J
e voelt dat het over is, ook al gebruikt hij daarvoor geen woord....
Je voelt dat het over is, dat heb je vanuit zijn hart gehoord....
Je voelt je ten einde raad, probeert ergens heel ver weg te kruipen.
Hebt jezelf helemaal ingesloten zodat de pijn niet in jouw hart kan sluipen.....
Je voelt je alleen gelaten, wilt niet bij deze wereld horen.
Hebt het niet meer in eigen hand, je hebt de strijd verloren.....
Je voelt je zo machteloos, hebt van hem geen kans gekregen.
Wilt eigenlijk weten waarom hij dit gevoel heeft verzwegen......
Je voelt je gekrengt, hij heeft het contact zomaar opeens verbroken.
Laat jou hier zomaar achter terwijl hij een andere wereld is ingedoken.....
Je voelt je verbannen, alsof hij jou naar een eiland heeft gebracht.
Wilde daar samen met jou gaan wonen, maar hij heeft plots iets heel anders bedacht...
Je voelt je niet gehoord, alsof je zijn verklaring niet waard bent.
Hij spreekt geen enkele letter, alsof jij het alfabet niet kent.....
Je voelt je gebroken, gunt hem dat plezier niet.
Probeer niet te huilen, zodat hij jouw verdriet niet kan zien......
Je voelt je weg gesmeten, hij heeft je bij het vuil gegooid.
Voel je vies en incompleet, jouw gebroken stukjes heeft hij triomfantelijk uitgestrooid...
Je voelt je zielloos,belofte maakt schuld....
bij zijn woorden zonder inhoud, zodat jouw ziel in nevel is verhuld.....
Je voelt je totaal gebroken, de liefde was een monoloog,
je meende zijn gevoel te horen, terwijl hij alleen zijn lippen bewoog........
Fieso
Verwachtingen zijn nergens goed voor, maar wel menselijk. Ze mogen er zijn, nee ze zijn er gewoon. Het is soms heel moeilijk om te geven zonder iets terug te verwachten...maar het is wel de sleutel tot harmonie in ons leven.
Was dat het nu.....vriendschap..liefde...ja dus. 18 dagen geleden om precies te zijn trok ik een streep onder zowat de helft van mijn "vriendenkring". Ze kregen een uitnodiging in de bus ,waar veel werk in gestoken was ..., die geschreven gepostzegeld en gebust was, geen tekstberichtje of een facebook uitnodiging maar een echte ordinaire uitnodiging. De echte vrienden heb ik eruit gehaald.....de rest krijgt nog geen tot ziens.
Degene die zich aangesproken voelen, het is klaar.
Acceptatie is wat overblijft.....ik was maar een......
18 dagen heb ik er mee geworsteld, het knagende gevoel blijft, het brengt me niet verder. Met deze gevoelens weet ik geen raad, maar ik weet wel dat ze moeten gevoeld worden. De reddingsboei in woelige wateren ben je tenslotte zelf.
Het verlangen om aan mezelf toe te behoren is nog sterker geworden dan aan eender wie.
Zulke dingen brengen me uit balans, de voorbije jaren volgden de pijnlijke gebeurtenissen elkaar op. diepe, rauwe, oude pijn. Maar er is geen ontkomen aan, vluchten kan niet.
De ontstekingen zijn weer aanwezig en de hoofdpijn is blijvend. Eigen schuld, ik had meer moeten rusten en minder verlangen.
Voor de eerste keer in mijn 40 lentes lang heb ik mezelf afgevraagd, wat als ik een pijnstiller meer zou nemen, hoe lang trek ik dit nog, wil ik dit nog......domme gedachten, maar wel gedachten om bij stil te staan, op mijn yoga mat stromen dan weer de tranen en denk ik..wat voel ik,wat maakt me gelukkig.
Eerlijk, op dit moment is het wazig en weet ik het even niet.
Fieso
