slingers en een roze bril

De laatste 2 dagen gaat het stiekem goed met me, kleine stapjes vooruit. Des te rotter mijn leven werd, hoe mooier de momenten nu zijn. Als alles steeds donker rond je is moet je wel een roze bril opzetten. Wel,hopelijk gaat die bril meer en meer af kunnen en blijft het licht. Ik weet ook wel dat het een cliché is, dat het leven een feest is en je de slingers zelf moet ophangen, maar het is niet voor niets een cliché. Ook al donderen mijn slingers duizend keer naar beneden, ik blijf ze oprapen! Positief zijn is nodig want mijn leven ziet er nu eenmaal mooier uit met slingers.
En ja, ziek zijn is zwaar en ook ik huil soms tranen met tuiten en vraag ik me af, komt dit goed?
Dan komt de roze bril weer tevoorschijn en klamp ik me vast aan de kleine dromen. Dat mijn glas half leeg is is waar, maar het is dus ook nog halfvol, he. Aan mezelf te bepalen hoe ik het wil zien.
Gisteren ben ik naar de dierentuin geweest ( mijn favoriete plaats), vroeg vertrokken met de trein met het idee net na de middag terug thuis te zijn om te rusten. Dit was mijn eerste inspannend uitstapje in maanden. Rustig hebben we gewandeld, gekeken, geoordeeld, gerust, gewandeld en pas tegen half 6 de trein richting huis genomen. I'm back in business!! Thuis gekomen en natuurlijk uitgeteld zonder eten bed in. Moe dat ik was maar zo voldaan. Deze morgen nog steeds moe maar buiten mijn ontgiftingshoofdpijn ( waar ik zo stilaan gek van word) en wat stramme benen alleen maar uitgeput. Goed uitgeput van werkelijk iets te doen. Volgens mij ben ik op de goede weg! Natuurlijk verwacht ik niet iedere dag zonneschijn, maar aan deze momenten trek ik mezelf dan weer op.