Hoever ga je als mens voor je gezondheid. Het antwoord leek altijd vanzelfsprekend. De laatste tijd stel ik dat antwoord meer en meer in twijfel. Hoe goed ik mijn grenzen "voeding en rust" ook bewaak, mijn pijnbestrijding wordt alsmaar moeilijker. Om mijn levenskwaliteit die ik heb te behouden neem ik iedere avond twee zware pijnstillers (morfine-achtig) deze werken +- 24 u. Voldoende om te kunnen functioneren. Sinds een paar weken heb ik zenuwpijnen aan mijn linkerzijde bijgekregen. Als dit blijvend is gaan we een verder lymestadium in genaamd Borreliose Neurophatie. Mijn gewone pijnstillers helpen hierbij voor geen meter dus kreeg ik andere pijnstilling voor zenuwpijnen bij.
Heel blij, deze medicatie slaat aan, pijn is draaglijk maar de bijwerkingen zijn niet mals. Ze leggen niet alleen de overprikkelde zenuw lam zodat ik mijn linker arm en hand niet onder controle heb, ze maken ook een wazig zicht, slecht gehoor, duizeligheid verwardheid bij spreken. Deze bijwerkingen zouden moeten overgaan.
Ik, die zoals jullie al jaren lezen, koos een weg zonder medicatie met natuurlijke supplementen, zit nu echt op een zijspoor. Ik heb een zelfgebouwde reddingsboot gebouwd die me door de dagen dobbert , maar er komen steeds meer woeste baren, mijn boot is niet bestand om vaak onder te gaan. Mijn mooie boot is stilaan aan herstelling toe.
Yoga wordt moeilijker, maar meditatie blijft een constante in mijn leven.
Mijn lichaam spreekt en ik heb leren luisteren. Hoewel ik vroeger tegen pijnstilling was, geef ik het mijn lijfje nu, het komt tot rust. Is het goed.....is het slecht....
In Januari krijg ik een update, hopelijk vinden we terug een manier om de pijnstilling te verminderen en de natuurlijke weg terug in te slaan.
Mijn leven draait momenteel niet om wat ik wil, wel om wat ik nodig heb, op grond daarvan maak ik mijn keuzes.
Mentaal sta ik sterk en heb ik een heldere kijk op alles, daarom ook mijn twijfel hoever je moet of kan gaan voor je gezondheid. Ik begin mensen die het leven "opgeven" meer te begrijpen.
Ik hoorde en hoor nog steeds mensen die onze verhuis niet begrijpen.....je geeft alles op, je vrienden, familie, sociale leven....Inderdaad maar je geeft het allerbelangrijkste niet op..JEZELF
Diezelfde mensen begrijpen ook niet dat ze in een rat-race zitten en geleefd worden door diezelfde familie, vrienden en sociale leven....Hier in het groen weet je pas echt wat rust en stilte met je doet. Hier stap je bewust uit de rat-race..hier werk je aan jezelf, aan healing.
Als je jong bent kan je die buiten jezelf zoeken maar bij ouder worden of ziekte vind je deze koestering in jezelf. Elk mens moet eerst een oorlog voeren met zichzelf om meester te worden.
Het absurde in gans dit verhaal is dat niemand ziet hoe slecht mijn lijfje eraan toe is en hoe zeer het lijdt. Bij elke foto op sociale media krijg ik te horen hoe ik straal en hoe goed ik eruit zie.....Als je jaren tussen de make-up gewerkt hebt en de belabberdste gezichten goed hebt gekregen, is het niet moeilijk jezelf op foto goed te krijgen. Niets is wat het lijkt.
Deze ziekte is een deel van mij, ik ben een lymie ......een overlever en een vechter.
Pijn is direct en eerlijk, het is nuttig, het dwingt me te luisteren naar mezelf.
Ik probeer mijn lichaam niet langer als een probleem te zien, ik aanvaard en koester het.
Ik werk aan dromen.
J
e voelt dat het over is, ook al gebruikt hij daarvoor geen woord....
Je voelt dat het over is, dat heb je vanuit zijn hart gehoord....
Je voelt je ten einde raad, probeert ergens heel ver weg te kruipen.
Hebt jezelf helemaal ingesloten zodat de pijn niet in jouw hart kan sluipen.....
Je voelt je alleen gelaten, wilt niet bij deze wereld horen.
Hebt het niet meer in eigen hand, je hebt de strijd verloren.....
Je voelt je zo machteloos, hebt van hem geen kans gekregen.
Wilt eigenlijk weten waarom hij dit gevoel heeft verzwegen......
Je voelt je gekrengt, hij heeft het contact zomaar opeens verbroken.
Laat jou hier zomaar achter terwijl hij een andere wereld is ingedoken.....
Je voelt je verbannen, alsof hij jou naar een eiland heeft gebracht.
Wilde daar samen met jou gaan wonen, maar hij heeft plots iets heel anders bedacht...
Je voelt je niet gehoord, alsof je zijn verklaring niet waard bent.
Hij spreekt geen enkele letter, alsof jij het alfabet niet kent.....
Je voelt je gebroken, gunt hem dat plezier niet.
Probeer niet te huilen, zodat hij jouw verdriet niet kan zien......
Je voelt je weg gesmeten, hij heeft je bij het vuil gegooid.
Voel je vies en incompleet, jouw gebroken stukjes heeft hij triomfantelijk uitgestrooid...
Je voelt je zielloos,belofte maakt schuld....
bij zijn woorden zonder inhoud, zodat jouw ziel in nevel is verhuld.....
Je voelt je totaal gebroken, de liefde was een monoloog,
je meende zijn gevoel te horen, terwijl hij alleen zijn lippen bewoog........
Fieso
Verwachtingen zijn nergens goed voor, maar wel menselijk. Ze mogen er zijn, nee ze zijn er gewoon. Het is soms heel moeilijk om te geven zonder iets terug te verwachten...maar het is wel de sleutel tot harmonie in ons leven.
Was dat het nu.....vriendschap..liefde...ja dus. 18 dagen geleden om precies te zijn trok ik een streep onder zowat de helft van mijn "vriendenkring". Ze kregen een uitnodiging in de bus ,waar veel werk in gestoken was ..., die geschreven gepostzegeld en gebust was, geen tekstberichtje of een facebook uitnodiging maar een echte ordinaire uitnodiging. De echte vrienden heb ik eruit gehaald.....de rest krijgt nog geen tot ziens.
Degene die zich aangesproken voelen, het is klaar.
Acceptatie is wat overblijft.....ik was maar een......
18 dagen heb ik er mee geworsteld, het knagende gevoel blijft, het brengt me niet verder. Met deze gevoelens weet ik geen raad, maar ik weet wel dat ze moeten gevoeld worden. De reddingsboei in woelige wateren ben je tenslotte zelf.
Het verlangen om aan mezelf toe te behoren is nog sterker geworden dan aan eender wie.
Zulke dingen brengen me uit balans, de voorbije jaren volgden de pijnlijke gebeurtenissen elkaar op. diepe, rauwe, oude pijn. Maar er is geen ontkomen aan, vluchten kan niet.
De ontstekingen zijn weer aanwezig en de hoofdpijn is blijvend. Eigen schuld, ik had meer moeten rusten en minder verlangen.
Voor de eerste keer in mijn 40 lentes lang heb ik mezelf afgevraagd, wat als ik een pijnstiller meer zou nemen, hoe lang trek ik dit nog, wil ik dit nog......domme gedachten, maar wel gedachten om bij stil te staan, op mijn yoga mat stromen dan weer de tranen en denk ik..wat voel ik,wat maakt me gelukkig.
Eerlijk, op dit moment is het wazig en weet ik het even niet.
Fieso
Deze donderdagmorgen laat me weer even terug keren naar mezelf. Een dag in september dat het miezert, een dag dat ik terug een warme vest en wollen sokken aan mijn voeten draag, een dag die normaal een glimlach op mijn gezicht zou geven maar dat doet het niet.
Na een wervelwind van veranderingen de laatste maanden in mijn leven sta ik vandaag even stil.
Mijn soldaten staken het werk. Ik word tot halt geroepen.
Mijn lichaam was maanden in extase van chaos en onrust.
Een rare mengelmoes van gevoelens. Veel te veel ondernomen en mezelf te weinig rust gegund, vooral mentaal dan.
Ik wil me steeds weer een "normaal"mens voelen.
Ik realiseer me dat ik me heel erg thuis voel in dit lichaam vol beperkingen maar dat ik er gewoon niet naar geluisterd heb, alle signalen werden genegeerd.
Ik moet terug naar mijn binnenste, naar de plek waar ik een tijdje niet geweest ben, niet meer gevoeld heb en mijn ziel niet meer heb laten spreken.Een beter seizoen dan de herfst is er niet om dit te doen.
Een nieuwe omgeving, een nieuwe thuis, een nieuw begin.......Nooit meer de oude herfst, hier hoop ik rust te vinden, een thuis.
Een thuis is waar het fijn is, waar het warm is, waar je jezelf kan zijn, waar je liefde voelt. Ook hier zal aan gewerkt moeten worden.
Mijn lichaam, mijn tempel, mijn huis heeft liefde nodig om in balans te blijven op fysiek, mentaal en spiritueel vlak.. Ik probeer het te voeden met liefde, eigenliefde. Die is echt, liefde van buitenaf wordt vaak gecreëerd door eigen gedachten, wat dan weer pijn en verdriet met zich meebrengt.
Met deze levensles worstel ik nog vaak, maar ik ga ze aan, in dit leven, in dit lichaam, in dit nieuwe avontuur........
Nooit vergeet ik de zin die ik van een wijze man leerde, hij zei "herhaal het totdat je hem nooit meer vergeet"
Jij, jij mag er zijn, jij met al je beperkingen, jij mag stralen, jij bent uniek, jij bent sterk...;en vergeet nooit liefde overwint alles.....
Namasté
Fieso
