Ruis op mijn lijn

Gisterenmorgen werd ik wakker en zei mijn lichaam "nee, dit doen we niet meer".
De voorbije weken was een afwisseling van enthousiasme en teleurstelling over gans de lijn. Het verlangen naar mezelf was weer groot, ik wil weer thuiskomen bij mezelf.
Laat andere maar hard zijn voor zichzelf, ik heb recht op zachtheid, positiviteit en eerlijkheid.
Ik ben niet bezig met het eindresultaat, maar met het moment zelf,  het nu.
Nu komt er weer rust, aandacht voor wat aandacht verdiend. 

Daarom ben ik jaren geleden beginnen mediteren, zo heb ik ook yoga leren kennen,
Zuiver voelen en zuiver leren weten is belangrijk geworden in mijn leven.
Het is nauwelijks te geloven hoe je kan veranderen door gewoon stil te zitten.
Mijn visie op mijn leven werd anders.
Lichaam en geest zijn onderling verbonden, telkens wanneer je je kwaad, verdrietig of rusteloos maakt verstoor je de balans van heel je fysieke wezen.
Elke keer ik hevig naar iets ga verlangen betekent dat een schok voor mijn basis.
De eerste maanden op de mat brak ik letterlijk open, met de tranen die toen gevloeid zijn vul ik emmers, maar nu net dat zou mijn lijden verminderen. Ik voelde immens verdriet dat ongefilterd binnen kwam.
Ik heb super begeleiders gehad die ik voor eeuwig dankbaar blijf, ze kwamen niet voor niets op mijn pad, mannen die hun ego konden opzij zetten, mannen die geaard waren, mannen die mijn pijn aanvaarden. Ze lieten me huilen, dwars door deze rauwe pijn van ongeloof, en onmacht.
Voor vele blijkt yoga een hip vrouwen ding te zijn, de social media laat het dan ook zo uitschijnen. Maar de echte yogi 's zijn meestal mannen. Ze staan dichter bij zichzelf tot op diepere lagen. Onze leermeesters, onze goeroe's.
Vele zien yoga om ergens van af te komen, maar eigenlijk dient het om ergens te geraken, je moet door je eigen shit heen en kijken waar het vandaan komt, dan pas zie je je pure jij.

Ik mediteer nog dagelijks, niet dat het altijd rustgevend of fijn is, meestal is het het tegenovergestelde, een storm van gedachten, ik word ongeduldig, geef me zelf kritiek, ik wil stoppen, baal van de gedachten dat ik niet hij mijn ademhaling kan blijven.
Mijn geest zal niet rustig worden omdat ik ernaar vraag, hij heeft de gewoonte om af te dwalen en te zoeken naar voldoening, hij probeert zich af te wenden van alles wat hij als onprettig ervaart. Dat is ook de reden waarom ik het doe, ik wil mijn geest leren kennen.
Niemand heeft een vrijkaartje voor een leuk en moeiteloos leven. 
Geluk en tegenslag, het is er altijd allebei.

Vaak gaan we verklaringen zoeken  voor gevoelens, we blokkeren ze, wijzen ze af.
We willen controle houden. Met yoga en meditatie krijg je een beter gevoel in de diepte, een andere ervaring.  Je blijft dicht bij jezelf.
Ook al ben je het even kwijt, de weg naar je diepere kern is bekend, je weet de weg er naar toe.
Ons lichaam liegt nooit, onze geest constant.

De wereld loopt vol vluchtende mensen, mannen, vrouwen die vluchten voor.....voor hun eigen leven, hun eigen realiteit, ze zijn doodsbang om zichzelf tegen te komen....hun angsten te voelen.  Maar deze vluchten brengen je alleen maar verder van je eigen huisje. Maak  jezelf niet bang door te ver vooruit te denken en allemaal beren op je weg te zien.  Doe vandaag je best voor jezelf.
Ik ben ook nog niet verlost van al mijn vluchtwegen, al 15 jaar kan ik geen baby gaan bezoeken, al 15 jaar kan ik geen proficiat zeggen of blij zijn bij een geboorte, zelfs niet voor mijn vriendinnen. Vorig jaar op vakantie was er een kindje zijn ouders kwijt, hij kwam naar me toe gelopen, ik heb m opgepakt en weer naar zijn ouders gebracht.
 Ik ben toen gebroken, door elkaar gezakt. 
Ik kwam mezelf daar weer tegen, de tranen stroomden in het midden van de straat en mijn hart had weer een scheur bij. Tot de dag van vandaag kan ik er niet over praten...dus ik vlucht ook nog steeds.maar ik weet dat ook dat stukje ooit een plaatsje krijgt.

Als je ziet waar ik vandaan kom, hoe mijn familie in het leven staat begrijp je wat een transformatie dit is geweest voor mij. Ik ben zo blij dat ik niet meer in die rat-race woon en nu elke morgen op mijn matje buiten kijk naar een prachtig schilderij dat elke minuut veranderd. Dat is rijkdom, mijn rijkdom! 

Fieso