Ik roep al mijn soldaten tot orde, wat is er mis met jullie jongens? Waarom vechten jullie niet met man en macht? Ik voel dat jullie niet genoeg je best doen, mijn slogan hier thuis en op mijn werk is " doe het goed of doe het niet". Wel jullie horen bij mij en naar mijn normen doen jullie niet goed genoeg jullie best. Ik sloof me hier twee dagen uit om te rusten, mijn lijf meer plat te leggen dan rechtop. Geloof me, niet gemakkelijk als je hoofd niet mee wil. Maar nee na al deze rust voel ik mij geen sikkepit beter, nog altijd hoofdpijn. Ik heb de indruk dat deze hele toestand niet alleen op mij maar ook op mijn man begint in te werken. Hij loopt al twee weken met een verkoudheid rond, ligt meer in bed dan te werken en loopt al drie dagen met barstende hoofdpijn rond. Soms denk ik dat niet alleen het leven uit mij genomen wordt maar ook uit hem. Het werk zit zo propvol en als je dan nog ziek wordt bevorderd het de situatie natuurlijk niet. En nee, de vele woorden zoals "maak je niet druk" of " het is nu eenmaal zo" passen niet bij mij, met deze goedbedoelde woorden barst de bom van onmacht en frustratie helemaal. Maar na regen komt zonneschijn hoop ik en deze situatie zet zich wel weer recht!
Soms moet je even op je bek gaan om vervolgens op die plek terecht komen te komen waar je liever niet wil zijn, die plek voelt alsof alles tegen zit, die plek waar je pas voelt hoeveel pijn iets heeft gedaan, die plek waar je vanaf een afstand naar terug kijkt en erachter komt dat je jezelf te hard hebt laten meeslepen. Op die plek lijk ik nu te zijn. Alles in vraag te stellen, waarom doe ik dit werk, waarom wil ik zelfstandig zijn, waarom wou ik hier wonen, waarom zie ik iemand graag, waarom wil ik de verantwoordelijkheid van een halve boerderij, waarom, waarom, waarom..................Ik baal verschrikkelijk omdat ik zoveel antwoorden kan bedenken en eigenlijk ook geen. Waarschijnlijk maak ik keuzes om te zijn wie ik ben, verkeerd, helemaal niet!
Hoe vaak doen we dat niet, onszelf goedpraten tegenover onszelf? Ons gevoel negeren of verbloemen door angst en verlangen? En daar hoorde dit besef bij, ik heb mezelf voor de gek gehouden, deels bewust, deels onbewust. Dat was het kind in mij dat graag wilde en mijn emotie manipuleerde.
Ik moet eerlijk ziek zijn opent je ogen, leert je jezelf kennen. toch een pluspuntje aan het "beest"
Fieso
Gisteren vond ik het idee "herfst" nog leuk, vandaag denk ik er toch anders over. Voor het eerst voel ik bevroren voeten en een ijskoude neus. De temperatuur is nog niet eens onder de 10 graden en mijn voeten voelen als ijsklompjes, heb kippevel overal alsof ik zo direct een pak veren krijg, de stoppels op mijn benen staan overeind als naaldjes. Gratis accupunctuur, nee bedankt....alhoewel het zou misschien helpen tegen mijn aanhoudende hoofdpijn.
Ik vind kou hebben vreselijk en dan al die lagen kleren over elkaar om mezelf toch maar een beetje warm te houden. Door mijn stijve nek en schouders liggen die lagen kleren als een blok beton erboven op.
Wat kan een mens toch wispelturig zijn. De ene dag is de herft best wel fijn, al de kleuren en geuren, gezellig bij de kachel, maar als mijn lijfje kou krijgt vind ik het weer heel wat minder. Dus kachel aan, dekentje, kersepittenkussen en we zullen weer opwarmen!
Kan er iemand een toverwoord uitspreken, een kaars branden of weet ik veel......de hoofdpijn moet overgaan.
Ik ben er even niet, zie alleen nog een zwarte kleur. Ik vraag me af gaat dit leven nog wel over mij. Ik die zo sociaal diertje was, ik die zo graag sms te, belde, gewoon contact had. Nu lijkt deze wereld alleen nog van andere te zijn. winkelen nee dank je, teveel drukte, kinderen te veel drukte. Tv, teveel drukte, werken teveel drukte, laat staan iets gaan drinken, volgens mij bega ik dan een moord.
Mijn bed en de zetel, mijn deken en kussen, beste vrienden.
Ik heb zo mijn buik vol van al die pilletjes en druppeltjes en al dat gezonde gedoe. Maar het niet doen is geen optie. een lekkere ijs of een groot stuk taart, pudding of zo n lekkere zebrakoek. Het blijft toch hangen hoor. Maar wekenlang knagende hoofdpijn is het toch ook niet?
Oei, hoe krampachtig klinkt dit allemaal, ik vecht alleen tegen ziek zijn. Accepteren, natuurlijk. Maar niet vandaag, vandaag is een zeurdag tegen mezelf. Iedere vezel in mijn lijf schreewde vandaag " Stop ermee" Mijn lijfje is al zover gesloopt, dat ik me toch afvraag of ik ooit nog bovenop geraak. Ik vind het wel eng worden. Ik wil niet weer een aanval, niet weer mn bed in.
Ik loop overal tegenaan te schoppen maar morgen word het beter, zeker weten!
Zondag, klotemorgen. Mijn excuses voor dit lelijke woord maar het was gepast. Gisteren tot net na de middag gewerkt, bleek mijn oudste varkentje ziek te zijn, dierenarts opgebeld, nierblokkage. Eet en drinkt niet meer, geen goed nieuws. Toch nog een injectie gehad met antibiotica maar hij legde zijn kopje op mijn schoot en knorde maar zielig. 16 jaar is een behoorlijke varkensleeftijd maar toch. Afwachten maar. Ik was al niet te best en toch een heftig werkweekje gehad en dan dit erbij; Afspraakje maar afgezegd en in bed gekropen. Hopend dat dit "slecht" gevoel snel weer overging. Zondagmorgen, rugpijn, hoofdpijn en doodmoe. T is om de muren van op te lopen. Wat moet ik er mee? Geen idee zegt mijn andere ik, rusten maar weer zeker. Gelukkig is het zondag en is het weer vandaag samen met mij in een herfstsfeertje.
Stress, druk, dit zijn de dingen die niet teveel de revue mogen passeren. Bij niemand natuurlijk. En ook zeker niet bij mij. Want sinds de start van de belemmerende fysieke toestand in mijn leven is het een zwaard van Damocles. Iets wat binnen no time ontwaard in een overprikkeld en belast systeem genaamd mijn lijf en hersens. Prikkels in mijn hersenen, mijn interne lijn geraakt uit balans zodat mijn hormonen op hol slaan met alle gevolgen van dien. Mijn werk is nu eenmaal een stressfactor, daar kom ik niet om heen. Klanten zijn zo veeleisend en om in deze moeilijke tijd een goed bedrijf te hebben moet je presteren, willen of niet. Doe het dan wat minder, ja ok, maar hoe? Klanten weigeren is ook geen optie. Geen werk is slecht maar teveel werk is voor mijn lijfje ook niet goed. " Het beest" zit klaar dag en nacht om toe te slaan. Ik doe wel stoer en regel alles, en het gaat wel beter met me dan 3 maanden geleden maar volgens mij heb ik die 3 weken hoofdpijn niet voor niets. Ik zweef altijd op het randje, nooit wat reserves. Al een tijdje wil ik een stilte retraite doen, voor de eerste keer is 3 dagen voldoende. Niets anders doen dan eten, wandelen, luieren en dat allemaal in stilte. Het is confronterend en alle spanningen komen er volgens mij uit maar ik denk voor mij een welkomende ervaring. Als je weet dat alle prikkels, geluid, licht,... voor mij storend zijn. Daar kan ik al die prikkels rustig onder het tapijt schuiven en 3 dagen stil zijn met mezelf. Ik hoor van sommige, bah stilte en alleen en een klooster, niets voor mij. In deze wereld leven we met verschillen, uitersten en contrasten. Alles is vertegenwoordigd zonder dat we erom vragen, geluid met overvloed. Zelfs nu ik deze blog aan het schrijven ben hoor ik de tv beneden, de radio in een andere kamer, auto's die voorbij razen en de trein die voorbij dendert. Herrie alom! Voor jullie misschien heel gewoon maar voor mijn hersenen teveel. Daarom een stilte retraite. Er zijn nu eenmaal geen wegwijzers, rust, regelmaat en beperkt eten zijn goed voor me, zover ben ik al, maar de rest? Er is zeker nog rest, maar hoe, waar dat zijn de vragen waar niemand me antwoord op kan geven.
Mooie nazomerdagen, ze komen geregeld voor, maar voelen niet vanzelfsprekend. Bij september denk ik aan regen en storm, maar in plaats daarvan mikt de zon een gouden gloed over de herfstbomen, een bonus waar je op kan hopen maar zeker niet op kan rekenen. Een allerlaatste opflakkering die de zon ons geeft. Iedereen zou er van moeten genieten zodat de vitamientjes gemakkelijker binnen komen. Na 19 dagen( buiten vorige dinsdag, toen waren alle lepels en alle reservelepels helemaal opgebruikt) aan één stuk doorgewerkt te hebben moest en zou ik rusten en genieten van dit zonnige weekend! Niet alleen waren de voorbije dagen fysiek zwaar ook emotioneel kreeg ik het hard te verduren. Ons gezinnetje werd vergroot. Na een jaar van goede raad gaf ik toe en plaatste het ezelasiel een vriend bij onze allerkoppigste Francis. Nog een dier bij, meer werk, meer zorgen. Maar toen ik zijn snuitje achter de poort zag verschijnen voelde ik iets rond mijn hartstreek in beweging komen, Het werd warm en begon te gloeien, waarna ik begon te grijnzen. Zo voelt het neem ik aan " als je hart opengaat". Dat was geweldig, maar alleen " zat het daarvoor dan potdicht"?
Waarom vond ik het nodig om ganse dagen " met een gesloten hart" door te brengen? Het gekke is dat je er niets kan aan doen, ik kan het niet bewust open of dicht zetten. Hoe verder je het openzet hoe harder je gekwetst voelt, dat heb ik in mijn 36 lentes al vaak gevoeld. Maar dit ezeltje ( Arthuur) zal mij niet kwetsen, hij vraagt veel liefde en dat gaan we hem met veel plezier geven.
Gisteren trok ik met mijn emmer naar de eikenbomen in de buurt. Een emmertje vol eikels is een namiddag vol plezier met mijn vier varkentjes. Ze hebben twee uurtjes gewandeld en gespeeld. Ik zette mij tegen een boomstam en met vier kwamen ze bij me staan voor hun beloning. Eén voor één een nootje en smullen maar. Zo'n dagen zouden er meer moeten zijn. Zo vergeet ik mijn werk maar ook vooral mijn ziek zijn. Eventjes niets anders dan mijn kleine kapoenen, dat zijn weer die kleine gelukjes.
Ik ben niet mijn ziekte, ik heb een ziekte en daarnaast ben ik ook gewoon een mens, een zeer dankbaar mens, een mens met veel gevoel, een mens met veel doorzettingsvermogen, een mens dat gelooft in het positieve, een mens dat luistert naar haar hart, een mens dat zich niet zomaar uit het veld laat slaan.
Mijn leven kent vele pieken en dalen. Soms dagelijks. Maar ik heb geaccepteerd dat de hoog gevoeligheid een deel van mijn leven zal zijn, dat ik dit niet hoef te verstoppen en het ook niet hoef te repareren. Ik ben niet gebroken. Ik ervaar, zie en voel de wereld alleen anders en dat is zoals het is. Mijn leven is verre van perfect of normaal, maar ik ben zeer dankbaar..
Een paar dagen niet geblogd, reden werk! Teveel werk, beursweek gehad. Voorbereidingen en dan het echte werk, dagen in een hete zaal zonder daglicht in mijn zondagspak. Strak en met een lach op mijn gezicht voor iedere klant, maar binnenin aan het sterven. Gisterenavond dacht ik " Mijn lijfje is dood maar mijn hersenen weten het nog niet". Maar vanmorgen gingen de oogjes toch weer terug open. Deze morgen moest ik dan nog op controle. Waar ik het volgende te horen kreeg. Met de laatste testen duurt de behandeling nog 9 maanden. Hey, das niet zo gepland, 1 jaar was gezegd en dat is volgens mij nog maar 8 maanden. Het is wat het is natuurlijk, maar zo komt mijn aftelschema in de war!! Dat was nog niet alles, het goede nieuws, schildklier doet het terug goed en bijnieren ook, maar dan kwam het. Pancreas en lever werken niet goed meer, je darmen bevatten rottingsgassen wat er op wijst dat het voedsel niet meer verteerd maar rot in je darmen.
Volgens mij keek ik toen heel raar alsof er een marsmannetje voor me stond. Dus even medicatie aangepast en een compleet ander voedingsschema. Geen koude groenten meer en zo weinig mogelijk fruit. Alsof dat nog niet genoeg rarigheid was blijkt mijn temperatuur binnenin veel te koud te zijn zodat mijn lever en pancreas niet meer willen werken. Die willen het liever lekker warm hebben. Alle gekheid op een stokje. wat moet ik hier nu weer mee. Mijn betablokkers moeten gestopt worden, weer een probleem bij. Er zit niet anders op dan een warm kussen op mijn buik te houden de volgende dagen voor de warmte en me heel rustig te houden. Hey soldaatjes in mij riep ik, komaan, geef acht en schiet terug in actie.
Ik liet het gaan. Troostte mezelf. Steunde mezelf. En ik was, onderweg. Nog even meisje. Nog even. Nog maar 9 maanden. Je kan het!
Fieso
Elke dag kruip ik mijn bed uit met volle moed, elke dag stap ik in de douche boordevol plannen, niets spectaculairs. Gewoon mijn werk, rustig aan. Het plan van vandaag " we vlieger er eens goed in".
En elke dag bedrieg ik mezelf waar ik bijsta, want elke dag kom ik al half geradbraakt uit die douche en besef ik " dit gaat niet goed". En elke dag begint dat spelletje opnieuw, van goeie moed naar bikkelharde realiteit. Maakt dat van mij een koppige ezelin? En dan nog eentje die zich blijft stoten aan dezelfde steen en haar werk kost wat kost wil afkrijgen.
Het lot van iedere zelfstandige, werken, werken en nog eens werken. Dit word een zeven dagen werkweek, dus ik zal maar snel onder mijn dik donzig dekbedje kruipen!
Fieso
De laatste weken kreeg ik een paar keer de vraag of ik me weer de oude voel en om meerder redenen is het antwoord hierop eigenlijk altijd " neen". De oude staat voor mij synoniem aan iemand die zich altijd de dag door moest sleuren, een glimlach opzetten en haar pijn verbloemen, toch altijd door en door ging, haar lichaam negeerde en heel erg beinvloedbaar was,die gewoon wel bestond maar nooit echt leefde.
Maar zo steekt mijn leven niet meer in elkaar en dat wil niet zeggen dat ik de dingen uit het verleden niet mis. Ik ben nu verplicht geworden van een heel bewust leven,elke seconde, elke stap is doordacht.
Doordat ik de voorbije weken en maanden door die gigantische hel ben gegaan, eerst geheel op de bodem van die onwijs diepe put moest liggen waar ik nu al meer en meer dagen heb dat ik daarin kan rechtop zitten. Voor iemand die de touwtjes altijd in houden wil nemen, heel perfectionistisch is, eigenwijs en een harde werker is dit geestelijk gezien enorm moeilijk. Niet alleen een gevecht tussen lichaam en " het beest" maar ook een gevecht met het geestelijke stuk dat dolgraag wil, maar een lichaam dat niet meer kan. En op dat moment is de verandering begonnen.
Zo realiseer ik mij meer dan ooit dat niet alleen ik, maar ook mijn kijk op de wereld veranderd is, hoe ik mensen anders bekijk, hun levenswijze die ik eigenlijk verfoei, andere die ik bewonder. Nu enorm kan genieten van de kleine dingen die voordien zo onbelangrijk leken. Vrienden die nooit echt vrienden zijn geweest ik nu "echt" vaarwel kan zeggen. Ook al kan ik misschien nooit meer een "normaal" leven lijden toch kan ik met een big smile zeggen, nee, ik word niet meer de oude!!
Fieso
