Hoever ga je als mens voor je gezondheid. Het antwoord leek altijd vanzelfsprekend. De laatste tijd stel ik dat antwoord meer en meer in twijfel. Hoe goed ik mijn grenzen "voeding en rust" ook bewaak, mijn pijnbestrijding wordt alsmaar moeilijker. Om mijn levenskwaliteit die ik heb te behouden neem ik iedere avond twee zware pijnstillers (morfine-achtig) deze werken +- 24 u. Voldoende om te kunnen functioneren. Sinds een paar weken heb ik zenuwpijnen aan mijn linkerzijde bijgekregen. Als dit blijvend is gaan we een verder lymestadium in genaamd Borreliose Neurophatie. Mijn gewone pijnstillers helpen hierbij voor geen meter dus kreeg ik andere pijnstilling voor zenuwpijnen bij. Heel blij, deze medicatie slaat aan, pijn is draaglijk maar de bijwerkingen zijn niet mals. Ze leggen niet alleen de overprikkelde zenuw lam zodat ik mijn linker arm en hand niet onder controle heb, ze maken ook een wazig zicht, slecht gehoor, duizeligheid verwardheid bij spreken. Deze bijwerkingen zouden moeten overgaan.
Ik, die zoals jullie al jaren lezen, koos een weg zonder medicatie met natuurlijke supplementen, zit nu echt op een zijspoor. Ik heb een zelfgebouwde reddingsboot gebouwd die me door de dagen dobbert , maar er komen steeds meer woeste baren, mijn boot is niet bestand om vaak onder te gaan. Mijn mooie boot is stilaan aan herstelling toe.
Yoga wordt moeilijker, maar meditatie blijft een constante in mijn leven.
Mijn lichaam spreekt en ik heb leren luisteren. Hoewel ik vroeger tegen pijnstilling was, geef ik het mijn lijfje nu, het komt tot rust. Is het goed.....is het slecht....
In Januari krijg ik een update, hopelijk vinden we terug een manier om de pijnstilling te verminderen en de natuurlijke weg terug in te slaan.
Mijn leven draait momenteel niet om wat ik wil, wel om wat ik nodig heb, op grond daarvan maak ik mijn keuzes.
Mentaal sta ik sterk en heb ik een heldere kijk op alles, daarom ook mijn twijfel hoever je moet of kan gaan voor je gezondheid. Ik begin mensen die het leven "opgeven" meer te begrijpen.
Ik hoorde en hoor nog steeds mensen die onze verhuis niet begrijpen.....je geeft alles op, je vrienden, familie, sociale leven....Inderdaad maar je geeft het allerbelangrijkste niet op..JEZELF
Diezelfde mensen begrijpen ook niet dat ze in een rat-race zitten en geleefd worden door diezelfde familie, vrienden en sociale leven....Hier in het groen weet je pas echt wat rust en stilte met je doet. Hier stap je bewust uit de rat-race..hier werk je aan jezelf, aan healing.
Als je jong bent kan je die buiten jezelf zoeken maar bij ouder worden of ziekte vind je deze koestering in jezelf. Elk mens moet eerst een oorlog voeren met zichzelf om meester te worden.
Het absurde in gans dit verhaal is dat niemand ziet hoe slecht mijn lijfje eraan toe is en hoe zeer het lijdt. Bij elke foto op sociale media krijg ik te horen hoe ik straal en hoe goed ik eruit zie.....Als je jaren tussen de make-up gewerkt hebt en de belabberdste gezichten goed hebt gekregen, is het niet moeilijk jezelf op foto goed te krijgen. Niets is wat het lijkt.
Deze ziekte is een deel van mij, ik ben een lymie ......een overlever en een vechter.
Pijn is direct en eerlijk, het is nuttig, het dwingt me te luisteren naar mezelf.
Ik probeer mijn lichaam niet langer als een probleem te zien, ik aanvaard en koester het.
Ik werk aan dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten