Lyme crime

Morgen vertrek ik op vakantie, 2 volle weken rust, rust voor mijn lichaam en hopelijk gaat dit gepaard met innerlijke rust. Maar nu zit ik hier met een hoofd dat als ik m loslaat keihard op de grond zou vallen en zou barsten zo zwaar. Mijn hersenen lijken zo gezwollen dat de hersepan te klein lijkt, elke piep of gesnor lijken wel loeiende sirenes in een weergalmende ruimte. Een hart dat tekeer gaat in mijn borstkast en om de haverklap even overslaat, dansende letters op mijn scherm, maar toch schrijf ik met de vermoeidheid dat als een deken over mij hangt. Vakantie of niet, lijfje breekt bijna. Ik zit hier weer op zo n punt, zo eentje waar ik mezelf had voorgenomen niet meer op te willen zitten. Ik heb geleerd te voorkomen, waar zijn al deze levenslessen nu gebleven. Alles was zo druk, druk druk druk. Een woord dat ik eigenlijk niet meer zou moeten gebruiken. Ik wil ook altijd zo ontzettend veel. Ik doe, ik kan nog meer en uiteindelijk is het teveel. Ik had nog thans goed gerust op voorhand maar blijkbaar bouw ik niet genoeg energie op en degene die er dan is is heel snel opgebruikt.Geen drama nu, morgen gas terug nemen en genieten van een leuke vakantie. 

Fieso

Sleutel

Eigen schuld, jaja geef me maar een flinke uitbrander, vertel me maar dat het mijn eigen schuld is, ik weet het. Laatste werkdag afgerond en hier zit of beter gezegd lig ik weer in mijn bed met een lichaam dat kapot en moe is, pijnscheuten in mijn benen, longen die niet meer geheel gevuld kunnen worden en een raar dof gevoel in m'n hoofd. Ik moet toegeven, ik ben helemaal uit evenwicht alleen maar door een week door te werken. te werken zoals iedere zelfstandige zou moeten doen. Alle energie is weer spoorloos verdwenen, allemaal ingepakt in een dubbele mousse en mee opgestuurd naar de laatste klanten.
Nu ik het allemaal een beetje voor elkaar begon te krijgen begonnen de laatste werkdagen en donder ik weer in mekaar. Mijn goede voornemens die zo heilig waren heb ik toch weer van me af laten pakken door het werk. Ik heb teveel hooi op mijn vork genomen, ik weet het. Ik moet hier toch weer even bij stilstaan en eruit leren. Dat noemen ze eigenwijsheid en daar heb ik toch een grote dosis van, wat mij ook gebracht heeft waar ik nu sta. Paden die voor mij onbewandeld waren hiervoor, paden die lastig waren. Bij elke 10 stappen voorwaarts zette ik 15 vreselijke achterwaartse stappen om dan langzaamaan terug te komen waar ik begonnen was. Nu zet ik nog maar 1 stap vooruit, blijf ik staan en wacht ik om soms terug 1 stap meer vooruit tegaan of 2 stappen achteruit. Geen grote stappen vooruit of reuze stappen achteruit.
Het lijkt wel of ik zit in een grote kooi waar de sleutel van weg is gegooid, verstrikt in een web zonder mogelijkheid er ooit uit te komen, verdwaald in een doolhof op zoek naar de uitgang die onvindbaar is.
In een gevecht met mijn lichaam dat niet meer instaat is terug te vechten, in een gevecht met de buitenwereld die van mijn situatie niets begrijpt, in een gevecht tegen "het beest", het gevecht tegen lyme waar je alleen op je eigen houtje, je eigen wilskracht en doorzettingsvermogen doorkomt.
Zo heb ik al mijn moed bijeengenomen en begon ik toch aan deze behandeling, ik wil de sleutel vinden van deze verschrikkelijke kooi, mijn leven weer op rails krijgen.

Fieso

Orthorexia Nervosa

Mijn wenkbrauwen gingen stijf omhoog staan, waar ze toch wel even bleven hangen toen ik deze naam las.Volgens de dokter behoor ik nu tot deze groep mensen. Nog nooit, maar dan ook nooit had ik van deze rare naam gehoord. Ik moest er wel om lachen hoe ze toch telkens weer groepjes maken. De term Orthorexia Nervosa gebruiken ze voor mensen die zich concentreren op gezonde voeding door het vermijden van sommige voedingsmiddelen zoals suiker, alcohol, tarwe, zuivel enzovoort. Die ook nog eens op de etiketten in de supermarkt gaan kijken dat er geen additieven inzitten. Je kan je afvragen welke idioot doet dit. Ik dus, heel plichtsbewust en onder lichte dwang van de dokter.'Deskundigen ' vinden dat als je bepaalde dingen uit je voedingspatroon schrapt en kiest voor biologische, natuurlijke voedingsbronnen er iets mis is met je. Je moet dan in een hokje gestopt worden en er moet een naam op je geplakt worden ( hey, ik doe dit wel voor m'n gezondheid!) Is dit niet een beetje de omgekeerde wereld??Ik weet nu ondertussen al heel wat meer over detoxen en door m'n studies weet ik ook wat alles met een lichaam doet. Zo kwam ik tot de conclusie dat veel produkten niet goed zijn voor een gezond lichaam, laat staan voor een ziek lichaam. Suiker beroofd het lichaam van de broodnodige mineralen en heeft vooral een uitputtende werking ipv een energie leverende.Natuurlijk zullen er mensen zijn die zich extreem uithongeren, maar dat heeft dan weer een andere benaming. Voor iedereen die mij een beetje kent doe ik hier niet aan mee, eten hoort bij mijn leven, gezond kan ook lekker zijn!! 

Fieso

Vrouwen

Even een oppeppertje voor onszelf !

Vrouwen......


Toen God de vrouw schiep was Hij al 6 dagen aan het overwerken. Er

verscheen een engel en die zei: Waarom spendeert u zoveel tijd aan

dit model? En de Heer antwoordde: Heb je gezien aan welke

voorwaarden mijn creatie moet voldoen? Ze moet flexibel zijn, 200

beweegbare delen hebben die allemaal te vervangen zijn, ze moet

functioneren op cola light en kliekjes, een schoot hebben waar 4

kinderen op kunnen zitten, een kus die alles kan genezen, van een

geschaafde knie tot een gebroken hart, EN ze mag maar 1 paar handen hebben.



De engel was overweldigd door alle voorwaarden: 1 paar handen! Niet

te geloven! En dat is het standaard model? Dat is teveel werk voor 1

dag. Neem op z'n minst morgen erbij om het af te maken. Maar dat

gaat niet, protesteerde de Heer. Ik ben bijna zover, ik heb deze

creatie die mij zo na aan het hart ligt bijna afgerond. Ze geneest

zichzelf al als ze ziek is EN werkt 18 uur op een dag.



De engel kwam dichterbij en raakte de vrouw aan. Wat heeft U haar

zacht gemaakt Heer. Ze is zacht zei de Heer, maar ik heb haar ook

heel hard gemaakt. Je hebt geen idee wat zij kan doormaken of voor

elkaar kan krijgen. Kan ze ook nadenken? vroeg de engel. De Heer

antwoordde: Ze kan niet alleen nadenken, ze is ook in staat om zaken

te beredeneren en te onderhandelen.Toen viel de engel iets op, hij

raakte de wang van de vrouw aan. Oeps, ik geloof dat deze lekt! U

heeft er teveel ingestopt. Dat is geen lekkage, corrigeerde de Heer

dat is een traan. Waar dient een traan voor? vroeg de Engel. De Heer

zei: De traan is haar manier om uiting te geven aan haar vreugde,

haar leed, haar pijn, haar teleurstellingen, haar liefde, haar

eenzaamheid, haar droefheid en haar trots. De engel was onder de

indruk.U bent geniaal, Heer. U heeft aan alles gedacht!



De Vrouw is werkelijk ongelooflijk. En dat is ze! Vrouwen hebben

krachten die mannen doen verbazen. Zij doorstaan ontberingen en

dragen lasten, maar houden vast aan geluk, liefde en vreugde. Ze

glimlachen wanneer ze willen schreeuwen. Ze zingen wanneer ze willen

huilen. Ze huilen als ze blij zijn en lachen als ze nerveus zijn. Ze

vechten voor datgene waar ze in geloven. Verzetten zich tegen

onrechtvaardigheid. Ze accepteren geen 'nee' als ze geloven dat er

een betere oplossing is. Ze nemen minder, opdat hun familie meer

heeft. Ze begeleiden een bange vriend(in) naar de dokter. Hun liefde

is onvoorwaardelijk. Ze huilen wanneer hun kinderen zichzelf

overtreffen en juichen als hun vrienden in de prijzen vallen. Ze

zijn blij met het nieuws van een geboorte of huwelijk. Hun hart

breekt als een vriend(in) sterft. Ze betreuren het verlies van een

familielid, maar blijven sterk wanneer ze denken dat er niet genoeg

kracht over is. Ze weten dat een knuffel en een kus kan helpen een

gebroken hart te helen.


Vrouwen zijn er in alle maten, kleuren en vormen. Ze zullen rijden,

vliegen, lopen, rennen of mailen om te laten zien hoeveel ze om je

geven. Het hart van de vrouw zorgt dat de aarde draait. Zij brengen

vreugde en hoop. Zij bezitten compassie en idealen. Zij ondersteunen

familie en vrienden. Vrouwen hebben essentie om dingen te zeggen en

alles te geven.



Geef dit door aan iedereen zodat iedereen weet dat vrouwen  maar 1 fout hebben


Ze vergeten nog wel eens aan zichzelf te denken!!!!

We zijn" onzichtbaar"

Laat ik beginnen bij het begin: de basis van onze gezondheid die gecreëerd wordt in onze darmen dus de voeding die we tot ons nemen. Ik doe niet aan een dieet wat veel mensen soms wel denken, maar mijn voedingspatroon bestaat uit een gezonde voeding waar mijn intoleranties/overgevoeligheden uit zijn gehaald en verder wat goed voelt voor mij op dat moment. Ik ga hier geen benaming aan geven, ook al lijkt het vast wel op bepaalde diëten, maar voor mij voelt dit verre van een streng dieet. Het is geen straf, het is een levensstijl! Hoe doe jij het, hoe hou je het vol, ik zou het niet kunnen hoor ik vaak. Dan begin ik al te lachen, hoe kan je weten dat het niet gaat lukken als je het niet probeert. Het is geen keuze, het is noodzakelijk. Als het voor dezelfde reden is als bij mij kunnen jullie het natuurlijk wel! Ook is dit voor ieder verschillend. Ik mag geen suiker, zoetstoffen, melkprodukten, soja, tarwe, gist, aardappelen, pasta, rijst, geur en kleurstoffen, bewaarmiddelen en zo kan ik nog wel doorgaan. Andersom bekeken wat mag ik wel. Groenten, fruit, vlees en vis. Niet veel dus. Begin maar al te denken waaruit je ontbijt zal bestaan.

Een probleem dat stilaan duidelijk wordt is mijn geheugen en gedachten. Soms voelt mijn hoofd als een dolgedraaid hyperactief kind, dat je in de juiste banen wil leiden en beheerst wil laten zijn, maar hoe meer je hierin je best doet hoe meer het buiten de lijntjes kleurt en over 7 sloten gelijk wil springen. Een flinke klus dus! Concentratie, waar is ze gebleven. Medicatie heb ik ze ingenomen, ja wanneer en hoeveel? 

Hier is dus geduld en aandacht voor nodig, daar bereik ik wat mee, maar daar komt de aap weer uit de mouw. Ik heb geen geduld!!
Ik mag niet klakkeloos mijn druppels innemen, nee het moet precies gebeuren. Aandacht, aandacht dus.


Dit samen met tientallen andere symptomen maakt je ziekte nog steeds onzichtbaar. Buiten je bent precies moe, zie of hoor je niets. Degene die heel dicht bij me staan merken het natuurlijk wel.
Je kan beter je 2 benen breken voor op begrip te kunnen rekenen van de maatschappij, dan heb je beperkingen.

Mijn eigen ik

Ik had me voorgenomen niet te veel aandacht te geven aan het hele gebeuren rond het neergestorte vliegtuig omdat dit mij zo ongelooflijk verdrietig maakt als ik eraan denk hoe het leven van deze mensen in één klap is afgepakt, de nabestaanden hebben zoveel verdriet, boosheid en onmacht. Meer den 200 mensenlevens zomaar verwoest, een hel om door te gaan. Heel mijn medeleven gaat uit naar hen!
Meestal ben ik een positief iemand omdat ik geloof dat waar je energie in steekt dit zal voeden. Maar soms kun je er niet omheen, hoe graag we ook willen, niet alles kan positief zijn. we hebben moeilijke periodes en zonder deze zouden er ook geen goede kunnen zijn( klinkt raar). Wij, de mens draait de aarde om zeep en de enige die dit kunnen rechtzetten zijn ook wij, de mensen. We zouden beter dat egoïsme terug opzij zetten, niet rationeel handelen vanuit boosheid, verdriet of onmacht. Alles draait om geld, macht en hebzucht. Wat is er in godsnaam aan de hand met deze wereld. Wat behaal je met oorlog voeren, waar is het respect nog te zoeken?


Afgelopen tijd heb ik ervaren als chaotisch, lyme was het enige dat me bezig hield, ik had geen tijd om te voelen of te denken, misschien wel door m'n neus en lippen door , ik gunde mezelf de tijd op dat moment niet. Of de tijd leek me te kostbaar om daarvoor te gebruiken, als ik eerlijk ben wilde ik gewoon niet voelen wat ik voelde, want dan moest ik ook naar dat gevoel handelen. Een belangrijk gevoel, mijn gevoel! Deze periode van niet te willen voelen, de periode van het " lyme protest" heeft me allesbehalve gelukkig gemaakt besefte ik de voorbije dagen. Het heeft me bijzondere momenten opgeleverd, maar m'n glimlach die bovenkwam was fake, geen gelukzalig gevoel meer. Ik dreef weg van de persoon die ik was, en zo besloot ik gisteren om weer helemaal voor mijn eigen gevoel te gaan. Een gevoel dat meestal klopt, dat mij de juiste weg wijst. Ik wil alleen naar buiten brengen dat de strijd met lyme een hel kan zijn. Toch begint mijn zoektocht naar mezelf!

Kijk even

Kijk naar deze foto en laat dan je gedachten afdwalen.............vertel me wat je ziet.

Fieso

Toen en nu

Denk maar niet dat ik het zal vergeten.
Mijn hart zal het pijnlijk blijven weten.

Als je om zo’n situatie niet kunt geven,
dan besef je weinig over leven.

Dat ik er maar van kan dromen,
in zo’n gezond lichaam te wonen.

Energie moet ik leren doseren en keuzes zal ik moeten maken,
en dan kies ik de belangrijke zaken.

Niet meer dat nutteloos geven,
zonder echt te leven.

Genieten van het hier en nu,
met degene die me niet in de steek lieten,
Toen en nu…

Fieso

Roadtrip naar mezelf

Mijn leven is een roadtrip, maar soms een rollercoaster met vele loopings en soms een bootje op een rustig kabbelend beekje. Voornamelijk een mentale roadtrip, aangezien de wegen me niet vaak veel verder brengen dan mijn eigen kleine omgeving. En via de verharde wegen, op fijne dagen ook wel iets verder, veilig dichtbij mijn comfortzone, maar dat is eigenlijk helemaal niet wie ik echt ben. Een verre reis, rondtrekken met de rugzak, andere culturen ervaren dat was mijn droom. Ik werd op een andere reis gezet, in een trein, een rollercoaster, een roadtrip, hoe je het noemen wilt, een innerlijke reis. Een reis die zo ongelooflijk veel van me vraagt, een reis van zeer diepe dalen, een reis beklimmend van de hoogste bergen, een reis van veel eenzaamheid en verdriet, een reis die om een onuitputtelijke doorzettingsvermogen vraagt, maar ook een reis die me uiteindelijk juist door die onvoorspelbaar hobbelige wegen heel ver gebracht heeft. Het bracht me bij mezelf, mijn binnenste, mijn ziel en mijn hart, waar ik de liefde en kracht vind om door te gaan, door te gaan over die hobbelige weg naar een betere gezondheid, door te gaan om ooit die reis, mijn droom, te gaan beleven en te maken. (Vrienden verlies ik erdoor, andere vriendschappen zijn gewonnen. Blijkbaar brengt deze blog voor sommige toch meer duidelijkheid in mijn situatie.)

Laatste maanden zijn de wegen nogal hobbelig geweest en vaak stond ik op een kruispunt niet wetend welke weg in te moeten slaan. Mijn kompas was de weg even kwijt en dan maar op de gok gaan rijden naar links of naar rechts niet wetend waar het me brengen zal. Soms was de keuze niet de juiste, of tja wanneer is iets nou eigenlijk juist of juist niet..? Soms bracht het me dieper in een dal waar ik eigenlijk liever niet wilde zijn, maar die andere keer bracht het me juist weer hoger die ene berg op, genietend van de zon die daar zo stralend op het landschap scheen, de wind die mijn haren liet dansen en waar het uitzicht adembenemend mooi verdween in het oneindige. Misschien is deze hobbelige reis wel mijn bestemming, en wacht ik op iets wat nooit zal komen. En wie hou je dan voor de gek???

Jong, maar niet te

Ik tel de dagen weer af, bijna kan ik er weer een kaarsje bijzetten. Ik sta stil waar ik nu sta en kijk vanwaar ik ben gekomen. Ik probeer te oordelen en niet te oordelen, misschien gewoon te zien waar ik sta.
Wat vind ik van mezelf? Vind ik het goed of fout? of is het grijs en ok?
Ik kijk vanuit verschillende invalshoeken naar mijn verleden. De kleuterschool, lagere, middelbaar, Antwerpen, diploma, relaties, studeren, zelfstandig, ondernemend, ontdekkend........
Het is maar net hoe ik het bekijk, ik heb drama meegemaakt en heel waarschijnlijk, nee het is gewoon een zekerheid zal ik nog drama meemaken. Ik heb al een stuk leven geleefd, maar zit nog bijlange niet in de helft ( hopelijk).
Toch niet standaard mijn leven, al 25 jaar met een vies "beest" in mij. Dat boezemd me toch wel angst in, anderzijds ik heb nog zoveel te ontdekken.  Er kunnen nog zoveel plannen gemaakt worden, dus komaan met die kaars! 
Mijn leven was, is en zal er zijn!!

Fieso

Zo als die zomer van...............

https://www.youtube.com/watch?v=DH-Ft1AiYgI
https://www.youtube.com/watch?v=uBJYv793F10
https://www.youtube.com/watch?v=bbvDcxqdaHc

Lepels

Voor vele mensen is het een ondenkbare situatie jaren lang ziek te zijn. In de meeste gevallen als iemand vraagt hoe gaat het met je antwoord ik bijna automatisch " gaat wel".
Het is ook begrijpelijk dat de meeste er overgaan alsof het een griepje is, welke gezonde mens moet er iedere dag omgaan met energieverlies, pijn en keuzes maken bij elke handeling? Een vriendin van mij vroeg onlangs hoe het voelt om ziek te zijn, niet lichamelijk maar gewoon om mij en ziek te zijn. Het is een vraag waar je niet zo maar "gaat wel" op kan antwoorden, hoe beantwoord je een vraag waar je zelf het antwoord nooit op gevonden hebt? Hoe geef je de emoties weer die door dit verhaal verder komen?
Als ik het niet aan haar kan uitleggen hoe kan ik dan verwachten dat ze het ooit zal begrijpen?
De meeste mensen starten de dag met heel veel keuzes wat ze die dag gaan doen met een vat vol energie, ze moeten zich niet druk maken om hun energie te verdelen. Ik gaf haar twaalf lepels in haar hand en vroeg haar haar dagelijkse bezigheden te vertellen, ook de simpelste dingen.  Iedere bezigheid kost een lepel. Ze begon over op weg naar haar werk. Hela riep ik je bent nog niet opgestaan. Je moet je ogen opendoen en uit je bed kruipen iets te eten maken voor jezelf en je medicijnen innemen. Als je dit niet doet gooi je je lepels voor deze dag beter weg. Hierbij nam ik snel 1 lepel af. Toen realiseerde ze dat ze nog niet  aangekleed was.  Douchen en aankleden, weer 1 lepel kwijt. Haren hierbij nog eens wassen weer 1 lepel. ( drogen nog 1 lepel maar daar heb ik maar over gezwegen) Ze keek me raar aan, ik zei haar dat ze iedere handeling gedetailleerd moest bekijken en niet oppervlakkig. Ik denk dat ze toen besefte dat ze nog niet eens op haar werk was en  al 3 lepels kwijt was.
De rest van de dag moest precies uitgestippeld worden om s avonds nog 1 lepel over te hebben, als de lepels op zijn, zijn ze ook op. Je wilt nooit zonder lepels te komen zitten, dan ben je leeg!. Naar het werk gaan 1 lepel  S middags eten, 1 lepel.  Langer doorwerken dan je eigenlijk kan 1 lepel. Nog 3 lepels over. Terug naar huis weer 1 lepel.  Het is nu ongeveer 18 u en er zijn nog 2 lepels.  Koken 1 lepel, keuken opruimen 1 lepel en dan zijn de lepels op. Je kan in je dagverdeling andere keuzes maken maar welke laat je dan weg? Er is hier nog niets anders gebeurd buiten basisbehoeften. Geen wasmachine, geen stofzuiger heb je vastgehad. Soms spaar je lepels op als je weet dat je op een andere dag meer lepels nodig hebt.
Ze keek me aan en zei, doe je dit elke dag, hoe doe je dit?  Waarop ik antwoorde, ik heb geleerd van altijd een reservelepel in mijn zak te hebben. Ik moet altijd voorbereid zijn!
Het moeilijkste dat ik eraan vind is alles rustig aan doen, niet alles te willen doen.
Lepels tellen, dat maakt het verschil tussen een gezonde en een zieke mens zei ik. 
Elke lepel die ik gebruik voor iets of iemand is een wel doordachte lepel en ik verkies om geen lepels zinloos te verspillen. 
Ze realiseerde zich dat ze nooit "echt" zou begrijpen hoe ik me voel. Maakt niet uit zei ik ik zou het ook niet 
kunnen. 

Fieso

Mijn persoonlijk legertje

Het is weer zondag, en precies iedere week op deze dag gaat het pijlsnel naar omlaag met mij. Hoewel ik graag vrienden wil zijn met mijn lichaam, zijn we de laatste tijd meer vijanden geworden. De afstand tussen ons is groter dan je zou denken. Vanmiddag ben ik gewoon terug in mijn bed gekropen, ik moest rusten!. Ook al vertel ik mijn lichaam dat ik het niet wil, lijfje wint toch uiteindelijk. Het drukt me letterlijk tegen de grond zoals de verliezer in een vechtpartij. In mijn fantasie zie ik dan al die kleine strijdertjes binnen in mij met hun harnasjes aan zwaaien met hun zwaard vechtend tegen "het beest". Ze maken een hels lawaai ( daar komt dus dat oorsuizen vandaan). Mijn persoonlijk legertje.....wat zie ik ze graag! Hoe gaat deze strijd verlopen, hoe lang houden ze dit vol? Zolang ik maar veel mag rusten is het goed voor mij.Het dal dat ik ingedoken ben bij de start van deze behandeling lijkt toch dieper te gaan dan verwacht, volgens mij ben ik nog bijlange niet aan de terugtocht begonnen.Er is van alles gaande, de meeste symptomen kende ik al, maar moeten ze nu allemaal tegelijk en zo extreem zijn. Mijn hoofd kan minder aan, ik kan minder lang tv verdragen of geluiden horen. Bij de minste overlast barst mijn hoofd bijna uit elkaar. Alles gaat trager, ik moet meer tijd nemen om mijn woorden te vinden, kan minder snel denken. Nog 2 weken en dan heb ik vakantie, dan zal het erop of eronder worden. Laat ons hopen op erop!!







Fieso

Wannes

Wannes, ik schrijf je deze brief omdat ik vandaag voor de eerste keer in 6 jaar tijd de muziek heb stil gezet. 
Voor jou heb ik altijd een eindeloze bewondering gehad. Theater, kleinkunst maar vooral volkszanger, je straalde onder die pet. Een man met een verhaal waar ik uren kon naar luisteren. Studenten hingen aan je lippen als je vertelde hoe het voor jou begon. In het schipperskwartier in groezelige cafe'tjes.  In 1999 werd je tournee stopgezet door je ziekte, leukemie werd vast gesteld. Maar toch, toch stond je er 7 jaar later weer in de Bourla ( met pet en pruik) toch zag ik dit als een afscheidsconcert voor de grootste volkszanger ooit voor mij.
10 november 2008 het bericht, Wannes is niet meer. Antwerpen was in rouw. Het enige dat overblijft is je standbeeld en mijn fijne herinneringen aan jou.  Zelfs grote mijneren sterven in stilte. Stilstaan in verwondering de mooiste woorden uit zijn mond. En vandaag "Ik wil deze nacht in de straten verdwalen" door Axl Peleman, sorry man maar van zo ' liedje blijf je af, dat laat je voor wat het is, dus geluid af.
Willy voor de vrienden, Wannes voor het grote publiek, je hebt een plaatsje bij mij! 

Klein beestje, groot effect

Spannend dagje, nieuwe testresultaten. De schade van suiker, tarwe, melk, onkruid bleek minder schadelijk geworden te zijn. ( niet dat ze nu toegestaan zijn maar bij "per ongeluk" gaan ze de medicatie niet meer zo tegenwerken. Gist en zoetstoffen zijn nog altijd moordmachines voor mijn medicatie. 
In een genezingsproces is er volgens mij nooit één waarheid, mijn waarheid is dat ik positief moet blijven en de verantwoordelijkheid niet bij een ander mag leggen, hoe goed die ander ook is.
Nu na 8 weken mijn lijfje begint te wennen aan  dit "nieuwe tijdelijke" leven melden zich nieuwe problemen aan de balie.
Mijn hormonenhuishouding is in staking!  Schildklier, bijnieren, eierstokken, niets van al doet wat ze verwacht worden te doen. Dus daar komt dat huil- booswordengevoel van verder waarschijnlijk. Alsof mijn eigen prive apotheek nog niet groot genoeg was nog een olietje en druppels erbij. Waarom ook niet. Er wordt 25 jaar ellende losgeweekt, niet zo raar dat er emotioneel ook t een en ander loskomt.
Zo lang dit " beest" in mij rond hobbelt is mijn lichaam in stress en heeft de schildklier er niet veel zin in en zolang deze er geen zin in heeft is mijn lichaam niet optimaal gezond en wil "het beest" niet weg.
Hoe gezonder en sterker ik word hoe minder het zich erin thuis voelt.
Voorlopig speelt mijn droom zich nog af in een vaag en vuil decor maar er komt een dag dat ik terug zon, zee en strand ga zien. Tussen droom en werkelijkheid staan wetten in de weg maar vooral praktische bezwaren, een stok achter de deur!
En als de borrelia troepen met " het beest" zich terug trekken dan ben ik terug helemaal klaar om op te bouwen,  een ontspannen pijnloos lichaam, daar ga ik voor!
 Vandaag nog precies10 maanden te gaan

Regen

Regen

het regent al dagen

men telt zich vragen

waar komt al die 

regen vandaan

is de trots van

moeders aarde's glans

veranderd in een traan

Het is oorlog!

Het is oorlog in mijn lichaam, waren de eerste woorden die ik tegen de dokter zei.  Het voelt verschrikkelijk.
Het goede tegen het kwade. Wat doe ik eraan vroeg ik een beetje moedeloos waarop ik een stille blik kreeg en het korte antwoord " niets" doen we eraan. We gaan rusten, hoe beter je rust hoe sneller het overgaat. Nog minder bewegen, daar ben ik nu net heel goed in. Ik voel me net overreden door een trein maar net niet plat gedrukt.  Mijn "nieuwe" eetgewoontes beginnen te wennen. S middags niet snel een boterham, maar een uitgebreid slaatje met alles op en aan om de ganse namiddag toe te komen. 
Met hoe minder voedsel ik toe kom hoe minder energie dat mijn lichaam nodig heeft om dit te verwerken.
Ik val af, maar niet spectaculair. Wat op zich goed is.  Blijkbaar is mijn lichaam te moe om energie te gaan verbranden. Vandaag weer een nieuwe portie supplementen en vitamientjes besteld. Voel je je al een wrak en kost het nog bergen ook. Ons medisch systeem is toch echt klote. 
Ook het sociale gebeuren wil niet mee, hoe leg je vrienden uit dat je ze niet wil zien? Hoe leg je familie uit dat het niet past? Hoe leg je een vriendin uit dat je avondje uit niet kan doorgaan? Dat gaat gewoon niet zonder scheve gezichten. Ik vind het ontzettend moeilijk om hier keuzes in te maken. Het zijn keuzes die ik moet nemen voor mijn gezondheid, ik ben hier eerlijk ik. Het is 99 keer nee en 1 keer ja zeggen. 
Deze blog is ook geweldig om in 1 keer mijn verhaal kwijt te kunnen, makkelijker dan  iedereen gedetailleerd op de hoogte te stellen. Ik ben ook zeer dankbaar voor de reacties die ik( meestal per sms) op mijn blog krijg. Dank je wel hiervoor!   

Ontruimingsbevel voor alle vuiligheid in mijn lijf!!

Rotzondag

Zo goed als de vorige dagen waren, zo slecht is het vandaag. Mijn eigen lichaam dwingt me weer op m'n knieën. Mijn benen hebben de dodentocht uitgelopen, mijn armen hebben zakken cement gesleurd en het stukje dat er tussenzit ( rug) is met deze combinatie van de twee gewoon gebroken. Zo voelt het in ieder geval toch. En nee geen pijnstiller, ik bijt door. Morgen is het weer werkendag, dus beste spiertjes, geniet van deze laatste rustmomentjes van de week ( hoop ik), morgen verwacht ik een koninklijke order binnen te krijgen rechtstreeks van het paleis. 
Ik heb liggen denken dat het misschien komt van de opruimwerken dit weekend. Ik ben een echt hamster als het aankomt op mijn oude spullen. Bij elke schoolboek, broek, kleed of knuffel gooi ik precies een stukje van mezelf weg. Schoolboeken met jeugdliefdes hun naam op gekrabbeld, tekstjes, stickers, knuffels van weet ik veel waar. Een bomvolle kamer met spullen waar binnen een goed jaar onze slaapkamer moet komen. Af en toe sluit ik me in die kamer op en beveel ik mezelf nu eens goed te sorteren wat weg moet en wat niet. 
Moeilijk moment, ik kan hier gewoon geen afscheid van nemen. Tranen rollen dan over mijn wangen bij het elimineren van 100 videocassettes Dat was dat dan toch weer.  Eindelijk na 25 jaar mijn schoolboeken weggegooid. Had ik nu echt gedacht er ooit nog in te kijken. Nee, maar de herinneringen waren zo fijn .
Hier laat ik het dan toch maar weer bij, de kabouters, de babykleren, alle babyspullen, mijn 1000 brieven, foto s postkaarten blijven mooi liggen. Een jaar is nog lang, even lang als mijn behandeling.
Hier lig ik dan weer, hopend op een betere dag. 
Ik heb rechts naast mijn blogtekst een paar links naar artikels staan die je zeker ook eens moet lezen.
Ik hoor en zie mensen vaak verbaasd kijken als ik zeg dat ik ziek ben, omdat er gewoon aan de buitenkant niets te zien is. De rottigheid zit vanbinnen, en ik besef meer dan ooit als deze of een volgende behandeling niet aanslaan word dit mijn dood vroeg of laat. 


Fieso


 

Herxheimer reacties

Eindelijk weten we waar al dat ziek zijn vandaan komt, de dokters zullen het al wel langer geweten hebben, maar vergeten uit te leggen zijn. Dat ziek zijn noemen ze dus herxheimer reacties. Van het ene moment op het andere ben ik moeten stoppen met een ganse waslijst: Suiker, zoetstoffen, tarwe, gist, melk, soja, bewaarmiddelen, kleurstoffen, en nog veel meer. Daardoor is mijn lichaam te snel gaan ontgiften zodat er meer gifstoffen vrijkomen dan het lichaam kan uitscheiden. Wanneer dit gebeurt, kan hoofdpijn en misselijkheid, ....... het gevolg zijn. Meestal duurt dit een 3 maanden, alle symptomen die er waren ( spier en gewrichtspijnen, misselijkheid, vermoeidheid) verergeren bij een herxheimer reactie. Dus doorgaan is de boodschap. Een paar tips om deze toestand doortekomen:
- veel water drinken ( doe ik zoals nooit tevoren)
-Weinig lichaamsbeweging ( ik doe mn uiterste best om zoveel mogelijk boeken te verslinden)
-transpireren door sauna of baden ( pppfff met dit warme weer)
- het mijden van lichaamsvreemde chemicalien ( zitten zelfs in de lucht die we inademen)
Bij een herxheimer reactie is het belangrijk om een stapje terug te zetten, nog meer rusten,we moeten dus proberen om minder gifstoffen te maken zodat mijn lichaam ze rustiger kan uitscheiden.
Nu deze reactie bij mij is vastgesteld heb ik wel de zekerheid dat de medicatie aanslaat. Hieperdepiep kan je zeggen. Maar eigenlijk ben ik bang voor de maand juli, bergen werk op mijn werk en alles moet af tegen het verlof. ( dan 3 weken welverdiend verlof) Dus ik kan me geen dagen op de sofa meer permitteren. Hopelijk lukt het met regelmaat in te brengen. Sociaal gezien alles op 0 te zetten en alle vrije tijd die ik heb te rusten. Tja, dat moet ik er maar voor over hebben zeker. Smerig beest verdomme, wat doe je me toch aan!! 

Ik heb leren omgaan met al mijn  beperkingen, geheugenverlies, het werkgeheugen doet zn werk niet meer dus alles opschrijven. Hoe moeër ik ben hoe verwarder ik word. Dan durf ik wel eens mensen met een verkeerde naam aanspreken. Een werktelefoongesprek pen ik volledig neer, anders ben ik het bij het neerleggen van de hoorn alweer vergeten.  Hoe uitgeruster ik ben hoe beter dit ook weer allemaal werkt. Nog een lastige beperking is prikkels, licht, geluid....... Bij de minste zon moet de zonnebril op ook binnenshuis, bij teveel lawaai kan ik echt doordraaien.
Alle deze beperkingen slorpen als je niet oplet het plezier uit het leven op.
Ik zal alles accepteren wat gebeurd, snel of wel eens. Soms is het leven heel onduidelijk, een spel dat gespeeld moet worden met winnaars en verliezers. Maar dit spel zal ik winnen, met vallen en opstaan, en jij lelijk beest, pak je valies en verdwijn voorgoed uit mn leven! 

Het is zomer!

Het is gek hoe soms je leven door een moment kan worden omgegooid, het is gek hoe iets of iemand alles kan veranderen in je hoofd. Alle dingen die ik kon, kan ik nu niet meer, want door jou mn liefste teekje werd alles opeens een hindernis. Maar hoe je het draait of keert, ik zing heel luid " Het is zoooommmmmeeerrr, het is zoooooooommmmer. Daar kan ik niet aan twijfelen. Het zonnetje schijnt, de vogeltjes fluiten, met geen pen te beschrijven welk gevoel dat dit me geeft. Het is dan ook de eerste keer in mijn 35 lentes dat ik dit gevoel heel bewust meemaak. Op mijn zetel onder de paraplu wel te verstaan, mijn rug heeft om één of andere reden weer een krak gekregen, zelfs dit belet mij niet om te genieten van een goed boek met mijn zelfgemaakte sinaasappelsaplollie met stukjes kers en ananas. Het liefst van al zou ik vanavond op een op ander festivalletje luidkeels staan te zingen, maar ik ben zeker, ik kom terug............en hoe! 

Duivels

Moe dat ik was en dat net op de avond dat onze duivels hun beste beentje voorzette. Eigenlijk was het plan om vroeg vroeg naar bed tegaan, want ik zat mezelf ergens in de weg. Even een paar bladzijde lezen en daarna lekker lang ( tot 7.30u ) slapen. Maar de Duivels moesten spelen dus besloot ik de eerste helft te kijken, daarna zouden mijn ogen toch dichtvallen.
Maar dat pakte anders uit, want onze duivels speelden geweldig! Ze hadden alleen nog niet gescoord. De 2 de helft moest het gebeuren, maar ik wilde slapen. Verlangde zo naar dat kussen onder mijn hoofd. Ik besloot dan maar naar bed te gaan als de duivels hadden gescoord, slecht besluit want na de 2 de helft nog steeds geen doelpunt. Gaan slapen leek wel verraad.
Tegen middernacht was de wedstrijd afgelopen, nog steeds geen doelpunten, verlengingen dus!
Verdekke, er kwam geen einde aan deze vermoeide dag. Ik smeekte de duivels, verlos me uit mijn lijden, maak nu toch dat doelpunt. En precies tijdens deze gedachten ja ja 1-0. Toch nog maar blijven kijken, het was zo spannend. Tien minuten laten wenste Lukaku me welterusten. Voor ik het knopje bereikte vloog de bal in de duivels hun goal. Nee nee nee niet nog wachten. Maar ze ontgoochelden mij niet, de winst bleef in ons kamp. Eindelijk slaaptijd!
Nu oranje en onze duivels allebei nog in de running zijn is mijn grootste nachtmerrie halve finale Oranje-Duivels. Hier word ik niet vrolijk van!!

Fieso

Hieperdepiep

Hieperdepiep gisteren was er eentje jarig. 1 juli 1999, heb ik de strijd om dat kleine levende wezen in mij te houden opgegeven. Hij wou en moest eruit na 6.5 maanden.Geduld heeft hij van zijn moeder. Met toch wel een heleboel problemen als gevolg. Maar nu precies 15 jaar laten is hij zo gezond als een vis in proper water en doorstaat hij de puberteit.  Voor de eerste keer in 15 jaar geen feestje, maar een uitstapje naar bobbejaanland met een vriendje. Voor mij perfect, geen taarten of zoetigheden. Maar puur plezier voor hem!

Zonnetje, wat ben je mooi, zonnetje wat ben je leuk. Hopelijk blijf je lang genoeg om ervan te genieten.
Ik kijk tegen een lang weekend aan dus schijnen maar! 
Jij schijnt en ik rust, volgens mij de perfecte combinatie.
We gaan ervoor!!