Kostbaar goed, die stilte!

Vrijdagmorgen 11u, Een uur laten dan gepland druk ik op de kloosterbel, dan begint mijn rustweekend. Hier keek ik alweer weken naar uit. Een plekje om tot rust te komen, het slotklooster van Brecht. Eens de lange gang door daalt de stilte neer. Met m'n koffers volgepakt nog in mijn handen omhelst Zuster Theresia mij. Ze laat haar liefde voelen, zo'n warme vrolijke vrouw.

Hier stopt mijn hollen achter het leven, hier, achter de kloostermuren is er meer.

Vele zusters vinden het jammer dat er in het gastenverblijf beperkt gepraat wordt, veel meer dan vroeger. Woorden hinderen en leiden af. Voor hun is het een zoektocht naar God en dat kan niet als je voortdurend babbelt. Natuurlijk is het als gast net iets anders. Voor vele zusters is de zaligste tijd als er weken niet word gepraat, zwijgen is ook een manier van communiceren. Zeven keer per dag staan ze naast elkaar te bidden en te zingen, maar ze spreken geen woord.

De nachtwake om 4u30 heb ik dit bezoek overgeslagen. Het is de mooiste dienst, maar ik had rust nodig en om voor mij toch dit onbehoorlijk uur op te staan was geen optie voor mijn doodvermoeide lijfje.

Voor de zusters klopt hun leven daar, in het diepste van hun hart hebben ze rust ook al stormt het vaak in hun hoofd.

Het eten in het klooster is lekker en doet me denken aan de keuken van mijn overgrootmoeder. Tijdens de maaltijd is de stilte kostbaar.

Gelovig zijn is iets.... Trappistin zijn is andere koek. Armoede, kuisheid, gehoorzaamheid zijn in onze maatschappij zo onaantrekkelijk geworden. Voor ons zijn die waarden bijna ondeugden. Uiteindelijk moet je als novice bereidt zijn om je persoon, je ego, helemaal te laten afbreken en daarna opnieuw overeind te krabbelen. Volgens mij heel pijnlijk en beangstigend. In het slotklooster bestaan er immers geen compromissen.
Na een paar uur in het klooster voel ik de stilte op me inwerken. Ik kom tot rust en de zorgen glijden van me af. De maalstroom valt stil,ik laat me meevoeren op de psalmen. Maar bidden is nog iets anders, bidden is een dialoog, een relatie aangaan met God. Die relatie moet je opbouwen hoor ik van de gastenzuster. Ik heb deze relatie in mijn bijna 38 jarig bestaan nog niet gevonden.

Dat moet ook niet zei Zuster Theresia, laat het gewoon gebeuren en doe vooral niet te hard je best.

Veel diensten heb ik dit verblijf niet gevolgd, maar het laatste gebed voor het slapen gaan "De completen" wou ik niet missen. De dag loopt ten einde en de zusters zingen nog een laatste keer het Salve Regina. Een eresaluut aan Maria. In hun sobere kerk is er buiten het kruisbeeld alleen nog maar het beeld van Maria. Alle lichten worden gedoofd en dat beeld blijft verlicht. Iedereen buigt zich naar daar en dan komt het laatste lied voor de grote stilte van de nacht intreedt. Het enige psalmlied in het latijn. Elke keer als ik het hoor krijg ik een krop in mijn keel, het is wondermooi.

Zondagavond zeven uur, mijn tas gepakt, lakens in de valies, vuilbakje leeg, kamer proper. En we komen weer een stapje terug dichter bij de mallemolen.

En weer ben ik rijker geworden...het leven valt of staat met liefde, Voor hun een liefde met drie letters..God.

De stilte....; een kostbaar goed!

Fieso

Ademruimte

Ja, ik heb op de rem getrapt. Dat geeft me weer de gelegenheid een update de wereld in te sturen.
Ik heb m weer overleefd mijn "overleefmodus". Verhuizen van ons atelier stond in 2015 toch wel in de stress top 3. Buiten een serieuze crash van mezelf hebben we dit ook weer goed doorstaan.
Nu wil ik terug aarden, rust scheppen in de chaos en mezelf weer thuis voelen bij mezelf.

Ik heb maanden gebengeld in een waas-wereld. Nog even volhouden was de strijdkreet van elke dag.

Ik heb mn soldaatjes kwaad gemaakt wat op 19 december een staking in strijd opleverde. Volledig plat op de grond met een bloeddruk van boven de 20 en een hartslag van 200 in rust heb ik het werkjaar afgesloten. Het waren dus rustige feestdagen voor mij. Nu 3 weken later luidde bij de dokter het verdict: linker nier ligt stil, hypofyse werkt niet meer dus schildklier, bijnieren, eierstokken hebben het werk neer gelegd. Er zit een blokkade in je nek zodat je sensors voor je bloeddruk totaal van slag zijn. Je bekken spieren zijn langs beide kanten ontstoken en gezwollen. Voor de rest gaat het super goed met je.

Ik weet het.....het is aan mij. Hoe druk mijn leven ook is, ik ben de enige die mezelf rust, lichtheid en ruimte kan scheppen bij mezelf.
Buiten rust; die zonder twijfel het aller belangijkste is in mijn leven moeten er ook " soul-moments" zijn. Momenten waarin ik iets doe wat mij pure vreugde en energie geeft. Ze hoeven niet groot of duur te zijn, als het maar iets is waar ik blij van word.

Rust is een mooi woord voor ieders, maar niet altijd zo evident om correct te gebruiken.

Dat is iets wat toch weer een aandachtspuntje geeft voor het nieuwe jaar.

Focussen op wat ik echt wil, en niet wat de mensen rondom mij willen, want alles wat je aandacht geeft groeit. Veel van mijn verlangens heb ik werkelijkheid zien worden, maar daar gaat een belangrijke stap aan vooraf en zolang je die stap niet neemt of durft nemen blijf je in je patronen vasthangen.

Door heel goed te weten waar je ja op wil zeggen, moet je ook heel goed weten waar je nee tegen wil zeggen. Kleine kinderen gaan niet voor niks door een fase " dit wil ik niet" heen. Ze leren hun grenzen bepalen. Ergens in de loop van mijn leven ben ik die gave weer kwijt geraakt. Vaak voel ik een kramp in mijn maag of een druk op m'n schouders. Het is mijn lichaam die dan aangeeft: dit wil ik niet.

En telkens ga ik weer door...want zo moet het nu eenmaal zeg ik dan tegen mezelf.

Soms zou ik beter naar dat kleine kind in mij luisteren..dat beter weet wat ze wil dan wie ook.

Voorlopig roei ik verder met de riemen die ik heb, soms tegen de stroom in wat het allemaal nogal heftig maakt, maar stoppen met roeien kan ik niet. Elk procentje beterschap is gewonnen.