mijn liefdesvuur

Na 5 dagen weer in bed doorgebracht te hebben voel ik me stilaan beter worden.
Weer leef en werkbaar. Na mijn vakantie in April ben ik niet meer "goed" geweest.
Leefbaar met redelijke momenten maar mentaal val ik steeds weer in de diepte.
Mijn verdriet komt dan weer als rauwe bittere pijn naar boven en kraakt me volledig.
Het enige dat op dat moment helpt zijn dan pijnstillers die je lam leggen.
Een lichaam gelooft alles wat je er tegen verteld, daarom luister en zing ik al 3 jaar ieder morgen de mantra van David Lurey.....
I'm the light of my soul
I' am bountiful
I'm beautiful
I'm blis
I am...I am
Maar deze weken heeft mijn lijfje het geloof in zichzelf weer verloren. Mijn soldaatjes stonden allemaal op een rij en begonnen een staking. Er moet weer onderhandeld worden met hen en dat begint moeilijker en moeilijker te worden. Ik ben zo bang dat ik letterlijk weer doorelkaar val. 7 jaar geleden viel ik letterlijk neer, op een koude vloer helemaal alleen, ze trokken toen de stekker uit mij. Ik ben bijeengeraapt en in een bed gelegd. Mijn spieren rond mijn ruggengraat waren verlamd, niemand wist hoe dat zou eindigen. Het enige dat ik kon was voor mij kijken, armen, benen, nek vergeet het. Met baby stapjes leerde ik terug stappen en revalideerde ik. Het kwam goed, maar de angst is gebleven.

Oude pijnen, iedereen heeft ze, weinig praten erover.

Maar onlangs kwam ik een spiegel tegen van oude pijnen , oude pijnen  waar ik de oorzaak van was,  een ex-liefje ( ja ze bestaan). Een berichtje op een late regenavond.......nog wakker? Mijn antwoord.....vertel!
Zijn huwelijk was onlangs op de klippen gelopen en hij wou zijn verhaal kwijt.
Hij vroeg me of ik ooit beseft heb hoeveel pijn ik hem heb gedaan door hem na 3 jaar aan de kant te zetten. Ik was zijn grote liefde, nooit had hij iemand nog zo graag gezien. Onrechtstreeks was ik medeschuldig aan zijn scheiding......  Tjaaaa, Ik weet dat ik die pijn veroorzaakt heb 23 jaar geleden maar dat dat nu nog moest leiden tot zo'n oude diepe pijnen, dat wist ik niet.  Ik was 18, nog volop aan het ontdekken en mijn liefdesvuur was gedoofd wat leidde tot pijn, verwarring, ontrouw en verdriet.
Hij vroeg me dat ik er nooit spijt van had. 
Ik kon alleen maar eerlijk antwoorden dat ik nu, 23 jaar later, precies hetzelfde zou doen. Ik zou mijn hart volgen, ik wil gaan voor liefde.
Ik hoop zo dat hij deze oude pijnen op een manier kan verwerken en er mooie herinneringen aan over kan houden net als ik.

Ik ben een dromer, altijd geweest. Een meisje, in een princessenjurk die droomde van een prins op een wit paard. Ik nachtdroom ook heel vaak, in dromen kom je in situaties die je als wakkere nooit kan bedenken, je speelt in je eigen onbegrijpelijke film maar met de juiste aandacht ondek je er wel dingen in, een verborgen kant van jezelf, een frisse blik op het verleden, een onvermoeide kracht, een diep verlangen.

Zolang ik kan verlangen is er hoop!

Fieso