Winnaar en verliezer

Vorige week was echt een helse week. Dieper kon ik niet meer gaan. Huilbuien, angstaanvallen, woede uitbarstingen.  Ik stond buiten en moest naar binnen, dat ding in mijn hand was een sleutel. Maar hoe werkt een sleutel ook al weer?? Wat moet ik ermee doen?? Hoe open je een deur??
Ik staar wezenloos naar de deur, graaf in mijn geheugen maar er komt geen antwoord. Ik draai aan de sleutel, voel aan de klink, forceer bijna het slot. Hoe kan dat nu, er komt geen beweging in.
Opeens gaat het licht weer aan in mijn hoofd, natuurlijk, ik moet naar de andere kant draaien. Klik en de deur ging open. Hersenmist noemen de dokters dat. In extreme situatie's kan het me voorvallen. Zo'n week is voorbij.
Gisteren heb ik al mijn troepen samen geroepen, vandaag platte rust, zoals een stil leven blijven we in bed en morgen gaan we er terug voor. We hebben de handen in elkaar geslagen en de strijd herbegonnen.

Het moet weer positiever. Ik kan niemand baas laten zijn over mijn leven, niemand anders weet beter wat er goed is voor mij dan ikzelf. Ja toch?
Als ik weet dat boodschappen doen eigenlijk voor mij topsport is, wat heb ik dan gedurende 8 maanden gedaan?? Ver, ver ver voorbij alle grenzen gegaan. Alles gegeven wat ik in me had, om natuurlijk met een leeg vat achter te blijven, zonder reserves. Waarom heb ik het gedaan, geen idee. Waarschijnlijk dacht ik dat dit me iets zou bijbrengen, een positieve en gelukkige afloop. Een nieuw leven, vergeten hoe het was. Kijken naar wat komt.
Dat was naief en weer een een struikelblok. Het engeltje-duiveltje verhaal. Het engeltje vroeg me telkens " stop ermee, denk aan je gezondheid" maar het duiveltje won elke conversatie " ga ervoor, geniet ervan, vroeger was, later komt" Ik heb gedanst met de duivel, gelukkig blijft het engeltje om me te troosten. Van de duivel is geen spraken meer. Hij zit waarschijnlijk ergens in een hoekje te lachen. Hij heeft de strijd gewonnen. Elk gevecht heeft winnaars en verliezers. Uit deze kleine strijd kom ik verloren en gebroken uit. Maar het zal me sterker maken, het was een leerschool.

Ik wil geen bokswedstrijd meer met 10 tegenstanders, ik wil geen marathon meer lopen in mijn hoofd, ik wil mijn eigen lichaam terug, en aangezien niets gratis is in het leven, zal dit ook weer moed, zweet en tranen kosten ( alhoewel ik van dat laatste niet veel meer over heb).
Lyme is keihard, maar zoals ik de voorbije weken al van vele gehoord heb, ik ben een vechter.
En dat is wat me te doen staat. 

Fieso