..... ik heb dus nog een 7 maanden de tijd!


Ik wil jullie allemaal bedanken voor van dit blogje een succes te maken. Ik had nooit durven dromen dat er zoveel gelezen en bericht zou worden. Dank je wel hiervoor!


Fieso Bloem

Silence

Maybe that is the smartest thing at this moment.

Silence the mind.
So there can be space.
Space for other communication.
Communication coming from the heart.
Communication coming from the Universe.

Silence.
Is what I need.
I want to go outside…
I want to meet up…
Me myself made me feel a fool.
I feel stupid in not daring to trust myself.
My guidance.
My inner voice talking through a feeling.

So, Silence.
Will lead me to healing.
Healing of my being.
Patience, agony.
Fear….
I want to go outside.
Shhhh.
Insight, inside, will let me be.

Silence, will feel like ice-olation….
But bringing me healing, in the end.
Flowering like a blossom,
just like this spring already does…
I love life…
In all it’s springs and beings.
So let me thrive again,
Can’t wait to free my smiling soul once more!

Oerkracht

"Ja" zeggen doen we vaak in het leven. Ik alleszins te vaak, gewoon omdat het beter uitkomt, ik niet anders durf of gewoon denk dat het beter is. Maar tegen deze ellende heb ik nooit "ja" gezegd. Iedereen streeft ernaar zich alleen maar goed te voelen, helaas werkt het leven zo niet, hoe je het ook draait of keert, we zullen het totaal pakket moeten verwelkomen.
Het leven biedt mooie dingen, helaas kom je ook verlies en verdriet tegen.
Ons hart is langs de ene kant extreem gevoelig, langs de andere kant de sterkste spier die we hebben. Het voorbije jaar heb ik hele nare momenten meegemaakt, een paar weken geleden nog, bij het uit eten gaan met vrienden. Zo slecht dat ik me voelde, later bleek dat ik mezelf helemaal vergiftigd had en bijna in shock was gegaan.Dan denk ik, hoe lang kan ik dit nog verdragen. Maar hoe dieper ik ga hoe meer ik de oerkracht van mijn hart voel die zegt: kom op met deze narigheid, ik kan nog meer verdragen. Ik vertrouw erop dat dat oergevoel sterk genoeg is mij hierdoor te helpen.
Sommige momenten ben ik precies een buitenstaander in mijn lichaam op doorreis, maar ik verwelkom deze toerist met open armen. Deze heeft me vele nieuwe dingen geleerd, vooral rekening houden met mezelf en leven in het nu. Ook al laat ik mezelf nog op sommige tellen vangen en verval ik terug even in "het vroegere" maar besef dan heel goed dat deze mensen of behoeften niet meer passen in het leven dat ik wil of kan hebben. Waarom doen mensen elkaar bewust of onbewust pijn en verwachten we zoveel van elkaar? Een vraag om over na te denken.


Maar 3 dagen werken deze week en dan een extra lang weekend.........rusten zal de boodschap worden, ik heb het er graag voor over!




Fieso

Levensstijl

Diep, heel diep heb ik gezeten. Dieper dan de kern van mijn lichaam en soms nog. Met geen woorden te beschrijven, maar hier ben ik dan na bijna 12 maanden. Niet genezen, helemaal niet, maar wel op een bepaalde manier rijker. Ik begrijp nu de taal van mijn lichaam. Het heeft een tijdje geduurd voor ik ze verstond. Maar nu lukt het perfect. Ik geef mijn soldaatjes wat ze nodig hebben om te strijden. Ik kom er al vrij snel achter wat ze nodig hebben om de strijd te blijven strijden. Mijn lichaam is de gids geworden in mijn leven dat in het teken staat van een persoonlijke missie. Ik kan niet afwijken, geen greintje, geen zijweggetje voor een avondje plezier of een "gewoon etentje". De gewone pleziertjes die we in onze huidige wereld zogezegd zo nodig hebben. Ik pas ervoor. Voor mij zijn het alleen maar opofferingen geworden. Ik hoor het regelmatig, ach dat ene wijntje, dat ene snoepje, dat ene...... moet toch kunnen. Nee het kan niet voor mij. Streep eronder en klaar. Mijn soldaatjes zitten in het laatste gevecht en verdienen hierin alle steun die ik hun kan bieden. Ik volg niet zomaar een dieet zodat een snoepje als beloning kan, dit gaat over winnen of verliezen. Levenskwaliteit in boeten of niet.

Het is een levensstijl geworden, het was niet van "willen" maar van "moeten" en eerlijk gezegd, het lukt me prima. Er is een nieuwe wereld voor me open gegaan, nieuwe produktjes, nieuwe manieren van met voeding om te gaan. Ik wil volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven. het klinkt eng als ik het uitspreek, maar hierbij meen ik het ook echt. Het eindpunt is niet meer voelbaar, ik maak plannen, toekomst plannen. Andere dan twee jaar geleden,dat wel. Maar zijn ze daarom minder goed, voor mij niet.

Mijn situatie maakt dat ik vaak keuzes moet maken, ik heb niet de luxe om veel te doen. Kiezen tussen wat ik wil of wat ik echt wil. Dat was moeilijk een paar maanden geleden, nu weet ik dat ik eigenlijk maar één ding echt wil. Gezonder worden en rust. De rust is een terug komende factor. Zonder deze rust lukt me niets. Het lijkt me dus een goed plan om het de komende maanden nog maar eens het rustig aan te doen. 

I

Zelf reparatie

De lente komt eraan.Ik hoor de vogeltjes al fluiten. Ik sleur mezelf uit de winter, moe en bleek.  Het leven dwong me een complete stop te maken. Waarom ben ik zo lang blijven door gaan vraag ik me nu af? Ongeveer 10 maanden geleden beloofde ik mezelf beterschap.

Ik moest mijn leven drastisch veranderen. Buiten de bergen medicatie (op natuurlijke basis), de gezonde voeding, moest ik ook de stress verminderen en rust zoeken en vooral lichamelijk rusten. Na 10 maanden " rusten"  ben ik nog steeds niet "uitgerust" Binnen 4 maanden is fase 1 hopelijk afgelopen. dan stopt de antibiotica en volgt fase 2. Mezelf repareren. Het klinkt gek maar het moet. Ons lichaam is in principe een zelfreparerend organismen. De medicijnen zijn nodig om je er doorheen te helpen zei de dokter, daarna begint pas echt de uitdaging. Jezelf repareren is niet aan de orde als je oog in oog staat met "het beest". Eens het gevaar geweken is moet je beginnen werken aan een gezond lichaam, de nodige reparatiewerken moeten uitgevoerd worden. Dit kan alleen maar in een ontspannen lichaam. Het moet alles zelf onder controle kunnen houden. en voorlopig zit dat er nog steeds niet in.

Gisteren vroeg iemand me hoe gaat het nu met je. Prima was mijn antwoord. Goed zo kreeg ik te horen dat is positief. Maar zo goed als het gisteren ging zo slecht ziet de dag er vandaag weer uit. Vele voornemens waar niets van terecht komt. Mijn bed is mijn enige vriend vandaag.

De laatste maanden kom ik terug iets meer buiten, het moment zelf gaat het allemaal beter, maar de gevolgen blijven hetzelfde. Ik word ziek van inspanningen, alleen herstel ik sneller dan vroeger, wat toch al meer mogelijkheden geeft.
Ik heb niet meer het idee dat ik continu kan sterven, maar die dagen zitten er nog steeds tussen.
De tijd is de enige die weet dat ik op de goede weg ben. Nog 4 intensieve maanden om de borelliaatjes te doden en af te voeren.

In elk geval ik doe mijn best, meer kan ik niet doen. 

Fieso

Alles is vergeven

"Alles is vergeven" wordt de coverkreet van de nieuwe Charlie Hebdo in een oplage van 3 miljoen exemplaren. Het zouden er 10 miljoen of 30 miljoen moeten zijn. Minstens. Gisteren heeft de redactie van Charlie Hebdo of tenminste wat er van overblijft beslist dat boven da cartoon van Mohammed met "Je suis Charlie" in het groot "Alles is vergeven " komt te staan. Ik begrijp het niet goed, moet je niet eerst heel boos zijn, daarna verdrietig, daarna rouwen en daarna eens denken aan vergiffenis? Ze zijn toch potverdomme niet voor niets gestorven. Een slachtpartij vergeven? Een agente is in de rug geschoten, walgelijk gewoon, hoe kan je dit ooit vergeven?
Aan de andere kant, er is altijd een andere kant zegt het ook veel over de mentaliteit van Charlie Hebdo, eigenzinnig, ze varen hun eigen koers en trekken zich niets aan van wat mensen denken. Bewonderingswaardig. Dat maakt Charlie Hebdo ook zo uniek. Maar om binnen de week een gruwelijke afslachting op je cover "alles vergeven" te zetten gaat voor mij te ver. En je moet kunnen vergeven ( ook al heb ik het daar altijd moeilijk mee). Ik wil vaak ook niet vergeven, meestal gaat vergeven gepaard met pijn en pijn vergeet je niet snel. Maar zo denk ik erover en dat mag want dat heet vrijheid van meningsuiting.


Ieder jaar hoor je ze weer voorbij komen de goede voornemens, meestal is het zoiets als, gezonder eten, meer sporten, stoppen met roken, afvallen. Niks mis mee want het zijn wel degelijk dingen die het leven fijner kunnen maken, maar meestal zijn die voornemens van korte duur,zoals bij mij.
Ik ga echt weer mijn best moeten doen om gezonder te eten. Ook al eet ik beste gezond, het moet nog beter. Mijn lijfje heeft met de feestdagen best wat dingen genuttigd waar het heel hard moet voor werken om dat allemaal verwerkt te krijgen, eigenlijk helemaal niet goed tegen kan en waardoor de Borellia zich ook nog eens laat voeden. oa suiker, dus nu zit ik weer in dat stadium dat het constant suiker vraagt en niet krijgt. Hoog nodig tijd dus om de kraan met een flinke draai dicht te draaien.


Maar na vorige keer de kraan dicht gedraaid te hebben weet ik ook dondersgoed wat dat betekent! Herxen, ofwel de herxheimer reactie. Er zit weer meer gif en afvalstoffen in mijn lichaam dan mijn lever kan verwerken met dus zware hoofdpijn als gevolg. Mijn lever draait overuren totdat hij niet meer kan en volledig over zijn toeren gaat. We zullen zien, en gaan ervoor. 2015 moet een jaar met verandering worden, verbetering en vernieuwing.


Fieso