zelfs met 10.000 oordoppen hoor ik mijn hart nog schreeuwen

Na 4 maanden geen letter op papier te krijgen, heb ik besloten mijn leven weer op een ander spoor te zetten. En aangezien schrijven mijn passie altijd geweest is, is dit een mooi begin.
Mijn leven, mijn lijfje heeft in deze periode alles beleefd wat het kon beleven.
Sinds het in juli in Frankrijk een kortsluiting heeft gehad is alles weer anders.

Eens je de bodem van de put hebt bereikt en in het pikzwarte komt, kom je dichtbij het licht. Ik kan het donker op me laten inwerken zonder oordeel of verzet, mijn lijf is op, het laadt niet meer op, mijn zenuwstelsel volledig overprikkelt.
Maar ik voel verdriet en geen onverschilligheid, door verdriet komt het licht stilaan door, het hoort bij elkaar, maar sommige durven dit verdriet niet aan en blijven geloven in het donker.
De vermoeidheid maakt het denken moeilijk. Ik weet dat er een nieuwe horizon is achter deze brokstukken, maar ik kan ze nog niet zien.

Mijn man werd na 23 jaar opeens mijn beste vriend, mijn zielsgenoot en mijn werkpartner, met een open mind keek hij toe hoe ik een nieuwe liefde vond.....dacht ik. 
Ik voelde dankbaarheid voor deze energie, de energie die ik lang niet meer voelde.
Maar ook hierin verloor ik mezelf, ik leerde de voorbije jaren meditatie, yoga, zelfliefde, liefhebben, vertrouwen en dat werd zomaar met 1 grote uithaal neergehaald. Ik liet dit toe.
Zelfs met 10.000 oordoppen hoor ik mijn hart schreeuwen, maar het mag niet baten...er is geen gehoor. Raken, kraken en maken was één van mijn vorige blogtitels en ook hier helemaal van toepassing. Ik heb me laten raken en laten kraken en alleen het " maken" zal ik zelf doen.

Liefde zonder geduld is niets, zonder geduld krijgt liefde nooit de kans om te rijpen. Het kost tijd om thuis te komen in een relatie om te laten zien wie je bent.
Het leven en de liefde overkomt je in 1 seconde, maar het kost tijd om er voor elkaar te zijn en ze te ontvangen.
Sommige verwachten een perfecte partner, maar twijfel is een goed teken, ons gebruikelijk oordeel moet ook in twijfel worden getrokken, maar soms zitten angsten in de weg om onszelf open te stellen.
Liefde heeft niets te maken met iemand veranderen zodat hij aan onze wensen en dromen voldoet. Dat is egocentrische manipulatie, geen liefde.

Loslaten lukt me niet in dit geval, het moet doorbranden, dat is de enige manier om met een onrealistisch verlangen om te gaan.
Ik gaf hem mijn blote ziel, maar zelfs dat was niet goed genoeg.
Het spel van aantrekken en afstoten, liefdesbang of bindingsangst.......is niet te onderschatten.  Maar leer je angsten aankijken, ren er niet voor weg. Oude pijnen die je niet durft voelen, blijven wonden, eens je ze onder ogen durft kijken worden het littekens en daar valt mee te leven.  Dan pas kan er ruimte komen voor een nieuwe ronde in de liefde, met nieuwe kansen.

Het tegendeel van liefde is voor mij geen haat, maar onverschilligheid, ach laat maar, elk gesprek uit de weg gaan, opgeven en geen moeite doen.
Echte liefde geef je niet op, die is zeldzaam.

Liefde is geen spel met regels, het gaat er niet om wie wie bespeeld, liefde verspil je niet.  Ik durf opkomen voor liefde, voor mijn liefde. Daarom dat ik dit ook niet kan opgeven.
Ik ben steeds vragende partij, hunker altijd naar antwoorden, ik wil begrijpen waarom iemand zegt dat hij van me houd maar het tegenovergestelde doet, die stilte is wat mij het meeste raakt en die ik verschrikkelijk vind.

Maar verdiet is geen psychiatrische afwijking en liefdesverdiet al helemaal niet. Het hoort bij het leven.

Ik ga nooit uit van onbegrip, maar de vraag " wat gebeurde er met jou, dat je dit doormaakt" spookt telkens door mijn hoofd.  Daarop volgt dan steeds " Wat kan ik voor je doen zodat je deze pijn niet meer moet voelen" .   Maar het antwoord is simpel....Niets.

Gelukkig heb ik vrienden die wel vragen hoe het met me gaat, een simpele vraag lijkt me....maar niet voor sommige. 
Als ik 2019 kan samenvatten bleek dit alles een fata morgana.


Fie

Alsof dit mijn ambitie was

Een moment van uitputting voel je pas echt goed als je even stilstaat.

Er was geen ontkomen aan, mijn lichaam bedot  je niet, dat heeft zijn eigen wijsheid. Na dag 4 op vakantie trok het  de stekker er uit. Mijn soldaatjes hielden het voor bekeken.  Ze waren de controle kwijt. Het ging er dan ook al een tijdje heel erg hard aan toe in mijn lijfje, en daar was de aanval. Een complete crash. Wat begon met hevige hoofdpijn en maagproblemen s morgens werd al gauw acute zenuwpijnen over gans mijn zijn, en als ik zeg gans mijn lichaam , bedoel ik dat letterlijk. Mijn benen weigerden dienst, organen begonnen te pruttelen.

Ik heb nog nooit zoveel pijnen gevoeld als daar in Frankrijk op vakantie. Nog nooit was mijn man  zo bang voor de gevolgen van een aanval , nu wel. En ze zijn dan ook niet min.  In de  connectie tussen mijn hersenen en mijn benen zit een kortsluiting, ze maken niet meer dezelfde afspraken waardoor lang stappen moeilijk is.  De zenuwpijnen in mijn linkerarm zijn ook verergerd en de pijn heeft mij enorm uitgeput zodat ik alleen maar wil slapen.

Nu zullen er nieuwe testen komen en hoop deze keer wel op een diagnose die in België herkend is en kan behandeld worden. Maar goed, dat is voor de volgende weken.

Ik voer al jarenlang een strijd die mij opgeslorpt heeft, mij ook getransformeerd heeft naar wie ik ben en het enige dat mij hier heeft gehouden is wilskracht en doorzettingsvermogen. 

Ziek ben ik, en ondergaan zal ik.

Niemand kiest voor een leven met beperkingen, om beknot te worden in zijn vrijheid, maar soms krijg je gewoon iets op je bord en kan je niet anders dan ermee om te gaan.

De laatste maanden is er verandering in mijn leven wat natuurlijk plots veel emoties en andere energieën met zich meebrengt. 

Ik ben niet bang voor mijn eigen kracht als vrouw. Kennelijk waren er vele levensjaren en rimpels nodig om uit te spreken wat ik wil, eens uitgesproken voelt het als een zegen. Soms kom je iemand tegen en weet je gewoon dat er een energiewissel nodig is, je hebt iets met elkaar uit te zoeken in dit leven of in één van de volgende.
Herinneringen die blijven voor het leven en bepaalde gevoelens zijn onbeschrijfelijk en zo welkom.

 Natuurlijk brengt zoiets stress mee wat nooit goed is in mijn geval, maar mijn levensvisie is en blijft , luister naar je hart, en dat heb ik dan ook gedaan. Dankbaar voor dit gevoel dat ik dan ook echt beleef tot diep in mijn ziel, blijft het moeilijk door mijn mijn beperkingen. Maar ik heb vertrouwen dat als het juiste moment daar zal zijn, ik zal komen waar ik graag wil zijn.

Ook heel dankbaar voor mijn vrienden en mijn beste vriendin die er altijd staan als ik ze nodig heb. Contacten verwateren, en nieuwe vriendschappen komen. Sommige hebben ook bang en weten niet hoe ze met mijn ellende moeten omgaan of beseffen niet hoe ernstig het is, daarom zwijgen ze maar.  En nee, niemand kan zich inleven, zelfs proberen te begrijpen is moeilijk. 
Niemand kan de ziekte oplossen, maar met steun aan je zijde kom je al ver. 

Ik ben hier ook niet voor gemaakt en heb ook geen speciale karaktereigenschap die dit makkelijker  of aanvaardbaar maakt, Alsof die mijn ambitie was.......

mijn liefdesvuur

Na 5 dagen weer in bed doorgebracht te hebben voel ik me stilaan beter worden.
Weer leef en werkbaar. Na mijn vakantie in April ben ik niet meer "goed" geweest.
Leefbaar met redelijke momenten maar mentaal val ik steeds weer in de diepte.
Mijn verdriet komt dan weer als rauwe bittere pijn naar boven en kraakt me volledig.
Het enige dat op dat moment helpt zijn dan pijnstillers die je lam leggen.
Een lichaam gelooft alles wat je er tegen verteld, daarom luister en zing ik al 3 jaar ieder morgen de mantra van David Lurey.....
I'm the light of my soul
I' am bountiful
I'm beautiful
I'm blis
I am...I am
Maar deze weken heeft mijn lijfje het geloof in zichzelf weer verloren. Mijn soldaatjes stonden allemaal op een rij en begonnen een staking. Er moet weer onderhandeld worden met hen en dat begint moeilijker en moeilijker te worden. Ik ben zo bang dat ik letterlijk weer doorelkaar val. 7 jaar geleden viel ik letterlijk neer, op een koude vloer helemaal alleen, ze trokken toen de stekker uit mij. Ik ben bijeengeraapt en in een bed gelegd. Mijn spieren rond mijn ruggengraat waren verlamd, niemand wist hoe dat zou eindigen. Het enige dat ik kon was voor mij kijken, armen, benen, nek vergeet het. Met baby stapjes leerde ik terug stappen en revalideerde ik. Het kwam goed, maar de angst is gebleven.

Oude pijnen, iedereen heeft ze, weinig praten erover.

Maar onlangs kwam ik een spiegel tegen van oude pijnen , oude pijnen  waar ik de oorzaak van was,  een ex-liefje ( ja ze bestaan). Een berichtje op een late regenavond.......nog wakker? Mijn antwoord.....vertel!
Zijn huwelijk was onlangs op de klippen gelopen en hij wou zijn verhaal kwijt.
Hij vroeg me of ik ooit beseft heb hoeveel pijn ik hem heb gedaan door hem na 3 jaar aan de kant te zetten. Ik was zijn grote liefde, nooit had hij iemand nog zo graag gezien. Onrechtstreeks was ik medeschuldig aan zijn scheiding......  Tjaaaa, Ik weet dat ik die pijn veroorzaakt heb 23 jaar geleden maar dat dat nu nog moest leiden tot zo'n oude diepe pijnen, dat wist ik niet.  Ik was 18, nog volop aan het ontdekken en mijn liefdesvuur was gedoofd wat leidde tot pijn, verwarring, ontrouw en verdriet.
Hij vroeg me dat ik er nooit spijt van had. 
Ik kon alleen maar eerlijk antwoorden dat ik nu, 23 jaar later, precies hetzelfde zou doen. Ik zou mijn hart volgen, ik wil gaan voor liefde.
Ik hoop zo dat hij deze oude pijnen op een manier kan verwerken en er mooie herinneringen aan over kan houden net als ik.

Ik ben een dromer, altijd geweest. Een meisje, in een princessenjurk die droomde van een prins op een wit paard. Ik nachtdroom ook heel vaak, in dromen kom je in situaties die je als wakkere nooit kan bedenken, je speelt in je eigen onbegrijpelijke film maar met de juiste aandacht ondek je er wel dingen in, een verborgen kant van jezelf, een frisse blik op het verleden, een onvermoeide kracht, een diep verlangen.

Zolang ik kan verlangen is er hoop!

Fieso

Ruis op mijn lijn

Gisterenmorgen werd ik wakker en zei mijn lichaam "nee, dit doen we niet meer".
De voorbije weken was een afwisseling van enthousiasme en teleurstelling over gans de lijn. Het verlangen naar mezelf was weer groot, ik wil weer thuiskomen bij mezelf.
Laat andere maar hard zijn voor zichzelf, ik heb recht op zachtheid, positiviteit en eerlijkheid.
Ik ben niet bezig met het eindresultaat, maar met het moment zelf,  het nu.
Nu komt er weer rust, aandacht voor wat aandacht verdiend. 

Daarom ben ik jaren geleden beginnen mediteren, zo heb ik ook yoga leren kennen,
Zuiver voelen en zuiver leren weten is belangrijk geworden in mijn leven.
Het is nauwelijks te geloven hoe je kan veranderen door gewoon stil te zitten.
Mijn visie op mijn leven werd anders.
Lichaam en geest zijn onderling verbonden, telkens wanneer je je kwaad, verdrietig of rusteloos maakt verstoor je de balans van heel je fysieke wezen.
Elke keer ik hevig naar iets ga verlangen betekent dat een schok voor mijn basis.
De eerste maanden op de mat brak ik letterlijk open, met de tranen die toen gevloeid zijn vul ik emmers, maar nu net dat zou mijn lijden verminderen. Ik voelde immens verdriet dat ongefilterd binnen kwam.
Ik heb super begeleiders gehad die ik voor eeuwig dankbaar blijf, ze kwamen niet voor niets op mijn pad, mannen die hun ego konden opzij zetten, mannen die geaard waren, mannen die mijn pijn aanvaarden. Ze lieten me huilen, dwars door deze rauwe pijn van ongeloof, en onmacht.
Voor vele blijkt yoga een hip vrouwen ding te zijn, de social media laat het dan ook zo uitschijnen. Maar de echte yogi 's zijn meestal mannen. Ze staan dichter bij zichzelf tot op diepere lagen. Onze leermeesters, onze goeroe's.
Vele zien yoga om ergens van af te komen, maar eigenlijk dient het om ergens te geraken, je moet door je eigen shit heen en kijken waar het vandaan komt, dan pas zie je je pure jij.

Ik mediteer nog dagelijks, niet dat het altijd rustgevend of fijn is, meestal is het het tegenovergestelde, een storm van gedachten, ik word ongeduldig, geef me zelf kritiek, ik wil stoppen, baal van de gedachten dat ik niet hij mijn ademhaling kan blijven.
Mijn geest zal niet rustig worden omdat ik ernaar vraag, hij heeft de gewoonte om af te dwalen en te zoeken naar voldoening, hij probeert zich af te wenden van alles wat hij als onprettig ervaart. Dat is ook de reden waarom ik het doe, ik wil mijn geest leren kennen.
Niemand heeft een vrijkaartje voor een leuk en moeiteloos leven. 
Geluk en tegenslag, het is er altijd allebei.

Vaak gaan we verklaringen zoeken  voor gevoelens, we blokkeren ze, wijzen ze af.
We willen controle houden. Met yoga en meditatie krijg je een beter gevoel in de diepte, een andere ervaring.  Je blijft dicht bij jezelf.
Ook al ben je het even kwijt, de weg naar je diepere kern is bekend, je weet de weg er naar toe.
Ons lichaam liegt nooit, onze geest constant.

De wereld loopt vol vluchtende mensen, mannen, vrouwen die vluchten voor.....voor hun eigen leven, hun eigen realiteit, ze zijn doodsbang om zichzelf tegen te komen....hun angsten te voelen.  Maar deze vluchten brengen je alleen maar verder van je eigen huisje. Maak  jezelf niet bang door te ver vooruit te denken en allemaal beren op je weg te zien.  Doe vandaag je best voor jezelf.
Ik ben ook nog niet verlost van al mijn vluchtwegen, al 15 jaar kan ik geen baby gaan bezoeken, al 15 jaar kan ik geen proficiat zeggen of blij zijn bij een geboorte, zelfs niet voor mijn vriendinnen. Vorig jaar op vakantie was er een kindje zijn ouders kwijt, hij kwam naar me toe gelopen, ik heb m opgepakt en weer naar zijn ouders gebracht.
 Ik ben toen gebroken, door elkaar gezakt. 
Ik kwam mezelf daar weer tegen, de tranen stroomden in het midden van de straat en mijn hart had weer een scheur bij. Tot de dag van vandaag kan ik er niet over praten...dus ik vlucht ook nog steeds.maar ik weet dat ook dat stukje ooit een plaatsje krijgt.

Als je ziet waar ik vandaan kom, hoe mijn familie in het leven staat begrijp je wat een transformatie dit is geweest voor mij. Ik ben zo blij dat ik niet meer in die rat-race woon en nu elke morgen op mijn matje buiten kijk naar een prachtig schilderij dat elke minuut veranderd. Dat is rijkdom, mijn rijkdom! 

Fieso

Fly on the wings of Love

Met mijn blog wil ik in de eerste plaats jullie een inkijk geven in mijn leven als lymie, Waar ik enorm veel reacties op krijg, waarvoor dank.  Bij deze reacties zitten ook persoonlijke verhalen, ik probeer me hierin te laten leiden door mijn vrouwelijke wijsheid zodat mijn raad zacht en mild is. Ik probeer niet te oordelen en open te staan voor elke situatie. Mijn blog wordt gemiddeld tussen de 300-500 gelezen op verschillende adressen. Super, dat een persoonlijk verhaal dat anoniem begon zo kan groeien, maar lieve mensen, ik ben geen therapeute, ik probeer zoveel mogelijk raad te geven naar mijn eigen ervaring en kunnen. Super vind ik het dat jullie zoveel vertrouwen in me hebben.
Daarom wil ik aan deze blog een positieve noot toevoegen........

Ik ben ziek, heel ziek eigenlijk, maar ben perfect gelukkig met het leven dat ik leid, ook al loopt het niet zoals ik zou willen of zoals mijn ego het graag zou hebben, maar ik weet dat dit leven me leid naar de plaats waar ik moet zijn. Ik weet dat we ons moeten overgeven aan het grotere geheel en open staan voor wat er op ons pad komt. En ook ik trap in de val van mijn kleinere  zelf om mee te gaan in de waan van de dag en te geloven dat deze realiteit de echte is.
Dan ga ik geloven dat er alleen maar rekeningen zijn, lastige klanten, klanten die hun facturen niet betalen, niet leuke berichtjes, een onredelijke wereld.
Als je in deze negativiteit te lang blijft hangen veranker je hier ook in.
Je doet jezelf onrecht aan en word je eigen ergste vijand. De energie vloeit niet meer en het enige dat je doet is vechten tegen onrecht. Dit alles houd je klein.

Ik heb jaren geleden de keuze gemaakt een ander leven te leiden, ik wil niet boos en teleurgesteld zijn in het leven, ook al was en is het hard.  Ik wil genieten in de mate van het mogelijke, ik wil liefhebben, ik wil beminnen, ik wil vrouw zijn.
We maken allemaal foute keuzes, maar vergeef  jezelf voor de  fouten die je maakte en omarm jezelf.
Ga voor dingen die jezelf gelukkig maken.  Ik heb veel moeten leren, liefde, lief hebben, eigen liefde, vertrouwen.....ook ik heb misbruik gekend en beslissingen  moeten maken die ik meedraag tot mijn laatste dag..
Nee, het is niet gemakkelijk om over te praten, dat doe ik dan ook niet, maar op papier zetten lukt me wel. Ik sta voor openheid, transparantie en authenticiteit en daar hoort ook dit verhaal bij.
Ja, ik heb al vaak in een hoekje zitten huilen, dat haalt alle scherpe kantjes weg......maar ik weet dat het nodig is om door te gaan, ik moet nog dieper zakken naar mijn kern.




Natuurlijk is het voor iedereen anders, iedereen heeft andere noden, voor mij is mijn vrouwelijkheid enorm belangrijk. Mannelijke energie moet mijn yang zijn. Zingen en dansen doe je vanuit je vrouwelijkheid, daarom zijn ze ook een belangrijk puntje in mijn leven. Maar liefhebben is voor vrouwen het allerbelangrijkste...de onvoorwaardelijke liefde die een vrouw kan voelen is onbeschrijfelijk. Daarom kan deze ook zo pijn doen.
Elke vorm van liefde , of je nu vrijgezel bent, jaren getrouwd, net gescheiden, verboden liefde  of smoorverliefd, is de motor van ons bestaan. Zolang je je eigenwaarde blijft omarmen, onafhankelijk blijft kan er een onvoorwaardelijke liefde ontstaan. 
Degene die mij persoonlijk kennen weten dat ik door een vuur ga voor liefde, voor passie en voor geborgenheid.
Daarom nodig ik jullie allemaal uit om met me  mee te vliegen op de vleugels van de liefde, fly baby fly, reaching the stars above, touching the sky. 




Fly on the wings of love
------------------------------

In the summer night when the moon shines bright feeling love forever and the heat is on when the daylight is gone still - happy together there is just one more thing I would like to add she is the greatest love I've ever had fly on the wings of love fly, baby, fly reaching the stars above touching the sky and as time goes by there is a lot to try and I'm feeling lucky In the softest sand smiling hand in hand love is all around me there is just one more thing I would like to add she is the greatest love I've ever had fly on the wings of love fly, baby, fly reaching the stars above touching the sky (Olson Brothers) Fieso

Raken, kraken en maken

Na een week vakantie zou ik willen dat het anders was, mijn hoofd vol watten, rug geblokkeerd, armen en benen vol spierknopen en een nek die niet meer wil draaien.
Ik ben al een tijdje klaar met mijn lyme, maar de lyme blijkbaar niet met mij.
Wat doe ik fout, is het mijn schuld, hoe kon ik het beter doen?  Ik wil uit deze film weglopen die me niet bevalt. Maar jammer genoeg werkt het zo niet. Ik ben moeder van..., vrouw van..., vriendin van..., partner in crime van....mensen die me nog niet kwijt willen.
Hoe harder ik vecht en vlucht, hoe harder de realiteit terug komt. Deze werkwoorden helpen om te overleven maar het is geen juiste manier om verder te leven.
Waarom doe ik dingen die ik doe.....een simpel maar hard antwoord.
Ik ben ongeneeslijk ziek en het verleden heeft me al meermaals plat gelegd, niet wetende wat morgen komt. Ik wilwgenieten van het leven dat me rest .De botsing met de realiteit stel ik uit, ik ontmoet nieuwe mensen en ben er zeker van dat ik mijn pijnen kan verstoppen, maar het blijft een wankel evenwicht.
Ik vecht als mens om een ziekte niet te baas te laten zijn, ik struikel telkens, ik val maar sta altijd weer op. Ik negeer mijn soldaatjes om te blijven liggen.

Mijn verdriet in het leven voelt vandaag weer diep en rauw, maar ik geef het ruimte.
Al heb ik nooit mijn grootste verdriet verwerkt......Dat zal ook nooit gebeuren, ik ga er elke dag doorheen.
Tegenslag,  verlies en verdriet horen bij het leven, deze dragen we mee in onze denkbeeldige rugzak. Ik zeg nooit tegen mensen en wil het zelf ook niet horen ,tijd heelt alle wonden, sommige pijnen helen nooit, ze hebben je ziel geraakt, je hart gekraakt en je leven gemaakt. Ze worden steeds weer open gereten.
Ook deze wonden brengen potentiële wijsheid met zich mee, trek die deur open en luister naar wat je niet wilt horen. Ik laat mijn tranen stromen, ze spoelen de scherpste kantjes weg.
Geluk is niet hebben wat je wil, niet tevreden zijn met wat je hebt maar weten wat je wil en daarvoor gaan. Met passie in het leven staan, geef je over aan die passie...beleef ze.

Als ik verhalen van mensen rondom mij hoor, ben ik blij dat ik mijn leven anders beleef, bewuster leef, niet wegloop maar onderga. Het maakt me zachter en milder.
Zolang je je blijft druk maken om wat anderen van je vinden zal je voor altijd hun gevangene zijn. Wanneer we onze emoties laten afhangen van andere....onze collega's, onze partners, onze familie geven we hen de controle over ons leven.
Jouw lot ligt in hun handen en zij bepalen wanneer jij je goed of slecht voelt.
Waarom willen mensen hierin niet groeien?
Waarom verliezen mensen hun eigenheid?

Fieso

Durf trekt aan je hand

Twee weken verder......mijn ogen weer helderder, mijn geur weer scherper?
Misschien, ik weet het niet goed. Twee weken had ik terug een lach op mijn gezicht, vandaag kwamen de tranen terug. Je kan weer even vergeten welk je situatie is, maar dan zijn er telkens dezelfde valkuilen waar je in trapt.....dezelfde levenslessen komen terug tot je ze begrepen hebt. Ik kan niet iemand anders zijn dan ik ben....ik ben....ik ben...ik ben......op zoek naar .....in mijn leven.
Het leven is geen generale repetitie voor iets dat komt, nee, dit is het gewoon.
Het is wat je ervan maakt. Ik kom weer op een weg met splitsingen, welke weg neem ik, welke keuze maak ik. Altijd komt er dan twijfeling en onzekerheid. Deze maakt je bang, bang voor het onbekende. Twijfel beschermt je soms, terwijl durf gelijktijdig aan je hand trekt. Zonder risico's blijf je op de hoofdbaan maar is dat degene die je wil nemen?

Elke blog die ik de voorbije 5 jaar schreef zouden vandaag kunnen geschreven zijn.
Waarom? Omdat ik geen lessen leer, ik blijf in valkuilen trappen....die ikzelf maak of die mensen voor me opzetten. Ik ga over grenzen, pijn uitputting en hartproblemen zijn de prijs.

Ik schreef ooit "het leven is een achtbaan", mijn leven hangt op zijn kop en draait om hoogtes en laagten , pieken en dalen. Wel, laat het duidelijk zijn, ik hou niet van achtbanen en toch stap ik er telkens weer in.

Ik blijf mezelf in de ogen kijken en nee, ik zie nog geen verbonden ziel, eerder een gekwetste ziel die een rauwe pijn met zich meedraagt......
Vandaag keek ik iemand anders in de ogen, ik zag de spiegels van zijn ziel.
Die hoop ik bij mezelf ook ooit terug te vinden. Het is mooi je met deze spiegels te kunnen verbinden.

Mijn strijd is nog niet gestreden, ik ben en  blijf een lymie met heel veel co infecties, maar deze heb ik geplaatst. Ik praat met mijn angsten en werk eraan. Ik ben fier op mijn zieke lijfje en dat is perfect zo.

Op reis in mijn hoofd

Tijd is mijn vriend geworden, na 6 maanden op onze berg te leven kan ik deze zin, waar ik al mijn ganse leven op hoopte, uitspreken.  Geen to-do lijstjes meer voor mij.

Doen wat moet gedaan worden, mijn werkdagen organiseren dat er geen verloren tijd meer is en de resterende dagen er zijn voor mezelf. Stil en dankbaar zijn...mini meditaties en vooral lief zijn voor mezelf.  

Werken aan dromen....aan mijn kinderlijk geluk.

Vrede nemen met wat was is belangrijk voor me, niets is vanzelf gegaan. Ik werd dan ook besmet toen ik 10 was met deze rotziekte. Sindsdien komt er teveel cortisol vrij, dit hormoon zorgt ervoor dat ons lichaam gaat reageren op stress en dat we altijd klaar zijn om gevaar dat op ons afkomt.Je hart gaat sneller kloppen, je ademhaling wordt oppervlakkiger, om te kunnen overleven. Dit is bij mij een constante waardoor mijn lichaam en geest nooit in ruststand komen. Ook als kind was dit een probleem.

Cortisol wordt gemaakt in de bijnieren, vandaar dat deze bij mij compleet uitgeput zijn., mijn gewicht niet omlaag te krijgen is en de behoefte aan suiker constant is.

Mijn bloeddruk blijft ook in vluchtmodus staan, welke medicatie ik hier ook voor slik.

De produktie van serotonine word onderdrukt en dit geeft je een depressief gevoel.

En zo gaat het verder.........Om het in het kort uit te drukken ik heb een chronisch stress probleem, niet veroorzaakt door de psyche maar omdat ik een lymie ben.

Ik hoorde onlangs...jij hebt alles om gelukkig te zijn......even stopte de wereld met draaien, wil je mij hier nu echt schuldgevoelens doen krijgen......onbewust zeggen mensen toch zulke dingen.....kijk waar je woont, wat een prachtwerk heb je....je ziet er goed uit.....je doet wat je wil. Ik wil gerust wisselen hoor, met wie dan ook, eventjes om te voelen wat ik voel en nee niet soms maar werkelijk iedere dag.  Maar dat mag ik niet zeggen van mijn therapeute, volgens haar hebben mensen genoeg inlevingsvermogen om hier mee om te kunnen gaan......ik geloof haar niet. Je kan je er iets bij voorstellen maar echt weten, nee.  

Overleven dus in een moeilijke wereld, ik probeer vaak alleen te zijn, alleen dan krijg ik een beetje rust. Mijn eigen gezelschap is het belangrijkste, ik zet bewust de ene voet voor de andere, ik kan niet meer springen met twee voeten gelijk.

Een paar weken geleden logeerde ik een weekend bij de trapistinnen in Brecht.....daar kom ik thuis, de rust die ik nodig heb, het is er gewoon. Ik beloofde mezelf meer tijd te spenderen daar, daar waar ik het liefste ben. 

Alleen met mezelf brengt het creatieve in me boven...mijn dromen kregen weer vorm.  Voor de eerste keer voelde ik ook hun kracht, hun geloof, ja, daar geloof ik in en dat hoef ik niet te bewijzen. Anderen mogen er van vinden wat ze willen, ik vind het fijn te denken dat er een bron is om kracht uit te putten en welke naam eraan gegeven word maakt niet uit. 

Vaak hoor ik....hoe gaat het met je......een ontwijkend antwoord komt snel...maar ik stel ze me nu vaak zelf... Fie, hoe gaat het nu met mezelf?  Ik vind er geen antwoord op... tranen zijn mijn antwoord.   Ik weet het niet. Ik aanvaard mezelf, mijn situatie maar kan er zo slecht mee omgaan. Mijn grenzen worden beperkter en beperkter. Pijnstillers en supplementen worden meer en meer. Tranen, ongelooflijk hoeveel een mens er heeft.....

Dan komt vaak mijn volgende vraag...Fie wat heb ik nodig om me goed te voelen.... en daar kan ik alleen maar mijn schouders voor ophalen.

Als ik mezelf een glasheldere spiegel voorhoud herken ik mezelf, ik zie hoe ik lijd, de symptomen zijn er...Angstig, nerveus, onrustig en pijn.  Het zijn nu niet de vier leukste woorden maar zoals ik nog al vaak zei...de waarheid is niet alleen leuk. 

Gelukkig heb ik de laatste weken vaak realistische dromen s nachts......over situaties, personen, mannen, vrouwen....je kan het zo gek niet bedenken.  De realiteit mag dan niet zo rooskleurig zijn, in mijn dromen heb ik een heel fijn leven, ben ik even op reis in mijn hoofd. 

Hopelijk mogen er een paar dromen werkelijkheid worden !

Fieso