Ik luister naar mijn hart

Stilaan kom ik terug op mijn eigen planeet terecht. De ergste storm is voorbij, mijn soldaatjes zijn terug aan de slag gegaan. Mijn ogen weer helder, mijn geur weer scherper.Een diepte punt van een jaar kan toch wel weer tellen.  Ik probeer terug mijn eigen grenzen te bewaken, grenzen van voeding, rust en leven. De laatste weken vind ik mezelf terug op mijn yoga matje. Ik heb gekozen voor kundalini, yin en stretch Yoga. Elke vorm van yoga is werken aan mezelf op elk hun eigen manier. Ik voel me sterk genoeg voor de griezelige tocht de diepte in op zoek naar schoon water .

Kundalini yoga is een combinatie van mediteren, mantra zingen en bewegen. Het gaan hier niet om de perfectie van de houding wel om waar jij bent. Bij de eerst les voelde ik meteen, dit is heel goed voor mij. Na een kundalini les ben ik gewoon een leukere mens. Vriendelijker voor mezelf en voor anderen. Jurgen (huis van Artaz) geeft als kundalini teacher telkens weer het beste van zichzelf. Hij geeft zijn les uit puurheid die telkens voelbaar is. Dat is nu net uniek aan deze yoga. Hij tovert bij iedereen een glimlach. Niet alleen een glimlach, ik voel ook dat er tijdens de sessie's veel loskomt doordat ik moet huilen. Tranen druppelen langs mijn wangen zo op mijn matje. Zoiets doet ook iets met je geest, je luistert naar je eigen hart, je neemt jezelf mee naar de mat, met gans je leven. Door bepaalde oefeningen voel je gewoon je hart opengaan. De oude lagen pijn in je ziel, weg gestopte emotie's, verdrongen gevoelens. De pijn uit je hoofd en hart laten komen. Pijn die je durft te voelen, blijkt niet die bodemloze ravijn te zijn waarin ik dacht te vallen. Deze zuivere pijn die ik hier voel, ga ik aan, die veranderd in zorgzaamheid naar mezelf toe. Tijdens de oefeningen die best heftig kunnen zijn voel ik vaak weerstand, lichamelijk als mentaal. Dit is niet hetzelfde als pijn. Weerstand dient om me sterker te maken, leren los te laten.. Elke soort spanning opmerken in elke laag.

Yoga deed ik al, meditatie ook, maar nog nooit heb ik iets zo intens ervaren.

Yin Yoga daarentegen is zachter, rustiger. Een yoga waarin mijn lichaam bewust ontspant. Ik draai me vaak in een behoorlijke knoop en dan worden mijn spieren uitgedaagd zich te ontspannen. Al gauw willen deze spieren alleen nog maar weerstand bieden, onaangename sensaties in mijn lichaam worden voelbaar. Ik probeer mijn aandacht bij mijn adem te houden. Vaak wordt de spanning tijdens de oefening ondraaglijk, maar ik zie de valkuilen hiervan meestal net op tijd voor ik dreig te verliezen in mijn aandacht. Terug naar mijn adem, ik keer naar binnen en voel me super. Na zoveel jaren mijn spieren heel weinig gebruikt te hebben mag ik best fier zijn op deze stappen.

Karen( prana Yoga) helpt me ieder week mijn spieren zo te stretchen dat het leuk word. Ze ademt gewoon yoga, ze is yoga. Deze yoga is een fijne vorm om mijn beperkte lenigheid te aanvaarden. Hieraan te werken op een rustige manier. Op een herfstavond gezellig tussen kaarsjes met een zachte stem voelen mijn spieren dat ik het goed met ze voorheb.

Meer heb ik niet nodig op dit moment, eenvoud, rust en stilte.

Dankbaar dat ik nog de kans kreeg van het leven om deze uitdaging te mogen meemaken, wil ik dit alleen doormaken. Ik praktiseer wanneer mijn lichaam dit toelaat, door vrienden mee te nemen in dit verhaal beperk ik mijn eigen grenzen. De voorbije jaren heb ik vaak moeten afhangen van andere waar ik erg dankbaar voor ben maar dit is mijn eigen reis. 

Fieso

De weg die ik niet nam

Je loopt door je leven en plots kom je op een weg met 2 splitsingen. Elk pad heeft andere voordelen en nadelen, je kan niet zien wat er achter de eerste bocht gaat gebeuren. Het ene pad is meer belopen dan het andere. Op het stillere pad is er meer onduidelijkheid en zal je meer verdwalen. Moeilijker, verrassender, een pure gok. Bij elke twijfel in je leven sta je eigenlijk voor zo ' n denkbeeldig pad. Twijfel is onzekerheid die bang is dat je verdwaalt. Twijfel is ook soms een beschermengel, twijfel staat naast je en trekt aan je hand, als je dan naar beneden kijkt zie je jezelf als kind dat je ooit was, vol onzekerheden dat met grote ogen vraagt: ben jij wie ik wilde worden?

Nee, als kind had ik nooit kunnen vermoeden dat het leven mij dit zou geven. Een ongeneeslijke lyme die elke dag mijn zijn bepaald. 6 maanden geleden kreeg ik de ergste klap tot nu toe. Ik zakte in mekaar en was lichamelijk en emotioneel een hoopje ellende. Mijn soldaatjes gaven het op...vanaf die dag veranderde mijn bestaan.

Door mijn meditatie, yoga en mindfulness heb ik leren openstaan voor mijn gevoel. Ik probeer altijd zo dicht mogelijk bij mijn gevoel te blijven, bij wat er vanbinnen gebeurd. Het onhandige is dat als je minder goed in je vel zit, het ook lastiger wordt te weten wat je voelt. Ik voelde van alles en eigenlijk niets, mijn tranen stroomden en bleven stromen. Vrienden en familie wisten niet wat ze met al dat verdriet aanmoesten. Voor mij had het leven geen zin meer.

Een reis op mijn eentje zou het verschil maken, alleen stapte ik het vliegtuig op, 10 dagen lang, zon-zee-strand en mezelf. Hoe enthousiaster ik vertrok, hoe bedrogener ik ervan thuis kwam. Nog meer tranen tot ik mijn moed bijeen raapte en met Marc, mijn mindfulness leraar ging praten. Volgens hem, een rouwproces dat heel normaal was en waar ik door moest. Vecht hier niet tegen maar onderga waren zijn woorden. Langzaamaan heeft mijn leven een complete draai genomen en heb ik aanvaard wat me overkomen is.Overgave is durven meebewegen met de stroom van het leven. Ik ga verder met dit lichaam, er is geen andere mogelijkheid. Het leven is kort en dit is geen generale repetitie maar de werkelijkheid. Rebelleren heeft geen zin meer. Met mijn duivel moet ik proberen vrede te sluiten, zodat mijn soldaatjes terug kunnen strijden. Hormonaal ben ik uit balans, wat maakt dat ik dagelijks tranen voel op mijn wangen. Gelukkig komt er ook al terug een lach tevoorschijn.Ik kan niet iemand anders zijn dan ik ben, ook al doe ik hiervoor soms wel heel erg mijn best. Er is een glazen stolp opgetild, waarvan ik niet wist dat ze over me stond. Plots krijg ik terug ruimte in mijn leven. Ik kan mijn armen weer alle kanten uitsteken. Overdreven soms, maar het doet er niet toe, dit ben ik. Onvolmaakt en volmaakt. Gewoon ik!




Fieso

Winnaar en verliezer

Vorige week was echt een helse week. Dieper kon ik niet meer gaan. Huilbuien, angstaanvallen, woede uitbarstingen.  Ik stond buiten en moest naar binnen, dat ding in mijn hand was een sleutel. Maar hoe werkt een sleutel ook al weer?? Wat moet ik ermee doen?? Hoe open je een deur??
Ik staar wezenloos naar de deur, graaf in mijn geheugen maar er komt geen antwoord. Ik draai aan de sleutel, voel aan de klink, forceer bijna het slot. Hoe kan dat nu, er komt geen beweging in.
Opeens gaat het licht weer aan in mijn hoofd, natuurlijk, ik moet naar de andere kant draaien. Klik en de deur ging open. Hersenmist noemen de dokters dat. In extreme situatie's kan het me voorvallen. Zo'n week is voorbij.
Gisteren heb ik al mijn troepen samen geroepen, vandaag platte rust, zoals een stil leven blijven we in bed en morgen gaan we er terug voor. We hebben de handen in elkaar geslagen en de strijd herbegonnen.

Het moet weer positiever. Ik kan niemand baas laten zijn over mijn leven, niemand anders weet beter wat er goed is voor mij dan ikzelf. Ja toch?
Als ik weet dat boodschappen doen eigenlijk voor mij topsport is, wat heb ik dan gedurende 8 maanden gedaan?? Ver, ver ver voorbij alle grenzen gegaan. Alles gegeven wat ik in me had, om natuurlijk met een leeg vat achter te blijven, zonder reserves. Waarom heb ik het gedaan, geen idee. Waarschijnlijk dacht ik dat dit me iets zou bijbrengen, een positieve en gelukkige afloop. Een nieuw leven, vergeten hoe het was. Kijken naar wat komt.
Dat was naief en weer een een struikelblok. Het engeltje-duiveltje verhaal. Het engeltje vroeg me telkens " stop ermee, denk aan je gezondheid" maar het duiveltje won elke conversatie " ga ervoor, geniet ervan, vroeger was, later komt" Ik heb gedanst met de duivel, gelukkig blijft het engeltje om me te troosten. Van de duivel is geen spraken meer. Hij zit waarschijnlijk ergens in een hoekje te lachen. Hij heeft de strijd gewonnen. Elk gevecht heeft winnaars en verliezers. Uit deze kleine strijd kom ik verloren en gebroken uit. Maar het zal me sterker maken, het was een leerschool.

Ik wil geen bokswedstrijd meer met 10 tegenstanders, ik wil geen marathon meer lopen in mijn hoofd, ik wil mijn eigen lichaam terug, en aangezien niets gratis is in het leven, zal dit ook weer moed, zweet en tranen kosten ( alhoewel ik van dat laatste niet veel meer over heb).
Lyme is keihard, maar zoals ik de voorbije weken al van vele gehoord heb, ik ben een vechter.
En dat is wat me te doen staat. 

Fieso

Dans met de duivel

Chaos, twijfels, het even niet meer weten. Ik zit niet meer op het juiste pad. Tranen stromen al 4 weken over mijn wangen. Te pas en te onpas zijn ze daar. Leeg, ik ben leeg, ik ben op. De laatste 2 bloedtesten waren de slechtste ooit. Het lijkt erop dat ik de strijd aan het opgeven ben. De vechtlust is weg. Mijn trouwe soldaatjes zijn moe gestreden. Een schim van wie ik was dwaalt nu rond. Mensen gaan ook af op wat ze zien, Wat vroeger niet zichtbaar was, kan je nu niet meer naast kijken. Het sprankelende, gezonde, gelukkige is er niet meer. Een doffe blik is alles wat nog rest. Met een vinger wijzen is gemakkelijk, maar ver kom ik er niet mee. 

Een hoofd die het liefst, als ik het loslaat kei hard op de grond uit elkaar zou barsten, een hart dat tekeer gaat in mijn borstkast en om de haverklap overslaat. Verdikt van 8 maanden een " normaal" leven proberen te hebben. Een lijf vol virussen, schimmels en bacterien. Hypofyse is gestopt zodat de hersenen niet meer normaal werken, schildklier, bijnieren, eierstokken, lever spijsvertering alles heeft het werk stil gelegd. Elke keer weer probereer ik met tranen op mijn wangen mijn lichaam weer tot rust te krijgen.

Het leven gaat niet altijd over rozen, maar dit is toch een dieptepunt. Ik moet en wil vooral weer zin krijgen om beter te worden, een nieuwe wereld die opengaat staat me te wachten. Ik ben er zeker van, ook al zit hij nu nog pot dicht.

De Borrelia bacterie is een ultra slimme bacterie die zich kan veranderen van vorm en overal doorheen weet te boren, zijn gif verzuurd mijn lichaam, tast weefsel aan, zenuwstelsel met als gevolg dat de uitscheidingsorganen op hun hardst moeten werken, waardoor ze constant onder stress staan.
Slaat ook altijd toe op zwakke momenten, deze valkuilen moet ik leren kennen.

Ik ben er lang van overtuigd geweest dat ik de beesten stuk voor stuk kon doden en mijn lichaam weer volledig kon laten meedraaien. Nu weet ik dit is onmogelijk. Mijn lichaam weer in balans krijgen gaat de volgende stap worden.

Ik noem dit nu, de dans met de duivel, win of verlies ik deze dans? Ik weet het niet meer. 

Fieso

Kostbaar goed, die stilte!

Vrijdagmorgen 11u, Een uur laten dan gepland druk ik op de kloosterbel, dan begint mijn rustweekend. Hier keek ik alweer weken naar uit. Een plekje om tot rust te komen, het slotklooster van Brecht. Eens de lange gang door daalt de stilte neer. Met m'n koffers volgepakt nog in mijn handen omhelst Zuster Theresia mij. Ze laat haar liefde voelen, zo'n warme vrolijke vrouw.

Hier stopt mijn hollen achter het leven, hier, achter de kloostermuren is er meer.

Vele zusters vinden het jammer dat er in het gastenverblijf beperkt gepraat wordt, veel meer dan vroeger. Woorden hinderen en leiden af. Voor hun is het een zoektocht naar God en dat kan niet als je voortdurend babbelt. Natuurlijk is het als gast net iets anders. Voor vele zusters is de zaligste tijd als er weken niet word gepraat, zwijgen is ook een manier van communiceren. Zeven keer per dag staan ze naast elkaar te bidden en te zingen, maar ze spreken geen woord.

De nachtwake om 4u30 heb ik dit bezoek overgeslagen. Het is de mooiste dienst, maar ik had rust nodig en om voor mij toch dit onbehoorlijk uur op te staan was geen optie voor mijn doodvermoeide lijfje.

Voor de zusters klopt hun leven daar, in het diepste van hun hart hebben ze rust ook al stormt het vaak in hun hoofd.

Het eten in het klooster is lekker en doet me denken aan de keuken van mijn overgrootmoeder. Tijdens de maaltijd is de stilte kostbaar.

Gelovig zijn is iets.... Trappistin zijn is andere koek. Armoede, kuisheid, gehoorzaamheid zijn in onze maatschappij zo onaantrekkelijk geworden. Voor ons zijn die waarden bijna ondeugden. Uiteindelijk moet je als novice bereidt zijn om je persoon, je ego, helemaal te laten afbreken en daarna opnieuw overeind te krabbelen. Volgens mij heel pijnlijk en beangstigend. In het slotklooster bestaan er immers geen compromissen.
Na een paar uur in het klooster voel ik de stilte op me inwerken. Ik kom tot rust en de zorgen glijden van me af. De maalstroom valt stil,ik laat me meevoeren op de psalmen. Maar bidden is nog iets anders, bidden is een dialoog, een relatie aangaan met God. Die relatie moet je opbouwen hoor ik van de gastenzuster. Ik heb deze relatie in mijn bijna 38 jarig bestaan nog niet gevonden.

Dat moet ook niet zei Zuster Theresia, laat het gewoon gebeuren en doe vooral niet te hard je best.

Veel diensten heb ik dit verblijf niet gevolgd, maar het laatste gebed voor het slapen gaan "De completen" wou ik niet missen. De dag loopt ten einde en de zusters zingen nog een laatste keer het Salve Regina. Een eresaluut aan Maria. In hun sobere kerk is er buiten het kruisbeeld alleen nog maar het beeld van Maria. Alle lichten worden gedoofd en dat beeld blijft verlicht. Iedereen buigt zich naar daar en dan komt het laatste lied voor de grote stilte van de nacht intreedt. Het enige psalmlied in het latijn. Elke keer als ik het hoor krijg ik een krop in mijn keel, het is wondermooi.

Zondagavond zeven uur, mijn tas gepakt, lakens in de valies, vuilbakje leeg, kamer proper. En we komen weer een stapje terug dichter bij de mallemolen.

En weer ben ik rijker geworden...het leven valt of staat met liefde, Voor hun een liefde met drie letters..God.

De stilte....; een kostbaar goed!

Fieso

Ademruimte

Ja, ik heb op de rem getrapt. Dat geeft me weer de gelegenheid een update de wereld in te sturen.
Ik heb m weer overleefd mijn "overleefmodus". Verhuizen van ons atelier stond in 2015 toch wel in de stress top 3. Buiten een serieuze crash van mezelf hebben we dit ook weer goed doorstaan.
Nu wil ik terug aarden, rust scheppen in de chaos en mezelf weer thuis voelen bij mezelf.

Ik heb maanden gebengeld in een waas-wereld. Nog even volhouden was de strijdkreet van elke dag.

Ik heb mn soldaatjes kwaad gemaakt wat op 19 december een staking in strijd opleverde. Volledig plat op de grond met een bloeddruk van boven de 20 en een hartslag van 200 in rust heb ik het werkjaar afgesloten. Het waren dus rustige feestdagen voor mij. Nu 3 weken later luidde bij de dokter het verdict: linker nier ligt stil, hypofyse werkt niet meer dus schildklier, bijnieren, eierstokken hebben het werk neer gelegd. Er zit een blokkade in je nek zodat je sensors voor je bloeddruk totaal van slag zijn. Je bekken spieren zijn langs beide kanten ontstoken en gezwollen. Voor de rest gaat het super goed met je.

Ik weet het.....het is aan mij. Hoe druk mijn leven ook is, ik ben de enige die mezelf rust, lichtheid en ruimte kan scheppen bij mezelf.
Buiten rust; die zonder twijfel het aller belangijkste is in mijn leven moeten er ook " soul-moments" zijn. Momenten waarin ik iets doe wat mij pure vreugde en energie geeft. Ze hoeven niet groot of duur te zijn, als het maar iets is waar ik blij van word.

Rust is een mooi woord voor ieders, maar niet altijd zo evident om correct te gebruiken.

Dat is iets wat toch weer een aandachtspuntje geeft voor het nieuwe jaar.

Focussen op wat ik echt wil, en niet wat de mensen rondom mij willen, want alles wat je aandacht geeft groeit. Veel van mijn verlangens heb ik werkelijkheid zien worden, maar daar gaat een belangrijke stap aan vooraf en zolang je die stap niet neemt of durft nemen blijf je in je patronen vasthangen.

Door heel goed te weten waar je ja op wil zeggen, moet je ook heel goed weten waar je nee tegen wil zeggen. Kleine kinderen gaan niet voor niks door een fase " dit wil ik niet" heen. Ze leren hun grenzen bepalen. Ergens in de loop van mijn leven ben ik die gave weer kwijt geraakt. Vaak voel ik een kramp in mijn maag of een druk op m'n schouders. Het is mijn lichaam die dan aangeeft: dit wil ik niet.

En telkens ga ik weer door...want zo moet het nu eenmaal zeg ik dan tegen mezelf.

Soms zou ik beter naar dat kleine kind in mij luisteren..dat beter weet wat ze wil dan wie ook.

Voorlopig roei ik verder met de riemen die ik heb, soms tegen de stroom in wat het allemaal nogal heftig maakt, maar stoppen met roeien kan ik niet. Elk procentje beterschap is gewonnen.