Een voet, een stap, andere voet, nog een stap. Langzaam kruipt de dag samen met mij verder. Moe, lastig en vooral futloos dool ik wat rond. Gelukkig heeft mijn vooropgesteld werk het goed met me voor en geraakt alles netjes op tijd klaar.
Dag 36 en nog geen greintje beterschap te merken, volgens de dokter alles in orde en geduld is een mooie boodschap. Ik was verwittigd eerst zieker daarna gezonder. Maar zoals ik eerder al zei geduld is niet aan mij besteed. Bij deze hele narigheid komt nog eens bij dat er natuurlijk meer is in mijn leven dan mijn gezondheid. Mijn geduld wordt zodanig op de proef gesteld dat ik ook tegen andere raar ga reageren. Tekstberichtjes, mails wat krijg je allemaal binnen per dag. Vroeger was het op automatische piloot iets terug sturen, nu is het heel doordacht, eerst nadenken voordat er weer op de verzendknop wordt gedrukt en er later sorry moet gezegd worden. Andersom is het natuurlijk ook zo, als ik van de andere kant iets krijg waar ik van denk.....tttsss... moet het gezegd worden. Vroeger kon ik al eens op de knop wissen drukken nu gaat het pijlsnel terug, met natuurlijk alle gevolgen vandien.
Toch sta ik ervan versteld hoeveel keer er gevraagd word " hoe gaat het met je", " lukt het daar" en net van mensen waar je het niet van verwacht, dat noem ik nu klein geluk.
En van dat kleine geluk word ik het gelukkigst, geen idee waarom, maar groot geluk is niet aan mij besteed.
Nu mag mijn wereld op dit moment een puinhoop zijn, als ik goed kijk is er altijd wel wat geluk te vinden, klein geluk misschien, maar wie het kleine niet eert..............................
Wat is jullie kleine geluk?
Fieso
Geen opmerkingen:
Een reactie posten