Oplaadtijd

Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet.

Links, rechts of was het toch het zijweggetje? Niemand kan de richting aantonen, niemand weet waar je heen moet. Daarom is het ook zo moeilijk en maken we vaak de foute keuzes.

Een blij en ontspannend leven, zonder overdadig mokken of piekeren en verre van oppervlakkig. Het lijkt gemakkelijk, maar de weg er naartoe is zwaar. Een proces waar je niet zonder kleerscheuren doorkomt. Elke keer ik denk op de goede weg te zitten staat er wel ergens een bordje met "lyme gevaar" langs de kant gevolgd door een wegversperring. Hart, longen, darmen, maag, spieren,pezen overal kruipt " het beest" om het mij moeilijk te maken zodat ik mijn reis moet onderbreken.

Ik heb ondertussen wel geleerd dat ik de gedachten aan genezing los moet laten, hoe harder de gedachten te bestrijden, hoe sterker ze worden. Door er losjes naar te kijken helpt het ze te relativeren.

Voor mijn eigen ontwikkeling moet ik dingen los laten.
Hoewel ik heel erg geloofde en het doel stelde op genezing, heb ik dat doel nu stilaan losgelaten.
We zien wel wat er komt.

Mijn lepelvoorraad vult zich sneller dan een jaar geleden, maar ik merk als ik te moe word dat mijn lichaam stilvalt. Ik zwel op, mijn maag, darmen, lever, nieren stoppen gewoon met werken tot ik weer uitgerust ben. Het kan maar zo simpel gaan als het ritme van alles te volgen. Rusten, ontgiften en zorgen voor mezelf dat is nu het aller belangrijkste. Voldoende oplaadtijd nemen als ik weer eens mijn lijn gepasseerd ben.

Het leven heeft me laten zien dat het de vreemdste wendingen kan nemen, ik ben benieuwd wat er nog allemaal aankomt. Dit is mijn unieke pad, is het niet wonderlijk. De weg ontvouwt zich vanzelf terwijl ik de reis verder zet. Het enig wat ik moet doen is op de juiste weg blijven............

Fieso

Ik heb "Het leven"

Er zijn zo van die dagen dat je al chagrijnig bent bij het wakker worden, nog voor dat je je ogen goed en wel hebt geopend. Meestal geen idee waar het vandaan komt, geen slechte droom, geen slechte dagplanning, gewoon nieuwe medicatie die mijn soldaatjes liever zien gaan dan komen. Ik neem ze nu 2 weken in en lijk wel een luchtballon. Ik zwel helemaal op en ben zo misselijk als iets. De herxheimerreacties van een jaar geleden zijn terug . Ik Krijg geen eten binnen, maar volgens de dokter, helemaal zo als het moet lopen met natuurlijk niet zo'n aangename bijwerkingen. Ik sleep mezelf zo al tien dagen uit mijn bed en kruip er na het werk weer even ongemakkelijk in. Het is opnieuw mijn overlevingseiland.

Ook dan kan je leuke unieke ervaringen hebben, gisteren speelden drie vliegen tikkertje in de lucht, een klein spinnetje liet zich zakken aan haar draadje, heen en weer en heen en weer. De vliegen gingen onverstoorbaar verder met hun nutteloze bezigheid, en ik lag daar in een halve coma., maar toch ik was niet ongelukkig.

Het was dromen van de toekomst, maar met beide voeten op de grond gezet worden door het pijnlijke besef dat alles wordt bepaald door een kracht sterker dan mezelf, namelijk door een lichaam dat niet meewil met mijn geest. Een lichaam dat weer op een dieptepunt zit door verandering, verandering van medicatie.

Toen kwam dat liedje op de radio 'Aint got no/I got life', hierbij kwam mijn glimlach terug. Zo veel dankbaarheid in een paar minuten. Misschien zit het vandaag weer helemaal niet mee, opeens herinner ik mij wat ik wel heb. Ik heb mijn hoofd, mijn ogen, mijn oren,mijn neus, mijn mond, mijn lach, mijn hart en mijn ziel. Kortom ik heb het leven.

Gewoon "zijn"

Daar lag ik dan op een zwart matje op de grond proberen gewoon "te zijn". De 2 de week mindfulness.Wat vind ik het lastig om mijn gedachten zolang bij mijn lichaam en geest te houden.  Na een week intens oefenen kom ik er achter dat het helemaal geen ontspanningsoefening is maar een inspanningsoefening voor mijn mind. Mijn coach staat dan ook elke keer klaar met een spiegel, zodat ik meer en meer bewust word van mijn eigen gevoel. Ook de valkuilen waar ik vorige week ben ingetrapt bespreken we. Het blijft lastig met die geest die altijd afdwaalt, terug in het verleden, of op weg naar de toekomt, er zijn allerlei oordelen, angsten die dit moment verbloemen.  Ik probeer wel enkele keren per dag te gaan zitten en mijn gedachten te observeren. dat is de enige manier om er achter te komen dat gedachten gaan en komen, en gaan en komen als golven op zee. Dan kan het pas echt interessant worden.....dan merk ik dat ik echt wel meer ben dan alleen maar gedachten. Diep in mij, helemaal in de kern zit toch een rustige kracht. Volgens mij noemen sommige dit de ziel. Om echt bij die ziel te komen heb ik stilte nodig. Nu ben ik erachter gekomen dat stilte daarom voor mij zo belangrijk is.


Ieder dag een beetje meer bewust zijn van de "rommel". Al de chaos wordt meer en meer zichtbaar, hij heeft zich dan ook jaren opgestapeld. Bij onze verhuis 5 jaar geleden heb ik dan ook een kamer vol rommel meegesleurd. Dingen waarvan ik dacht nooit afscheid te kunnen van nemen. Nu besef ik dat herinneringen beter in mapjes kunnen geklasseerd worden in je hoofd dan opgestapeld in een kamer. Het moet een plaats krijgen in mijn mind. Stapje per stapje gaan we dit opruimen zodat er meer ruimte komt voor nieuwe ervaringen, nieuwe levenslessen maar vooral overzicht.
Deze morgen heb ik de deur van de rommelkamer op een kier gezet, we zien wel wat de gevolgen zijn.

Fieso

De Ik-Zie-Wel- houding

Mijn gevoel doet een beetje raar de laatste tijd. Ik zou het op de mindfulness kunnen steken maar het is al langer aan de gang. Ik begin minder en minder verwachtingen te hebben. Minder verwachtingen van mijn gezin, werk, vrienden, gezondheid, gewoon van het leven rondom mij. En wat blijkt nu, geen verwachtingen hebben is het geluksrecept. Een rustgevend gevoel dat ik nog niet kende. Een paar weken, maanden geleden verwachte ik dat ik snel beter ging worden.Na dat verschrikkelijke jaar zou alles terug op zijn plooi vallen. Nu weet ik dat dat veel te veel verwachtingen waren en dat ik de druk veel te hoog heb gelegd. Ik maakte een mooi verhaaltje in gedachten van hoe iets zou kunnen zijn. Maar mijn droomwereld en de realiteit matchen nu eenmaal niet vaak met elkaar. Dat betekent niet dat de realiteit tegenvalt, hij is gewoon anders.
Maar ik merk nu dat ik veel meer open sta voor de mooie momenten die zomaar op mijn pad komen zodra ik mijn verwachtingen laat varen. Kortom momenten dat ik het leven aanvaardt zoals het komt.
Natuurlijk blijf ik dromen en hoop koesteren, maar meer geniet van de weg die ik bewandel.
Maar de Ik-Zie-Wel -Houding staat me wel aan.



De voorbije week was best heftig, nieuwe medicatie die me een constante zeurende hoofdpijn bezorgen, me amper laten slapen en dan de eerste keer mindfulness.
Nieuwe medicatie die me flink laten ontgiften. Drie kg groene tabletten kreeg ik in mijn schoot geworpen en eten maar. Mijn verdere eetlust is volledig weg, positief voor de weegschaal maar daar is ook alles mee gezegd. Mijn eerst 2 uur mindfulness waren leuk maar tegelijkertijd ook raar. Raar in de zin van, ik wist helemaal niet dat onze gedachten zo vaak werden weg getrokken. Ze willen hun eigen weg gaan en hebben er veel voor over. Het is zoals een spier trainen. Elke paar seconden onze gedachten terug brengen naar waar ze horen te zijn. Niet simpel, maar we gaan er voor. Ik kan net niet die ene persoon zijn waar het niet bij lukt.
Je gedachten bekijken zonder oordeel, hoe mooi kan het zijn.


Fieso

eindelijk verandering

Eindelijk verandering in mijn lijfje te bespeuren. Vandaag een niet geplande test gedaan en wat bleek. De borrelia bacterie verzwakt me niet meer. Ik mag dus stoppen met de antibiotica. "Het beest" is in een diepe slaap maar je hoort me al aankomen, Na elk goed nieuws moet er natuurlijk ook iets negatiefs komen, mijn pancreas zit vol gifstoffen en de rest van mijn lichaam weer vol schimmels. Hoe kan dat nu, aangezien ze zich niet meer kunnen voeden met suikers? Toch wel, fruit zijn ook suikers en het minimale aan zetmelen ik ook eet, ze aanbidden ze, de rotzakjes. 1 medicatietje minder en 3 nieuwe erbij. Waarom ook niet. De komende 3-4 weken ziet mijn eetpatroon er behoorlijk karig uit. Nu worden alle fruitjes, natuurlijke suikers en zetmelen gans geschrapt.

Niets aan te doen, ik mag "het beest" niet aanmoedigen om wakker te worden dus gaan we er maar weer voor. Binnen 4 weken testen we terug, als alles goed is en de borrelia bacterie blijft zoals ze is, de schimmels en gifstoffen zijn weg kan ik eindelijk beginnen aan een herstel van mijn eigen paleisje. Ik hoop binnen 4 weken of maanden of jaren niet te moeten herbeginnen met deze verdomd zware antibiotica. Wie had nu gedacht dat een paar druppeltjes van dat toch natuurlijke goedje iemand zo ziek kan maken.
Ik heb altijd flink mijn best gedaan om er niet ziek uit te zien als andere mij zagen, ik ga op m'n best naar buiten en keerde het voorbije jaar op m'n slechtste terug. Als de deur achter me dicht viel, viel gelijk het masker af. Strompelde ik naar de dichtst bijzijnde bank, helemaal op. Ik heb het voor vele goed kunnen verstoppen, waarom, uit trots, schaamte of angst? Geen idee.....
Alleen de mensen die dag in dag uit met mij leven die er een beter zicht op hebben en dan nog is het moeilijk te begrijpen.
Een juiste behandeling stond nooit op mijn hoofd geschreven, wat die behandeling inhoudt al evenmin.
Ik was voor vele onzichtbaar ziek, maar schijn bedriegt en dat weet ik maar al te goed.


Ik heb het gevoel dat ik langzaam aan terug recht krabbel na deze oorlog.
Gewonnen heb ik hem nog niet, maar mijn soldaatjes hebben al wel een medaille verdiend voor dit level. Hop naar het volgende!!