Voetbalgekte

Dinsdag de 17e, mooie dag om de Algerijnen te verslaan. Dat is bij deze gebeurd. Ik ben geen voetbalfan, en na deze wedstrijd bekeken te hebben weet ik weer waarom, er is geen bal aan. ( klinkt goed). Ze zijn goed begonnen, na 12 jaar afwezig te zijn geweest rekenen ze zich meteen weer tot favorieten. Vandaag hebben ze zich al een heel heel klein beetje bewezen op het gras. Ze hebben gewonnen, met hoeveel of hoe maakt geen verschil. 

Winnen is de boodschap en dat hebben ze gedaan!

In tegenstelling tot mezelf, ik heb nog niet gewonnen. bijlange niet. 
Zoals ik eerder al zei zit mijn hoofd vol rommel en die rommel zorgt voor ruis op mijn interne lijn. Komt het door de medicatie, de andere voedingsgewoonten, wie zegt het mij? De ruis gaat niet weg, ze begint te zoemen ondertussen. Ik denk en denk en denk teveel, niet dat ik tijd heb om te denken en bewust denk, maar mijn interne lijn neemt geen rust. Hij blijft draaien 24 uur rond.
 Net lang genoeg om nerveus rond te lopen. Degene die ons, de mens, of tenminste mij ontworpen heeft is echt één knop vergeten, de rust knop. De rust die ik een paar weken geleden begon te krijgen is met de noorderzon verdwenen. De schuldige aan dit verhaal ben ikzelf, ik weet het, ik kan niet loslaten.
 Nieuw puntje op de agenda, leren loslaten!! 

Fieso