De laatste weken kreeg ik een paar keer de vraag of ik me weer de oude voel en om meerder redenen is het antwoord hierop eigenlijk altijd " neen". De oude staat voor mij synoniem aan iemand die zich altijd de dag door moest sleuren, een glimlach opzetten en haar pijn verbloemen, toch altijd door en door ging, haar lichaam negeerde en heel erg beinvloedbaar was,die gewoon wel bestond maar nooit echt leefde.
Maar zo steekt mijn leven niet meer in elkaar en dat wil niet zeggen dat ik de dingen uit het verleden niet mis. Ik ben nu verplicht geworden van een heel bewust leven,elke seconde, elke stap is doordacht.
Doordat ik de voorbije weken en maanden door die gigantische hel ben gegaan, eerst geheel op de bodem van die onwijs diepe put moest liggen waar ik nu al meer en meer dagen heb dat ik daarin kan rechtop zitten. Voor iemand die de touwtjes altijd in houden wil nemen, heel perfectionistisch is, eigenwijs en een harde werker is dit geestelijk gezien enorm moeilijk. Niet alleen een gevecht tussen lichaam en " het beest" maar ook een gevecht met het geestelijke stuk dat dolgraag wil, maar een lichaam dat niet meer kan. En op dat moment is de verandering begonnen.
Zo realiseer ik mij meer dan ooit dat niet alleen ik, maar ook mijn kijk op de wereld veranderd is, hoe ik mensen anders bekijk, hun levenswijze die ik eigenlijk verfoei, andere die ik bewonder. Nu enorm kan genieten van de kleine dingen die voordien zo onbelangrijk leken. Vrienden die nooit echt vrienden zijn geweest ik nu "echt" vaarwel kan zeggen. Ook al kan ik misschien nooit meer een "normaal" leven lijden toch kan ik met een big smile zeggen, nee, ik word niet meer de oude!!
xxx knuffel xxx
BeantwoordenVerwijderen