Ademruimte

Ja, ik heb op de rem getrapt. Dat geeft me weer de gelegenheid een update de wereld in te sturen.
Ik heb m weer overleefd mijn "overleefmodus". Verhuizen van ons atelier stond in 2015 toch wel in de stress top 3. Buiten een serieuze crash van mezelf hebben we dit ook weer goed doorstaan.
Nu wil ik terug aarden, rust scheppen in de chaos en mezelf weer thuis voelen bij mezelf.

Ik heb maanden gebengeld in een waas-wereld. Nog even volhouden was de strijdkreet van elke dag.

Ik heb mn soldaatjes kwaad gemaakt wat op 19 december een staking in strijd opleverde. Volledig plat op de grond met een bloeddruk van boven de 20 en een hartslag van 200 in rust heb ik het werkjaar afgesloten. Het waren dus rustige feestdagen voor mij. Nu 3 weken later luidde bij de dokter het verdict: linker nier ligt stil, hypofyse werkt niet meer dus schildklier, bijnieren, eierstokken hebben het werk neer gelegd. Er zit een blokkade in je nek zodat je sensors voor je bloeddruk totaal van slag zijn. Je bekken spieren zijn langs beide kanten ontstoken en gezwollen. Voor de rest gaat het super goed met je.

Ik weet het.....het is aan mij. Hoe druk mijn leven ook is, ik ben de enige die mezelf rust, lichtheid en ruimte kan scheppen bij mezelf.
Buiten rust; die zonder twijfel het aller belangijkste is in mijn leven moeten er ook " soul-moments" zijn. Momenten waarin ik iets doe wat mij pure vreugde en energie geeft. Ze hoeven niet groot of duur te zijn, als het maar iets is waar ik blij van word.

Rust is een mooi woord voor ieders, maar niet altijd zo evident om correct te gebruiken.

Dat is iets wat toch weer een aandachtspuntje geeft voor het nieuwe jaar.

Focussen op wat ik echt wil, en niet wat de mensen rondom mij willen, want alles wat je aandacht geeft groeit. Veel van mijn verlangens heb ik werkelijkheid zien worden, maar daar gaat een belangrijke stap aan vooraf en zolang je die stap niet neemt of durft nemen blijf je in je patronen vasthangen.

Door heel goed te weten waar je ja op wil zeggen, moet je ook heel goed weten waar je nee tegen wil zeggen. Kleine kinderen gaan niet voor niks door een fase " dit wil ik niet" heen. Ze leren hun grenzen bepalen. Ergens in de loop van mijn leven ben ik die gave weer kwijt geraakt. Vaak voel ik een kramp in mijn maag of een druk op m'n schouders. Het is mijn lichaam die dan aangeeft: dit wil ik niet.

En telkens ga ik weer door...want zo moet het nu eenmaal zeg ik dan tegen mezelf.

Soms zou ik beter naar dat kleine kind in mij luisteren..dat beter weet wat ze wil dan wie ook.

Voorlopig roei ik verder met de riemen die ik heb, soms tegen de stroom in wat het allemaal nogal heftig maakt, maar stoppen met roeien kan ik niet. Elk procentje beterschap is gewonnen.